«Οι σημερινοί γονείς βρίσκονται στο σταυροδρόμι της προ-social media και μετα-social media ζωής τους και δεν είναι λίγες οι συζητήσεις που γίνονται, για το κατά πόσο αυτό ωφελεί τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Οι γονείς στα social media ποστάρουν φωτογραφίες των παιδιών τους, αναφέρουν πού πήγαν το σαββατοκύριακο, τι αστείο έκαναν ή είπαν τα παιδιά, συζητούν μεταξύ τους, ανυπομονούν για likes. Με λίγα λόγια, φέρνουν τον ρόλο τους στο προσκήνιο. Κάνουν, όμως, και κάτι ακόμα: δημοσιοποιούν ανεπανόρθωτα τις ζωές των παιδιών τους, δημιουργώντας για εκείνα ψηφιακά αποτυπώματα που δεν θα σβήσουν ποτέ.
Τα καλά νέα
Και ναι, δεν είναι κακό να θέλεις να μοιραστείς με φίλους και γνωστούς σου το σπουδαιότερο κομμάτι της ζωής σου, να αναζητήσεις πληροφορίες και να κάνεις συζητήσεις με άλλους γονείς που πιθανώς θα σε βοηθήσουν σε διάφορα ζητήματα που σε προβληματίζουν. Όλο αυτό θυμίζει λίγο τις κοινότητες που δημιουργούσαν κάποτε οι δικοί μας γονείς, στις οποίες συζητούσαν λίγο-πολύ τα ίδια πράγματα. Η διαφορά είναι ότι τα social media θυμίζουν κάπως αυτούς τους πολύ παρεμβατικούς παππούδες, που έχουν έτοιμη μία συμβουλή για τα πάντα, είτε την ζητήσεις είτε όχι.
…και τα κακά
Ωστόσο, το να είσαι γονιός παραμένει δύσκολο, ειδικά στον δυτικό κόσμο που πολλά νέα ζευγάρια δεν έχουν βοήθεια στο μεγάλωμα των παιδιών τους και αυτό συχνά τα κάνει να αναπτύσσουν ναρκισσιστικές συμπεριφορές, πιστεύοντας πως ο καθένας κάνει κάτι καλύτερο από τον άλλον. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι πιο ανασφαλείς. Εκείνοι που συγκρίνουν διαρκώς αυτά που ποστάρουν οι άλλοι γονείς και πόσα περισσότερα π.χ. κάνει το άλλο παιδί από το δικό τους και μετά ποστάρουν τις δικές τους φωτογραφίες, ελπίζοντας σε μερικά likes που θα τους βοηθήσουν να καταλάβουν πόσο επαρκείς ή ικανοί είναι.
Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με στοιχεία του Facebook, οι γονείς κάνουν περισσότερα posts καθημερινά από τους μη γονείς.
Και κάπου εδώ, στο παιχνίδι μπαίνουν και τα παιδιά, τα οποία σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται ότι οι κατασκευές και οι χειροτεχνίες τους θα γίνουν προϊόντα των social media. Έτσι, ανυπομονούν να μάθουν πόσα likes πήραν. Το να μεγαλώνεις παιδιά γίνεται ένας διαγωνισμός κατά τον οποίο τα παιδιά συμμετέχουν προσπαθώντας να ανταποκριθούν στις φιλοδοξίες των γονιών, οι οποίοι βασίζονται στα social media προκειμένου να εισπράξουν αναγνώριση και επαίνους για τα κατορθώματά τους.
Γιατί, όμως, να χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο καθώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;
Γιατί να βάζουμε και σε εκείνα έναν νέο πήχυ που πρέπει να υπερπηδήσουν, προκειμένου να γίνουν «τέλεια»; Όλη αυτή η τάση προς επίδειξη σημαίνει ότι το πώς δείχνεις αποκτά μεγαλύτερη σημασία –το πόσο καλά παριστάνεις κάτι γίνεται μέσο για να επικυρώσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Τα παιδιά, λοιπόν, παθιάζονται εξίσου με τα social media, κάτι που σταδιακά αρχίζει να δημιουργεί στους γονείς αγωνία ως προς την ασφάλειά τους σε αυτά. Και τότε αρχίζουν να τα παρακολουθούν –που δεν είναι εντελώς κακό, δεδομένου ότι οι καιροί είναι “άγριοι”, όμως έτσι δημιουργείται σιγά-σιγά έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε απομάκρυνση. Έρχεται η στιγμή που ένα emoji ως μήνυμα από το παιδί προς τον γονιό, λέει περισσότερο απ΄ ό,τι η προσωπική επαφή μεταξύ τους.
Δεν υπάρχει σαφής απάντηση στο αν τα social media κάνουν κακό στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Η σχέση “social media και γονείς” είναι μια σχέση μίσους και πάθους –από τη μία τα καταδικάζουμε επειδή μας κάνουν επικριτικούς και ανασφαλείς, όμως συχνά τα λατρεύουμε επειδή πράγματι, μπορεί να βοηθήσουν, λειτουργώντας συνδετικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν έρθει για να μείνουν και είναι στο χέρι μας το να τα χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας, αλλά και προς όφελος των παιδιών μας.»
Πηγή: qz.com
