«Θέλω να πω μερικά πράγματα σε όλες τις μαμάδες που πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
Στις μαμάδες που περιμένουν στην ουρά με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα για ν’ αφήσουν τα παιδιά, στα οποία έχουν δώσει το υπόλοιπο χθεσινό πρωινό τους.
Στις μαμάδες που δεν μπορούν να δουν το πάτωμα του αυτοκινήτου τους και που, μάλιστα, έχουν να το δουν από την 1η Αυγούστου του περασμένου χρόνου.
Στις μαμάδες που βρήκαν εκείνη την εργασία την οποία έπρεπε να είχαν υπογράψει την 1η Αυγούστου ενώ καθάριζαν το αμάξι τους.
Στις μαμάδες που λένε στη δασκάλα του παιδιού ότι τα αλουμινένια κουτάκια των αναψυκτικών που έχουν στοιβαχτεί στο αυτοκίνητο, έχουν μείνει εκεί για να μάθουν στα παιδιά για τη σημασία της ανακύκλωσης.
[...]
Στις μαμάδες που ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν από πού έρχεται αυτή η μυρωδιά στο αμάξι, η οποία άρχισε κάπου κοντά την 1η Αυγούστου.
Τώρα, στο τέλος της χρονιάς, το αυτοκίνητό μου έχει γεμίσει με αναμνήσεις από το σχολείο των παιδιών. “Έζησα” το αυτοκίνητό μου, υπόσχομαι ότι δεν είμαι άστεγη, θα το καθαρίσω την τελευταία μέρα του σχολείου. Το σπίτι μου δεν είναι έτσι, θα προσπαθήσω περισσότερο του χρόνου.
Στις μαμάδες που ζουν μέσα στα αυτοκίνητά τους 4 φορές τη μέρα, 5 μέρες την εβδομάδα και δεν έχουν χρόνο να καθαρίσουν όλη αυτή την ακαταστασία.
[...]
Στις μαμάδες που δεν ξέρουν καν από πού προήλθαν όλα αυτά τα πράγματα.
Να τις γνωρίσουμε, να τις αγαπήσουμε, να παραδεχτούμε ότι όλες έχουμε βρεθεί στη θέση τους, να υποσχεθούμε ότι θα κοιτάξουμε στην αντίθετη μεριά όταν τις ξαναδούμε για να μην τις κάνουμε να ντραπούν. Να ξέρουμε ότι όλες κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, όταν το αυτοκίνητό μας είναι κάπως έτσι.»
Πηγή: huffingtonpost.com