Διαβάστε το κείμενό της και ταυτιστείτε ελευθέρως:
«Νιώθω πολύ μικρή για να λέω κάτι τέτοιο, αλλά όσο οδηγούσα για να πάρω τον γιο μου από μια πρόβα γιορτής στο σχολείο στις 7.30 –το λύκειο (!)- εισέπνευσα βαθιά μπαίνοντας στην είσοδο και ξεφύσηξα δυνατά έχοντας στο μυαλό μου “Δεν ήταν μόλις χτες που ο μπαμπάς μου, ερχόταν να πάρει εμένα απ’ το σχολείο; Δεν ήταν μόλις χτες που καθόμουν στη θέση του συνοδηγού, γυρίζοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω καθίσματα, για να μιλήσω με τον καλύτερό μου φίλο;”.
Πώς η μητρότητα έγινε εισιτήριο χωρίς επιστροφή για κάθε κλισέ; “Ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα –όσο χρειάζεται για να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου. Εύχομαι να μπορούσα να πατήσω το pause. Εύχομαι να μπορούσα να τον σταματήσω.” Νιώθω τα ίδια πράγματα που κάθε μητέρα στην ιστορία έχει νιώσει: σοκ, νοσταλγία, προσμονή, νιώθω την επικείμενη θνησιμότητα και ένα ρολόι που χτυπάει πιο δυνατά κάθε μέρα που τα παιδιά μεγαλώνουν.
Δακρύζω σταματώντας στην ουρά με τους άλλους γονείς, περιμένοντας άπραγοι τα παιδιά μας. Είναι τόσο μεγάλος. Γεννήθηκε σοφός παρά την ηλικία του, τα μεγάλα, καστανά μάτια του φτιάχτηκαν για να με κοιτάζουν με προσοχή, να με εξετάζουν, να μου θυμίζουν να είμαι ειλικρινής και να διατηρούν έναν αδιάκοπο θαυμασμό γι’ αυτόν. Ήταν πάντοτε ώριμος, αλλά ο χαρακτήρας του εξελίσσεται. Μεταμορφώνεται αργά-αργά σε άντρα κι εγώ τον παρακολουθώ σε slow motion... και σε fast forward.
Δεν ήταν μόλις χτες που τον έφερα σπίτι απ’ το μαιευτήριο; Λιγότερα από τρία κιλά ζεστού, απαλού ανθρώπου που δεν μπορούσα να καταλάβω. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω την ένταση της αγάπης που η καρδιά μου μπορούσε να χωρέσει, μέχρι το πρώτο του κλάμα. Πριν γεννηθεί, δεν ασχολούμουν με ψευτορομαντικές φαντασιώσεις περί μητρότητας. Φανταζόμουν, κάπως ρεαλιστικά, δύσκολες μέρες και γκρινιάρικες μέρες, μέρες που θα ήθελα να προσπεράσω και άλλες που θα ήθελα να μην τελειώσουν.
Όταν αντιλήφθηκα ότι θα δημιουργούσα έναν άνθρωπο, δεν μπορούσα να συλλάβω το ταξίδι, τα διάσπαρτα μαθήματα ζωής που θα βρίσκονταν στη διαδρομή, σημαντικά μαθήματα που τα παιδιά μου θα μου έδιναν.
Δεν ήταν μόλις χτες, που ανησυχούσα για τον θηλασμό, τις καμπύλες ανάπτυξης και τους κολικούς; Δεν ήταν μόλις χτες, που έμαθε να μπουσουλάει, να περπατάει, να κάνει ποδήλατο, να κολυμπάει; Δεν ήταν μόλις χτες που τον κουβαλούσα στην αγκαλιά μου, μέσα στο λεωφορείο, μετά από μια γεμάτη μέρα στη Disney World; Δεν ήταν μόλις χτες, που δεν σηκωνόταν απ’ το κρεβάτι του, αν δεν με ρωτούσε; Δεν ήταν μόλις χτες, που του τραγουδούσα το “Beautiful Boy” του John Lenon, για να κοιμηθεί;
Δεν ήταν χτες. Ήταν 14 χρόνια πριν. Πλησιάζει το αυτοκίνητο, μέσα στο μαύρο, δερμάτινο μπουφάν του, με την τσάντα του κρεμασμένη στον ώμο του και χαμογελάει.
“Πώς ήταν η πρόβα;”, τον ρωτάω.
“ Ήταν η χειρότερη πρόβα που έχουμε κάνει”, λέει, και χαμογελάω περήφανα γιατί ακούγεται ακριβώς σαν εμένα, “Όμως τα καλά νέα είναι, ότι το κουστούμι μου είναι τέλειο!”.»
Πηγή: huffingtonpost.com