«Ευχαριστούμε μπαμπά, χωρίς εσένα θα ήμασταν χαμένοι».
«Μεγάλωσα με έναν πατέρα, ο οποίος ήταν λειτουργικός αλκοολικός, όπως έμαθα αργότερα. Αυτό σημαίνει ότι, ναι μεν κατανάλωνε επικίνδυνες ποσότητες αλκοόλ όταν επέστρεφε από την δουλειά, αλλά την επόμενη ημέρα ξυπνούσε, χωρίς πονοκέφαλο και πήγαινε κανονικά στην δουλειά του. Μάλιστα, είχε καλή θέση στην εταιρεία που δούλευε και οι συνάδελφοι του τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Ήταν σωστός επαγγελματίας και ευγενικός άνθρωπος μέχρι την στιγμή που επέστρεφε στο σπίτι…
Για να είμαι ειλικρινής, θυμάμαι πως οι καθημερινές ήταν υποφερτές. Με την αδερφή μου κοιμόμασταν νωρίς, οπότε η επαφή μαζί του ήταν περιορισμένη. Καθώς πλησίαζε, όμως, το βράδυ της Παρασκευής, ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Για τον πατέρα μου η Παρασκευή ισοδυναμούσε με πολλά ποτήρια ουίσκι και ακόμη περισσότερους… καυγάδες.
Η οργή του κατευθυνόταν κυρίως προς την μητέρα μου. Της φώναζε και την κατηγορούσε για όλα, αποκαλώντας την ανίκανη. Στην συνέχεια, φώναζε εμένα και την αδερφή μου στην κουζίνα και μας έβαζε να επαναλάβουμε αρκετές φορές την εξής φράση: «Ευχαριστούμε μπαμπά, χωρίς εσένα θα ήμασταν χαμένοι». Αυτή η κατάσταση φυσικά, συνεχιζόταν όλο το Σαββατοκύριακο.
Όσο μεγάλωνα, η κατάσταση στο σπίτι χειροτέρευε. Το ίδιο και η ψυχολογία μου. Η σχολική μου απόδοση έπεσε κατακόρυφα και έμπλεξα με «κακές» παρέες. Ήταν δύσκολη περίοδος γιατί δεν ήξερα σε ποιον να στηριχτώ. Ευτυχώς, η μητέρα μου χώρισε και μπορέσαμε να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα.»
Αντίο Dr. Jekyll. Kαλωσόρισες Mr. Hyde.
«Όταν ήμουν μικρή θεωρούσα ότι ο πατέρας μου έχει δύο προσωπικότητες. Η πρώτη ήταν αυτή του ευγενικού και γλυκού μπαμπά που με υπεραγαπούσε και η δεύτερη ενός νευρικού ανθρώπου που γινόταν κακός με εμένα και την μαμά μου. Δεν άργησα πολύ να καταλάβω ότι ήταν αλκοολικός.
Όταν έπινε, εκνευριζόταν με ο,τιδήποτε και ξεσπούσε πάνω μας. Γινόταν αθυρόστομος και κάθε του κουβέντα μας πλήγωνε. Όταν ξεμεθούσε γινόταν πάλι ο γλυκός μπαμπάς. Μας ζητούσε συγγνώμη και υποσχόταν ότι αυτή η φορά θα ήταν η τελευταία. Φυσικά, δεν ήταν.
Δεν καλούσα ποτέ φίλους μου στο σπίτι. Φοβόμουν ότι θα έπινε και όλοι θα καταλάβαιναν το πρόβλημά του. Ντρεπόμουν πολύ. Κάθε φορά που το συζητούσα με τη μητέρα μου, με καθησύχαζε, λέγοντας μου δικαιολογίες για το πόσο κουρασμένος και πόσο πνιγμένος στα προβλήματα ήταν. Ένιωθα θυμό. Όχι, όμως, ως προς τον πατέρα μου, αλλά ως προς την μητέρα μου.
Τότε θεωρούσα ότι το φταίξιμο ήταν δικό της. Υπέμενε πολλές προσβολές και δεν με υπερασπιζόταν όταν ο πατέρας μου φώναζε. Αντίθετα, περίμενε στωικά να τελειώσει το κήρυγμα ενώ την επόμενη ημέρα συμπεριφερόταν σαν μην είχε συμβεί τίποτα.
Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από το σπίτι. Μόλις τελείωσα το σχολείο, φρόντισα να σπουδάσω στην επαρχία. Από τότε μένω μόνη μου. Οι γονείς μου είναι ακόμα μαζί και το ποτό παραμένει ανάμεσά τους.
Προσωπικά το σιχαίνομαι το αλκοόλ και δεν πίνω ποτέ. Δεν πιστεύω ότι όποιος πίνει γίνεται απαραίτητα αλκοολικός, όμως, έχω πάντα τον φόβο ότι μπορεί να γίνω σαν το πατέρα μου. Σαν να είναι μια κληρονομική ασθένεια από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις.»
«Μην φωνάζεις τόσο, θα μας ακούσουν στην γειτονιά…
…Αυτή ήταν η καθιερωμένη φράση της μητέρας μου κάθε φορά που προσπαθούσε να συνεφέρει τον πατέρα μου από το μεθύσι. Δεν του έλεγε ποτέ να σταματήσει να πίνει. Αυτό που έτρεμε ήταν να μην μάθει κανείς στην γειτονιά ότι ήταν αλκοολικός. Φοβόταν την κοινωνική κατακραυγή περισσότερο από την επιθετικότητα του.
Μόλις επέστρεφε ο πατέρας μου από τη δουλειά αργά το μεσημέρι και πριν ακόμη μας χαιρετήσει, πήγαινε κατευθείαν στο σύνθετο, με τα ποτά. Όταν έπινε το πρώτο, άλλαζε η κατσούφικη διάθεσή του και μεταμορφωνόταν σε έναν άνθρωπο που γελούσε και έλεγε ασταμάτητα ανέκδοτα. Τα αδέρφια μου και εγώ πάντα γελούσαμε. Μόνο η μητέρα μας έμενε σκυθρωπή. Ίσως επειδή ήξερε πολύ καλά πως μετά τα γέλια, ακολουθούσαν φωνές και κλάματα.
Μέσα σε λίγες ώρες ο πατέρας μου φώναζε, έκλαιγε και χτυπούσε πράγματα γύρω του. Η μητέρα μας έστελνε στα δωμάτιά μας και τότε ξεκινούσε η αληθινή «μάχη». Ο πατέρας μου εξαγριωνόταν περισσότερο και η μάνα μου προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Κάποιες φορές τα κατάφερνε, κάποιες όχι.
Η παιδική μου ηλικία ήταν μαρτύριο. Ίσως, ένας επαγγελματίας ψυχικής υγείας θα μπορούσε να βοηθήσει τον πατέρα μου εάν, φυσικά, δεν ήταν τόσο αρνητικός και αν η μητέρα μου δεν έδινε τόση σημασία στα κοινωνικά ταμπού.»
Τροφή για σκέψη
Έχετε αναρωτηθεί πώς φαίνεται ένας αλκοολικός στα μάτια ενός παιδιού; Αυτό το βίντεο, θα σας ταρακουνήσει. Το αλκοόλ έχει τη δύναμη να καταστρέψει τον ψυχισμό ενός παιδιού. Μην το ρισκάρετε. Αν ένας δικός σας άνθρωπος αντιμετωπίζει πρόβλημα, μιλήστε όχι μόνο για το δικό του το καλό αλλά και για των παιδιών σας.
Πληροφορίες από al.anon.org
