Κύριε Καρελλά, ο κόσμος του θεάτρου σκιών ασκεί μια γοητεία σε ανθρώπους όλων των ηλικιών. Πώς ξεκίνησε η δική σας ενασχόληση με αυτό τον «μαγικό» κόσμο;
Η αλήθεια είναι ότι από παιδί ένιωθα πως κάτι ανεξήγητο συμβαίνει πίσω από το πανί. Ότι εκεί, μέσα στο φως, ζει ένας ολόκληρος κόσμος που ανασαίνει, γελά, σατιρίζει, ονειρεύεται. Θυμάμαι να στέκομαι μπροστά στο πανί και να με τραβάει μέσα του σαν μαγνήτης. Δεν έβλεπα απλώς φιγούρες — έβλεπα ζωές. Είχα τη χαρά και την τιμή να γνωρίσω όλους τους μεγάλους δασκάλους από τον Θανάση Σπυρόπουλο μέχρι τον Ευγένιο Σπαθάρη. Μετά από χρόνια μαθητείας και πειραματισμό ξεκίνησα τις δικές μου παραστάσεις. Ο Καραγκιόζης δεν είναι απλώς ένας ήρωας· είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, ο καθρέφτης του ίδιου μας του εαυτού. Και μέσα απ’ αυτόν μπόρεσα να πω κι εγώ τις δικές μου ιστορίες. Ιστορίες καινούργιες και πρωτότυπες !
Διαβάζουμε ότι η παράσταση «Καρα-Cartoon» ανοίγει μια συζήτηση γύρω από την ορθή χρήση της τεχνολογίας, τη σχέση μας με την εικόνα και τις οθόνες. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα;
Η τεχνολογία σήμερα, είναι παντού, είναι μέσα μας, είναι στα παιδιά, στα σπίτια, στις σκέψεις μας. Δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Το «Καρα-Cartoon» δεν είναι μια παράσταση που κατηγορεί τις οθόνες· είναι μια παράσταση που συζητάει μαζί τους. Θέλω τα παιδιά να μπουν σ’ αυτόν τον κόσμο και να σκεφτούν: «Τι σημαίνει εικόνα; Τι σημαίνει χρόνος μπροστά στην οθόνη; Τι σημαίνει μνήμη;». Να καταλάβουν ότι η τεχνολογία είναι ένα εργαλείο — όχι ο αφέντης μας. Ο Καραγκιόζης πάντα ήταν εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά της εποχής. Έμπαινε στις πλατείες, στις λαϊκές ιστορίες, στις μεγάλες αλλαγές. Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα είχε τουλάχιστον...κινητό
Το θέατρο σκιών είναι ισως το πρώτο animation της ιστορίας. Πριν από τις οθόνες, υπήρχε ένας άνθρωπος που κινούσε σκιές και δημιουργούσε ψευδαίσθηση ζωής. Άρα, μέσα από το Καρα-Cartoon, ο Καραγκιόζης συναντά τα εγγόνια του — τα καρτούν. Κι εκεί αρχίζει ο διάλογος. Ένας διάλογος για τη φαντασία, την εικόνα και τη ζωή.
Στην ουσία, η παράσταση λέει ένα μεγάλο ναι στη φαντασία και ένα όχι στην υπερβολή. Η τεχνολογία είναι φως — αρκεί να μην ξεχάσουμε το δικό μας. Ο Καραγκιόζης είναι το καλύτερο θεατρικό εργαλείο για να πει κανείς πράγματα στο σήμερα.
Στη συγκεκριμένη παράσταση έχετε συνδυάσει το θέατρο σκιών με το... μιούζικαλ! Τι σας ώθησε να τολμήστε κάτι τέτοιο; Και πώς προέκυψε τη συνεργασία σας με τους Burger Project;
Πάντα πίστευα πως ο Καραγκιόζης είναι ένας performer· ένας λαϊκός καλλιτέχνης που τραγουδά, χορεύει, σατιρίζει και μεταμορφώνεται. Από μόνος του, το Θέατρο Σκιών είναι ένα είδος μουσικού θεάματος. Συνεργάζομαι στις παραστάσεις μου με μουσικούς και τραγουδιστές κάνοντας πραγματικά ετερόκλητους συνδυασμούς. Η συνεργασία μου με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών εδώ και τόσα χρόνια δείχνει την σχέση και την αγάπη μου για τη μουσική στο θέατρο. Ήθελα να δημιουργήσω μια παράσταση όπου η μουσική δε θα ντύνει απλώς τη δράση, αλλά θα είναι η ίδια η δράση. Όπου οι φιγούρες τραγουδούν, οι σκιές κινούνται στον ρυθμό, κι ο θεατής δεν παρακολουθεί, αλλά συμμετέχει. Το φως, η φωνή, η εικόνα και ο ρυθμός ενώνονται σε ένα πανηγύρι. Οι Burger Project είναι φίλοι μου και συνεργάτες, είναι μια καπληκτική μπάντα. Όταν σκέφτηκα το έργο η συνεργασία μας ήταν μονόδρομος!
Ποια είναι η εμπειρία σας με τα παιδιά ως θεατές; Έχετε κάποια ξεχωριστή ανάμνηση; Κάτι που σας έχουν πει και δεν θα το ξεχάσετε ποτέ;
Τα παιδιά είναι το πιο ειλικρινές κοινό στον κόσμο. Δεν παριστάνουν, δεν υποκρίνονται. Όταν κάτι τα συγκινεί, γελούν δυνατά, φωνάζουν, συμμετέχουν· όταν όχι, το καταλαβαίνεις αμέσως. Και αυτή η αλήθεια είναι δώρο. Γιατί σε κάνει να θυμάσαι κάθε μέρα γιατί κάνεις αυτή τη δουλειά. Μου αρέσει όταν η ατάκα ενός παιδιού από το κοινό, διαλύει την παράσταση σε μια στιγμή που κανείς δεν περιμένει και δεν φαντάζεται. Τα παιδιά σε κρατάνε σε εγρήγορση και σε εκπλήσσουν!
.jpg)
