«Όσα κι αν φέρει η ζωή, θα είσαι πάντα ο άνθρωπός μου»

«Όσα κι αν φέρει η ζωή, θα είσαι πάντα ο άνθρωπός μου»

Τα 'χαμε ξαναπεί και παλιότερα: η κολλητή φίλη είναι αδερφή. Αυτή τη φορά, όμως, δεν το λέμε εμείς. Το λέει μια μαμά, που βλέποντας τη ζωή της να αλλάζει, τον προσωπικό της χρόνο να συμπιέζεται και την απόσταση να μεγαλώνει, νιώθει ευγνωμοσύνη που η καλύτερή της φίλη είναι -όπως ήταν κι όπως θα είναι πάντα- «ο άνθρωπός της».

«Κοίταζα τις προάλλες παλιές φωτογραφίες και βρήκα κάποιες δικές μας. Κοιτάζοντας τα χαμογελαστά μας πρόσωπα, έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται για το τι είδους άνθρωποι ήμαστε τότε. Ήμασταν νεότερες και πολύ πιο “άγριες”. Ήμασταν επίσης ιδεαλίστριες, αφελείς και ξέγνοιαστες.

Κι όμως μέσα στην εντυπωσιακή ανωριμότητά μας, φαίνεται να υπήρχε έντονη κι έμφυτη κατανόηση ότι θα ήμασταν, απλώς, για πάντα… εμείς. Ήσουν ο άνθρωπός μου και ήμουν ο δικός σου. Ήταν τόσο απλό.

Με το πέρασμα του χρόνου, η ζωή έγινε όλο και πιο περίπλοκη, πιο πολυάσχολη, δυσκολότερη. Όμως αυτή η απλή αλήθεια παραμένει: Είσαι ο άνθρωπός μου. Ήσουν πάντα. Θα είσαι πάντα.

Τώρα πια έχουμε λιγότερες δικές μας φωτογραφίες. Δεν υπάρχουν πολλές που να αποτυπώνουν την τωρινή μας φιλία. Η φιλία μας μοιάζει πια να αποτυπώνεται σε μια σειρά από μηνύματα, η οποία περιλαμβάνει ό,τι σχεδόν πρέπει να ξέρει κανείς γι’ αυτήν. Σχεδόν.

 Τα μηνύματα θα μπορούσαν να πουν ότι μερικές φορές “μιλάμε” καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, με συνομιλίες για τα τωρινά πλάνα μας. Υπάρχουν επίσης μεγάλα διαστήματα στα οποία δεν μιλάμε καθόλου. Υπάρχουν μερικά “σ’ αγαπάω” και “μου λείπεις” και “θυμάσαι όταν…”. Yπάρχουν μηνύματα φορτωμένα βρισιές που εκφράζουν πλήθος συναισθημάτων. Και, νομίζω, ότι υπάρχουν κι αρκετές φωτογραφίες. Νοσταλγικές φωτογραφίες απ’ τα παλιά. Φωτογραφίες παπουτσιών με ερωτήσεις για μόδα. Και φωτογραφίες με αστεία ποστ για φίλους που κάνουν τόσα χρόνια παρέα, που δεν μπορούν πια να θυμηθούν ποιος απ’ τους δύο είναι η κακή επιρροή. (Σημείωση: Εσύ είσαι).

Αυτά τα μηνύματα θα μπορούσαν να πουν πολλά, όπως και οι παλιές φωτογραφίες θα μπορούσαν να πουν πολλά. Μπορούν να πουν αυτό που ξέρουμε κι οι δυο, με μια βεβαιότητα ριζωμένη βαθιά μέσα μας: ότι αγαπιόμαστε πολύ και η λείπει η μία στην άλλη τόσο πολύ που καμιά φορά πονάει. Μπορούν να πουν, ότι σκεφτόμαστε συνέχεια η μία την άλλη, παρά το ότι η ζωή μας είναι πολυάσχολη και εκνευριστική και, καμιά φορά, χάνουμε επαφή για λίγο επειδή ξέρουμε, ότι όταν τα πράγματα καταλαγιάσουν και θα έχουμε χρόνο να πάρουμε μια ανάσα, θα το πιάσουμε ακριβώς από ‘κει που το αφήσαμε, σαν να μην πέρασε καθόλου χρόνος.

Αυτές οι συνομιλίες, μπορούν να πουν ότι χρειάζονται περίπου 113 μηνύματα για να σχεδιάσεις ένα σαββατοκύριακο με τη φίλη σου και ντουζίνες μηνυμάτων για να κανονίσεις μια έξοδο. Μπορούν να σου πουν, ότι η φιλία μας είναι η ψυχή μας.

