« “Θεέ μου, είναι αγόρι! Αγάπη μου, είναι αγόρι!” αναφώνησα δυνατά καθώς ο γυναικολόγος μου, κοιτάζοντας τον υπέρηχο, μας ανακοίνωνε ότι κάτι βλέπει ανάμεσα στα ποδαράκια του τρίτου μωρού μας. Ο άντρας μου χαμογέλασε πλατιά, εγώ πρέπει να έλαμψα από περηφάνια και ενθουσιασμό, τα μάτια μας γέμισαν δάκρυα. “Το είχα σίγουρο ότι κι αυτό θα είναι κορίτσι”, μου ψιθύρισε.
Ένα μικρό αγοράκι. Το αγοράκι της μαμάς, σκέφτηκα αργότερα, καθώς κάθισα γαλήνια, στον καναπέ του σπιτιού μας, με τα χέρια μου να χαϊδεύουν κυκλικά τη μικρή κοιλίτσα μου. Έπειτα από δύο κορίτσια σε διάστημα τριών χρόνων, ξεκινούσαμε τώρα να πάρουμε ένα νέο, άγνωστο μονοπάτι. Ο εγκέφαλός μας αυτόματα άρχισε να αλλάζει ταχύτητες. Ίσως έχει έρθει η στιγμή να πουλήσουμε όλα τα κοριτσίστικα ρούχα που φυλούσα σε κούτες, στο υπόγειο, να αλλάξουμε χρώμα στο δωμάτιο με τις μωβ πεταλούδες, να αγοράσουμε ρούχα από το τμήμα με τα αγορίστικα που παρατηρούσα τόσο καιρό από μακριά, φοβούμενη να πλησιάσω μη τυχόν το όνειρό μου να πάρω κάτι από εκεί δεν έβγαινε ποτέ αληθινό.
Λίγους μήνες μετά, με μια ντουλάπα γεμάτη μικρά αγορίστικα ρουχαλάκια και ένα δωμάτιο στα χρώματα του γκρι και του navy blue, φέραμε στο σπίτι το τέλειο αντράκι μας και ήξερα, βαθιά μέσα στην καρδιά μου, ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο μωρό που θα έφερνα ποτέ στο σπίτι από το μαιευτήριο. Οι πόνοι του τοκετού που πλησίαζε, τους οποίους ένιωθα πριν μερικές ημέρες, θα ήταν οι τελευταίοι που θα χρειαζόταν να αντέξει το σώμα μου, καθώς προετοιμαζόταν για να φέρει μία ακόμα ζωή στον κόσμο. Το κενό που ένιωθα στην κοιλιά μου, έπειτα από 9 μήνες που ήταν γεμάτη με ένα μωρό που όλο μεγάλωνε, θα ήταν τώρα μόνιμο. Η γλυκιά μα πανίσχυρη αρμονία που άκουγα όταν ο γιος μου έκλαιγε και έπαιρνε τις πρώτες του ανάσες θα ήταν η τελευταία που θα χάιδευε τ’αυτιά μου.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά ήξερα ότι η οικογένειά μας ήταν πλέον ολοκληρωμένη. Ότι αυτό το κεφάλαιο της ζωής μας είχε κλείσει. Δεν ήταν, όμως, εύκολο να το παραδεχτώ.
Αυτό που τελικά συνειδητοποίησα ήταν, ότι δεν θέλω άλλα μωρά. Αυτό που θέλω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, είναι περισσότερο χρόνο με τα μωρά που ήδη έχω. Δεν θέλω να γίνω μαμά ξανά. Θέλω να μεταφερθώ πίσω, στην εποχή που έγινα για πρώτη φορά μαμά και κράτησα το όμορφο κοριτσάκι μου για πρώτη φορά στα χέρια μου.
Δεν έχω επιθυμία να ανακουφίσω άλλο μωρό που κλαίει στα μισά της νύχτας. Θέλω να πάω πίσω στην εποχή που το μεσαίο μου παιδί ούρλιαζε μέσα στη νύχτα από τους κολικούς και εγώ την κουνούσα ήρεμα στην αγκαλιά μου, αντί να νιώθω εξουθενωμένη και εκνευρισμένη από την έλλειψη ύπνου. Δεν θέλω να ακούσω άλλο παιδάκι να λέει τις πρώτες του λέξεις, αλλά θα έδινα τα πάντα για να περάσω μία ακόμα μέρα ακούγοντας τη δίχρονη κόρη μου να "μπαμπαλίζει", με την πιο γλυκιά φωνούλα που είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου, καθώς προσπαθούσε να γνωρίσει τον κόσμο γύρω της. Δεν θέλω να θηλάσω άλλο μωρό. Θέλω να πάω πίσω, στην τελευταία φορά που θήλασα το αγοράκι μου και “ρούφηξα” τη στιγμή εκείνη, κρατώντας τον λίγο πιο κοντά, εισπνέοντας την γλυκιά του μυρωδιά και απολαμβάνοντας και το τελευταίο δευτερόλεπτο αυτού του ταξιδιού μας που κράτησε για έναν χρόνο.
Θυμάμαι να σκέφτομαι, τις μέρες που ήταν τόσο μεγάλες και τόσο δύσκολες, όταν ένιωθα ότι είχα αποτύχει με κάθε πιθανό τρόπο, είναι μικρά, δεν θα θυμούνται αυτή τη μέρα. Αλλά αυτό που είχα αποτύχει να συνειδητοποιήσω ήταν πως όσο γρήγορα ξέχασαν τις γκρίζες, μονότονες μέρες που με έβλεπαν να απλώνω και να σιδερώνω και να τρίβω τα πατώματα, τόσο γρήγορα αρχίζουν να σβήνουν και από τη δική μου μνήμη οι αναμνήσεις αυτών των κανονικών, ήσυχων, όμορφων στιγμών, που τα αγκάλιαζα όλα τους μαζί και διαβάζαμε παραμύθια στον καναπέ.
Η συνειδητοποίηση ότι η οικογένειά μας είναι πλέον ολοκληρωμένη είναι τόσο γλυκόπικρη. Το να κρατάω τα νεογέννητα ανίψια μου στην αγκαλιά μου, να μυρίζω τα κεφαλάκια τους, να χαϊδεύω τα απαλά τους μαγουλάκια, μου προκαλεί πάντα ένα τσίμπημα στην καρδιά. Το να πηγαίνω στις βαπτίσεις μωρών φίλων μας μου θυμίζει πάντα αυτές των δικών μας παιδιών και όλο τον ενθουσιασμό που είχα στην προετοιμασία τους. Το να βλέπω μικρά παιδάκια να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο πάρκο, τόσο αδέξια και χαριτωμένα, συνεχίζει να μου κόβει την ανάσα γιατί θυμάμαι τις πρώτες φορές που τα δικά μου μωρά περπάτησαν προς τα τεντωμένα μου χέρια.
Τα μωρά έχουν τη δύναμη να ανακουφίζουν, να δίνουν νόημα στη ζωή, να σε αναγκάζουν να ωριμάσεις, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και φέρνουν στη ζωή χαρά που δεν έχεις ξανανιώσει. Αλλά ξέρω, με όλο μου το είναι, ότι ένα ακόμα μωρό θα με έκανε ξανά να θέλω αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να έχω –περισσότερο χρόνο.»
Πηγή: scarymommy.com
