Αν ερωτευτείς και αγαπήσεις έναν άντρα δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια μεγαλύτερό σου, είσαι προετοιμασμένη να ακούσεις, να διαβάσεις και να δεις ν’ αναπαράγονται μπροστά στα μάτια σου ένα κάρο στερεότυπα («σίγουρα έχει λεφτά αυτός», «θα ‘χει σίγουρα πολύ ισχυρό πατρικό πρότυπο η μικρή», «αυτά τα πράγματα δεν κρατάνε –τους δίνω έξι μήνες» κ.λπ.). Χίλια πράγματα θ’ ακούσεις και δυο χιλιάδες θα σκεφτείς, όμως η πραγματικότητά σου είναι δική σου και του αγαπημένου σου και κανείς θεατής δεν μπορεί να παρεισφρήσει σ’ αυτήν.
Ο Κουρτ Βόνεγκατ, Αμερικανός συγγραφέας, περιέγραφε στο βιβλίο του «Μητέρα Νύχτα» αυτό το «καθεστώς» απόλυτης σύνδεσης μεταξύ δυο ερωτευμένων ανθρώπων, ως «Κράτος των Δύο». Έχουμε μερικούς καλούς λόγους να πιστεύουμε ότι οι («επιτυχημένες») σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας είναι κάτι σαν το Βατικανό: μικροσκοπικά αλλά πολύ, πολύ ισχυρά Κράτη.
Να είσαι, λοιπόν, σε μια τέτοια σχέση σημαίνει…
Να την έχεις αποκρύψει από τη μαμά, τον μπαμπά ή μια αυστηρή θεία σου που πάντα φοβόσουν για κάποιο καιρό (τουλάχιστον στην αρχή), γιατί έτρεμες την αντίδρασή τους.
Να κάνετε πολύ συχνά διαλόγους όπως: –Θυμάσαι, το ’77, που… -Αχέμ… Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ το ’77, αγάπη μου. Ήμουν δύο.
Να σου έχει πει τουλάχιστον μία ταμίας/ σερβιτόρα/ ταξιθέτρια κάτι όπως «Πλήρωσε ο πατέρας σας, είμαστε εντάξει».
Να σου ‘χει κάνει καζούρα κι η κουτσή Μαρία, σχεδόν πάντα βασισμένη στον Κωνσταντάρα τον γερομπισμπίκη που κατάφερε τη μικρούλα.
Να ‘χεις εισπράξει βλέμματα από παντελώς άσχετο κόσμο σε δημόσιους χώρους που στάζουν υποτίμηση.
Να ‘χεις σκεφτεί διακόσιες φορές «Θα μπορούσα να είμαι κόρη του» -άλλοτε προβληματισμένη κι άλλοτε απλώς κεφάτα.
Να μιλάτε με τις ώρες και να μη βαριέσαι ποτέ.
Να ρίχνεις κατακόρυφα τον μέσο όρο ηλικίας όταν βγαίνετε με τους φίλους του.
Να αντιμετωπίζεις τη μαμά του σαν γιαγιά.
Να του ‘χει μιλήσει ένας τουλάχιστον φίλος σου στον πληθυντικό.
Να τον έχεις σύρει σε συναυλίες, βραδινά μπανάκια, πάρτι στο κέντρο, κάμπινγκ στην Αστυπάλαια και ένα σωρό ακόμα πράγματα που ‘χει να κάνει δεκαπέντε χρόνια…
…και να λιώνεις που λέει σ’ όλα «ναι» κι ας ξέρεις ότι δεν τρελαίνεται για τέτοια.
Να κάνεις την έξυπνη στους φίλους σου γιατί η πολλή παρέα μ΄ έναν μεγαλύτερο άντρα σε ‘χει μάθει πράγματα όπως φορολογικούς συντελεστές ή λεπτομέρειες για το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Να αποκρούεις υποθέσεις (κι ενίοτε βεβαιότητες) τρίτων για τα άλυτα προβλήματα μιας σχέσης με μεγάλη διαφορά ηλικίας («είναι θέμα χρόνου ο χωρισμός σ’ αυτές τις περιπτώσεις», «εγώ είχα μια ξαδέρφη που παντρεύτηκε έναν συγχωριανό της 124 χρόνια μεγαλύτερο και έφαγε τα καλύτερά της χρόνια να τον ξεσκ@τίζει και να τον πλένει» κ.ο.κ.).
Να μη θες να το σκέφτεσαι, αλλά να το σκέφτεσαι: λογικά, θα «φύγει» πρώτος.
Να ξέρεις ότι η εμπειρία είναι εγγύηση επιτυχίας και αποτελεσματικότητας (και, ναι, μιλάμε -και- για το σεξ).
Να έχεις αποκτήσει αξιοθαύμαστη κοινωνική ευελιξία αφού η ερωτική σου σχέση γεφυρώνει χάσμα μια, δυο, τριών γενιών κι αυτό να σε κάνει προσαρμοστική σε κάθε είδους κύκλο.
Να γελάτε πολύ με τις άπειρες διαφορές σας («Τι ξέρεις εσύ; Αφού ήσουν αγέννητο τότε», «Στα χρόνια σου, αγάπη μου, υπήρχαν πλυντήρια ή έπλενε η μάνα σου στο ποτάμι του χωριού;» και άλλα τέτοια χαριτωμένα).
Να ‘χετε ν’ ανακαλύψετε ο ένας τον κόσμο του άλλου.
Να κάνεις πράγματα που δεν είχες φανταστεί ποτέ ότι θα απολάμβανες.
Και να κάνεις κι άλλα που δεν απολαμβάνεις και πολύ, αλλά σε ‘κείνον αρέσουν οπότε κι εσύ χαμογελάς, που χαμογελάει.
Να ζηλεύει τους νεότερους άντρες.
Να ζηλεύεις τις ωριμότερες γυναίκες.
Να σου λέει πού και πού «Αχ, 10 χρόνια πριν έπρεπε να σ’ είχα γνωρίσει»…
…και να καθησυχάζεις ξανά και ξανά τις χαζές του ανασφάλειες που τον κάνουν να πιστεύει τέτοια ανόητα πράγματα, υπενθυμίζοντάς του ότι τον ερωτεύτηκες έτσι ακριβώς όπως είναι κι ότι όλα του τ’ αγαπάς: και τα γυαλιά πρεσβυωπίας και τις άσπρες τρίχες και τα μπαμπαδίστικα ανέκδοτά του.