«Θα σας εξομολογηθώ κάτι που θα σας σοκάρει.
Δεν θέλω να κάνω παιδιά.
Ας είμαι όμως ξεκάθαρη. Δεν είναι ότι δεν θέλω να κάνω παιδιά τώρα, αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο. Δεν θέλω να κάνω παιδιά ούτε αφού παντρευτώ, ούτε αφού θα έχω σταθεροποιηθεί οικονομικά, ούτε όταν θα έχω αγοράσει ένα δικό μου σπίτι.
Δεν θέλω να κάνω παιδιά ποτέ!
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν συμπαθώ τα παιδιά. Δεν είμαι καλή με τα παιδιά. Δεν έχω καμία εμπειρία από παιδιά. Έχω περάσει όλη μου τη ζωή ως μοναχοπαίδι: κακομαθημένη, ανυπόμονη κ.λ.π. Κι επίσης, νιώθω πολύ άβολα όταν πρέπει να συναναστραφώ ένα παιδί μικρότερο των 12 ετών. Δεν ξέρω πώς να φερθώ. Τα παιδιά αποτελούν μυστήριο για ‘μενα.
Ως μοναχοπαίδι, έχω εξελιχθεί σε άνθρωπο εγωιστή και εσωστρεφή. Ας το παραδεχτούμε, δεν είναι ο καλύτερος συνδυασμός για τη μητρότητα. Και δεν έχω καμία απολύτως επιθυμία να αλλάξω αυτό που είμαι –μου αρέσει ο εαυτός μου. Μου αρέσει η ζωή μου και θέλω να παραμείνει ίδια.
Τίποτα απ’ όλα αυτά που λέω δεν είναι εναντίον των ανθρώπων που θέλουν να κάνουν παιδιά. Η επιλογή του να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο κάνει πολλούς ανθρώπους ευτυχισμένους. Αλλά όχι όλους. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που η επιθυμία όλων των γυναικών να γίνουν μητέρες θεωρείται αυτονόητη. Αν μια γυναίκα δηλώσει ότι δεν θέλει να κάνει παιδιά, θεωρείται αυτόματα προβληματική. Παρεκκλίνει από τις κοινωνικές νόρμες και αγνοεί αυτό που η κοινωνία περιμένει απ’ αυτήν. Ή κάνει λάθος. Δεν ξέρει τι θέλει. Και αν τις δοθεί λίγος χρόνος (και πολλά κηρύγματα για το «ποια είναι η φύση και ο προορισμός κάθε γυναίκας») θα αλλάξει γνώμη.
Υπάρχουν, προφανώς, πολλά λάθη στα στερεότυπα που αφορούν ποιες είναι οι «φυσιολογικές» γυναίκες και τι πρέπει να θέλουν. Νομίζω δεν υπάρχουν πολλά πιο εκνευριστικά πράγματα από το να μιλάς σε κάποιον για το πώς νιώθεις, κι αυτός να σου λέει ότι κάνεις λάθος. Κάθε φορά που εξομολογούμαι σε κάποιον ότι δεν σκοπεύω να κάνω παιδιά μου λέει «Είσαι μικρή ακόμη. Όταν μεγαλώσεις θ’ αλλάξεις γνώμη». Το ότι είμαι νέα δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να καταλήξω σε ώριμα, καλοζυγισμένα συμπεράσματα για το ποια είμαι και τι επιθυμώ απ’ τη ζωή μου.
Κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου και όσο μεγάλωνα, γινόμουν όλο και πιο σίγουρη για την απόφασή μου να μην κάνω ποτέ παιδιά. Ακούσια υιοθετούσα πολλές απ’ αυτές τις ιδέες σε σχέση με το τι είδους γυναίκα θα έπρεπε να είμαι και ποια θα έπρεπε να είναι τα «θέλω» και τα συναισθήματά μου. Γίνεται τόση συζήτηση για τα αρχέγονα ένστικτα μητρότητας των γυναικών… Ποτέ δεν ένιωσα τίποτα τέτοιο. Ανατρίχιαζα και μόνο στην ιδέα ότι θα κάνω παιδί. Αναρωτιόμουν μήπως κάτι πήγαινε στραβά με ‘μενα.
Πριν από περίπου ένα χρόνο, όμως, ανακάλυψα κάτι που άλλαξε τη ζωή μου: τίποτα δεν πάει στραβά. Είμαι απόλυτα φυσιολογική.
Δεν θέλω να κάνω παιδιά κι αυτό δεν είναι προβληματικό. Όπως φαίνεται, το ότι δεν θέλω να μεγαλώσω παιδιά, δεν με κάνει καθόλου «λιγότερο γυναίκα» από τις υπόλοιπες γυναίκες. Δεν είμαι λάθος. Απλώς ξέρω τι μου γίνεται. Είμαι ένας άνθρωπος μοναχικός και αυτόνομος που δεν θέλει να χρησιμοποιήσει το σώμα του για να παράξει ένα νέο άνθρωπο. Η επιλογή μου αυτή δεν με καθιστά καλύτερη ή χειρότερη απ’ όσους επιλέγουν να κάνουν παιδιά. Είναι απλά μια επιλογή που έχω κάνει για τη ζωή μου. Και δεν είναι μια απόφαση μικρότερης αξίας απ’ την απόφαση της μητρότητας. Και αυτή είναι για ‘μένα η καρδιά της ιδέας του φεμινισμού: η κατοχύρωση του δικαιώματος να μπορεί να μια γυναίκα να κάνει επιλογές για τη ζωή της, χωρίς να της ασκείται κριτική.
Αν, λοιπόν, τυχαίνει να γνωρίζετε κάποια γάτα που χρειάζεται σπίτι, ενημερώστε με. Γάτες, ναι. Θέλω.»
Πηγή: femsplain.com