Ναι, τα μηνύματά μας (όπως και τα e-mails μας) μπορούν να σου πουν πολλά, αλλά δεν θα σου πουν τα πάντα.

Δεν θα σου πω πως, καμιά φορά, όταν ξαπλώνω τα βράδια θυμάμαι εκείνες τις μέρες που μια γυναικεία έξοδος ήταν τόσο απλή όσο το να πάω μέχρι τον διάδρομο. Δεν θα σου πουν πόσο πολύ μου λείπεις. Δεν θα σου πουν, ότι καμιά φορά ανησυχώ για το τι μπορεί να μας κάνει ο χρόνος και η απόσταση. Και δεν θα σου πουν, ότι καμιά φορά ανησυχώ για το αν θα ‘ρθει κάποτε ο καιρός που δεν θα είσαι ο άνθρωπός μου και δεν θα είμαι ο άνθρωπός σου.

Είμαστε διαφορετικές πια, με πιο γεμάτες ζωές και πιο πλαδαρά σώματα, αλλά ο σκελετός της φιλίας μας παραμένει ο ίδιος: αγάπη, σεβασμός, κατανόηση. Ναι, ακόμα μοιραζόμαστε tips ομορφιάς και μόδας, αλλά τώρα πια υπάρχει λιγότερο ενδιαφέρον σ’ αυτές τις κουβέντες, επειδή ξέρουμε ότι, στο τέλος, οι αντιρυτιδικές κρέμες, τα skinny τζιν και τα ψηλά τακούνια δεν θα έχουν και τόση σημασία –όχι, όταν οι συνομιλίες μας θα περιλαμβάνουν θέματα όπως η κατάθλιψη, ο καρκίνος ή οι γονείς μας που γερνούν.

Ακόμα διαφωνούμε, αλλά δεν γκρινιάζουμε ούτε μαλώνουμε πια. Ακόμα βγαίνουμε και πίνουμε οι δυο μας, αλλά με ένα χαλαρό απογευματινό ποτό, όχι μέχρι τις δύο το ξημέρωμα. Ακόμα φυλάει η μία τα νώτα της άλλης, αλλά τα φρέσκα κορίτσια που ήμασταν κάποτε δεν θα περίμεναν ποτέ ότι «φυλάω τα νώτα κάποιου» θα σήμαινε πράγματα όπως χημειοθεραπείες, προβλήματα γονιμότητας ή όλα τα προβλήματα που μπορεί να φέρει η μητρότητα.

Τότε, νομίζαμε ότι το να είναι η μία ο άνθρωπος της άλλης, σήμαινε να σταθούμε πλάι-πλάι στους γάμους μας (όπως και έγινε) και ότι το να είμαι “φίλες για πάντα” σήμαινε να φοράμε μωβ καπελάκια πάνω απ’ τ΄ άσπρα μας μαλλιά. Το να είμαστε φίλες για πάντα θα ήταν, νομίζαμε, ανέξοδο, άκοπο και φυσικό.

Όμως με όλη αυτή την ονειροπόληση δεν καταφέραμε να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι δύσκολη –πραγματικά δύσκολη. Ξεχάσαμε να συνειδητοποιήσουμε, ότι το να μείνουμε φίλες για πάντα, χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια και πολλή καλή διάθεση και συγχώρεση. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ σοβαρά τι σημαίνει ακριβώς το “είσαι ο άνθρωπός μου”.

Κι όμως, κάπως στην πορεία, καταφέραμε να το καταλάβουμε. Βρήκαμε χρόνο η μία για την άλλη, παρά το ότι δεν ήταν ποτέ όσος θέλαμε. Βάλαμε κόπο γιατί άξιζε να προσπαθήσουμε για να μείνει η μια στη ζωή της άλλης. Εξελίξαμε την καλή μας διάθεση και την ικανότητά μας να συγχωρούμε, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν αγαπάς κάποιον.

Μιλάμε στο τηλέφωνο όποτε μπορούμε. Στέλνουμε μηνύματα και e-mails. Βλεπόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε –δηλαδή ποτέ όσο θέλουμε. Και σε σκέφτομαι όλη την ώρα.

Επειδή ακόμα κι αν τα πράγματα αλλάζουν και η φιλία μας δεν είναι ίδια, είσαι ακόμα ο άνθρωπός μου.»

Πηγή: scarymommy. com

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ

Γραφτείτε στο Newsletter μας

Διαγωνισμοί, δώρα και τα πάντα για το παιδί και την οικογένεια!

v