«Όταν κάνεις παιδιά, αυτόματα μπαίνεις στον κόσμο των γονιών. Τα περνάτε όλα μαζί- είστε κουρασμένοι, χαρούμενοι, λυπημένοι και αναστατωμένοι. Καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον. Κατά έναν τρόπο είστε σαν το σχολείο γιατί πολλοί γονείς σε στηρίζουν, άλλα άλλοι όχι. Και στην προσωπική μου εμπειρία σαν μαμά 4 παιδιών, τα παιδιά που μου έκαναν bullying στο σχολείο κάποιες φορές μου κάνουν bullying τώρα που είμαστε γονείς. Κι αυτούς τους γονείς δεν τους συμπαθώ.
Παρά το ότι είμαστε ενήλικες, πολλοί γονείς μιλάνε για άλλους γονείς πίσω απ’ την πλάτη τους, κάνουν κλίκες και αφήνουν κάποιους άλλους γονείς απ’ έξω. Είμαι ευγνώμων για το γεγονός ότι πολλοί από τους γονείς που ξέρω είναι θερμοί και υποστηρικτικοί- δεν κρίνουν χωρίς να ξέρουν και σε βοηθούν όταν το χρειάζεσαι- άλλα όσοι δεν είναι έτσι, μου ραγίζουν την καρδιά. Κάνουν τη μητρότητα πιο δύσκολη απ’ ότι ήδη είναι.
Σκεφτείτε τις μέρες που κάποιες μαμάδες κανονίζουν να βρεθούν μεταξύ τους. Με έχουν καλέσει κάποιες φορές σε τέτοιες συναθροίσεις στο παρελθόν. Πίστευα ότι ήταν ένας τρόπος να δεθούμε και να μιλήσουμε για τα τυπικά προβλήματά μας: το ότι δεν κοιμόμαστε αρκετά, ότι τρέχουμε συνέχεια, ότι χάνουμε τις κάλτσες των παιδιών. Τα είπαμε κι αυτά αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα ότι κάποιοι γονείς απλώς θέλουν να κατακρίνουν τους υπόλοιπους. Ένιωθα ότι ήμουν πάλι στο Λύκειο ενώ οι υπόλοιπες γυναίκες κουτσομπόλευαν τους γονείς εκείνους που δεν ήταν αρκετά “τυχεροί” ¨ώστε να τους καλέσουν εκείνη τη μέρα στην παρέα μας.
Έμαθα ότι το να μιλάς για άλλους δεν έχει καλό αποτέλεσμα. Όχι ότι δεν το κάνω ποτέ αλλά μπορεί αν το κάνω στο σπίτι μου με τον άντρα μου ή μόνο με την καλύτερή μου φίλη. Το καταλαβαίνω ότι όλοι το έχουμε ανάγκη κάποιες φορές αλλά σε αυτή την περίπτωση ένιωθα άσχημα. Έψαχνα να βρω μια παρέα μαμάδων που θα άκουγε η μία τα προβλήματα της άλλης και θα στηρίζαμε η μία την άλλη. “Το παιδί σου αντιμιλάει; Και το δικό μου!”: αυτό ήθελα. Αλλά αυτό που πήρα τελικά ήταν κουτσομπολιά. Αυτές οι γυναίκες έλεγαν κακίες χωρίς λόγο και δεν ήθελα να είμαι μέρος όλου αυτού. Έπειτα από αυτή τη συνάντηση, σταμάτησα να βγαίνω μαζί τους και φυσικά δεν με ξανακάλεσαν. Αλλά τα καλά νέα είναι πως πλέον κάνω παρέα με γονείς που δεν σχολιάζουν.
Έχω καταλάβει ότι δεν μπορείς να το αποφύγεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιβάλλεσαι από γονείς που σε καταλαβαίνουν και που θέλουν να σε βοηθήσουν. Τα παιδιά μας βλέπουν πώς συμπεριφερόμαστε, και με το να εκφραζόμαστε άσχημα για κάποιους ανθρώπους ή να τους βγάζουμε απ’ τη ζωή μας χωρίς λόγο, δεν τους δίνουμε το σωστό παράδειγμα. Δεν λέω ότι είμαι τέλεια. Έχω συμπεριφερθεί κι εγώ κάποιες φορές με άσχημο τρόπο και δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό αλλά άλλοι γονείς μου υπενθύμισαν ότι μπορώ να αλλάξω. Αυτούς χρειάζομαι κι εκείνοι με χρειάζονται από τη σειρά τους».
Πηγή: popsugar.com
