Τα δίδυμα νεογέννητα έχουν περισσότερες πιθανότητες να περάσουν μια βόλτα από τη θερμοκοιτίδα. Είτε και τα δύο, είτε το ένα από τα δύο. Είτε για λίγο, είτε για λίγο παραπάνω. Η ρόμπα, η μάσκα, τα ποδονάρια και οι ήχοι από τα μηχανήματα σε ρίχνουν λίγο ψυχολογικά. Ο πίνακας ανακοινώσεων από την άλλη, στην είσοδο της μονάδας, είναι γεμάτος με φωτογραφίες μικρών μαχητών που πέρασαν κάποια στιγμή από εκεί και βγήκαν νικητές.
Μωράκια σε κοιτίδες, μωράκια με σωληνάκια, χτύποι από καρδούλες που ηρεμούν στις γυάλινες φωλιές τους και παλεύουν. Παλεύουν για να πάρουν βάρος, παλεύουν να γίνουν καλά, παλεύουν για να ετοιμαστούν να έρθουν στην αγκαλιά σου!
Κοιτάς το μωρό σου, δεν το πιάνεις, αλλά του μιλάς και ξέρεις ότι σε ακούει. Πρώτη φωτογραφία μαζί του δεν μπορείς να έχεις, γιατί απαγορεύονται οι φωτογραφίες, αλλά τι να την κάνεις, το έχεις μόνιμα μέσα στα μάτια σου! Και πας και ξαναπάς και φέρνεις γάλα που έβγαλες με το θήλαστρο. Και μαζί με κάθε μπουκαλάκι που αφήνεις, αφήνεις και όλη σου τη δύναμη για να φτάσει στο μωράκι σου και να έρθει γρήγορα στο σπίτι.
Κλείνεις την πόρτα της μονάδας και φεύγεις τρέχοντας για το σπίτι, που σε περιμένει το άλλο μισό της καρδιάς σου! Το άλλο μωράκι που κατάφερες και πήρες σπίτι μαζί σου φεύγοντας από το μαιευτήριο! Η παρηγοριά σου και η δύναμη σου! Αυτό το μωρό που ανοίγει τον δρόμο και προετοιμάζει το έδαφος για να έρθει το πιο αδύναμο μετά και να τα βρει όλα έτοιμα! Το σφίγγεις στην αγκαλιά σου, γεμίζεις με τη χαρά του νέου σου πλάσματος, γεμίζεις με όλα αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Όμως, με έναν περίεργο τρόπο, που μόνο οι μαμάδες διδύμων μπορούν να ξέρουν, νιώθεις μισή, νιώθεις ανολοκλήρωτη! Νιώθεις παράπονο που το άλλο πλασματάκι είναι μόνο του και παλεύει και την ίδια στιγμή νιώθεις να αδικείς το μωρό που έχεις στα χέρια σου.
Ένα μπέρδεμα στο μυαλό, μια σύγχυση στην καρδιά! Περνάνε οι μέρες και έρχεται η στιγμή να πάρεις στα χέρια σου το μικρούλη σου για λίγη ώρα, να το χαϊδέψεις, να το θηλάσεις, να το νιώσεις και να σε νιώσει.
Έχετε μπει πια στο στάδιο της παρακολούθησης. Μόλις τελειώσει η ώρα, το αφήνεις, Θεέ μου με πόση δυσκολία, για να γυρίσεις σπίτι και να δεις μια καλαθούνα γεμάτη και μια καλαθούνα άδεια! Κι όμως ξέρεις ότι πρέπει να είσαι δυνατή και θετική για να στέλνεις όλη σου την ενέργεια στον μικρό μαχητή. Εκεί που βρίσκεται, είναι για το καλό του και το σίγουρο είναι ότι είναι σε καλά χέρια.
Ύστερα από 18 μέρες, ύστερα από 18 ενημερώσεις γιατρών, ύστερα από 18 σταδιακές αυξήσεις βάρους, φτάσαμε τα πολυπόθητα 2.200 γραμμάρια και ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής πήραμε το μικρό μας στο σπίτι. Ευχές από τους γιατρούς της μονάδας, τις νοσοκόμες, αλλά και από τους υπόλοιπους γονείς που τους βλέπαμε καθημερινά και ζούσαμε την ίδια αγωνία.
Επιτέλους οι δύο καρδούλες συναντήθηκαν και πάλι!