Προσωπικά πάντα θα θυμάμαι την κυρία Μαρία. Ήταν ο τύπος δασκάλας που ήταν πάντα γλυκομίλητη και χρησιμοποιούσε εκφράσεις του τύπου «αγάπη μου» και «καρδούλα μου». Όταν όμως έκανες φασαρία ή δεν πρόσεχες στο μάθημα, σε αποκαλούσε με το επίθετό σου και, δεν μπορούσες παρά να νιώσεις ένα τσίμπημα ενόχλησης και ενοχής.
Ήταν αυστηρή, αλλά και δίκαιη. Μπορούσε να συγχωρήσει το να μην έχουμε κάνει τα μαθήματά μας μια μέρα, αλλά με τίποτα την αγένεια και την κοροϊδία. Ήταν ο άνθρωπος που στεκόταν δίπλα στους μαθητές και τους υποστήριζε, ανεξάρτητα με το αν ήταν καλοί ή αδύναμοι. Για εκείνη ήμασταν τα παιδιά της και κατείχαμε όλα την ίδια θέση στην καρδιά της.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ από εκείνη ήταν το πόσο πολύ αγαπούσε τη δουλειά της. Σε κάθε διάλειμμα καθόταν δίπλα σ' έναν συμμαθητή μου και του εξηγούσε ξανά και ξανά όσα είχε πει την διδακτική ώρα. Το παιδί αυτό είχε δυσλεξία και δυσκολευόταν πολύ. Εκείνη την εποχή σχεδόν κανείς δεν έδινε σημασία στις μαθησιακές δυσκολίες - πόσο μάλλον να αφιερώσει τον προσωπικό του χρόνο για να ασχοληθεί όπως πρέπει!
Όχι όμως εκείνη. Δεν το έβαζε ποτέ κάτω - με κανέναν από εμάς! Μας παρακινούσε να προσπαθούμε για να γίνουμε καλύτεροι. Μας επαινούσε για τα προτερήματά μας και μας ενθάρρυνε να «δουλεύουμε» τις αδυναμίες μας, μετατρέποντάς τες σε εφόδια για το μέλλον.
Λίγο πριν τελειώσουμε το δημοτικό, στο τελευταίο μας μάθημα, έδωσε ένα σημείωμα στον καθένα με τα παρακάτω λόγια:
Ποτέ μην εγκαταλείπετε τα όνειρά σας, ακόμη κι αν νομίζετε ότι είναι πλέον αργά.
Ποτέ μην αφήνετε τις αδυναμίες σας να μπαίνουν ανάμεσα σε σας και τις υποχρεώσεις σας.
Μην ξεχνάτε να λέτε «όχι» όταν δεν θέλετε κάτι ή κάποιον.
Μην αφήσετε τα χόμπι σας, επειδή δεν αρέσουν σε κάποιους.
Να είστε ευγενικοί και συμπονετικοί.
Κανείς δεν είναι αόρατος σε αυτόν τον κόσμο. Είδα τον καθένα σας ξεχωριστά και θα σας δούνε και άλλοι.
Όταν όλα μαυρίζουν γύρω σας να θυμάστε ότι αύριο ξημερώνει μια καινούρια ημέρα.
Μην ξεχνάτε να λέτε «ευχαριστώ» και να το εννοείτε.
Σας ευχαριστώ που υπήρξατε μαθητές μου.
Πριν μερικά χρόνια, όταν πήγαινα την κόρη μου στο σχολείο, την πέτυχα τυχαία στον δρόμο. Δεν με αναγνώρισε, αλλά μου χαμογέλασε ευγενικά όταν τη χαιρέτησα. Εκείνη μπορεί να μην θυμάται όσα έκανε για τον κάθε μαθητή της, αλλά εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πολύτιμα μαθήματα ζωής που μου έδωσε. Πάντα θα την θυμάμαι με σεβασμό και αγάπη. Έδωσε ποιότητα στο σχολείο που πήγαινα και δούλευε με μεράκι. Εύχομαι ολόψυχα τα παιδιά μου να είναι τυχερά φέτος και να τους τύχει ένας τέτοιος αξιόλογος άνθρωπος για να τα διδάξει.
