Η γυναίκα του, φοιτήτρια με άλλα δύο μεγαλύτερα παιδιά και εθελόντρια δασκάλα, δεν φάνηκε να συμφωνεί μαζί του. Τον κοίταξε με κόκκινα από την κούραση μάτια, βόλεψε καλύτερα στην αγκαλιά το μωρό τους και τον παρακάλεσε να μην το ξαναπεί αυτό, επειδή την έκανει να νιώθει πως δεν είναι «μαζί» σε όλο αυτό.
Η αντίδρασή της δεν φάνηκε να το ικανοποιεί ιδιαίτερα. Έφυγε για τη δουλειά εκνευρισμένος νιώθοντας πως η γυναίκα του δεν μπορεί να καταλάβει πόσο τυχερή είναι που τον έχει! Στο αυτοκίνητο, ωστόσο, σκέφτηκε τα πράγματα λίγο καλύτερα…
Συνειδητοποίησε πως η γυναίκα του είναι αυτή που πλένει τα πιάτα και τα χαλιά, εκείνη σιδερώνει, μαγειρεύει, πηγαίνει τα παιδιά στις δραστηριότητες, στον γιατρό. Εκείνη φροντίζει για την διατροφή και την εκπαίδευσή τους και διατηρεί το σπίτι καθαρό. Αμέσως, ένιωσε πολύ άδικος μαζί της και συνειδητοποίησε πόσο λάθος ήταν!
Φτάνοντας στο γραφείο, την πήρε τηλέφωνο και της ζήτησε συγνώμη. ''Έχεις δίκιο, σου ζητώ συγνώμη'' της είπε. ''Είμαστε μαζί και δεν πρέπει να νιώθω σαν να κάνω κάτι σπουδαίο επειδή σηκώνομαι το βράδυ για το μωρό. Δεν θα το ξαναπώ''.
Και πραγματικά, τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι! Δεν είναι αρμοδιότητα μόνο της μαμάς οι κοινές ευθύνες του ζευγαριού. Όταν οι άντρες μας βοηθάνε θα έπρεπε να είναι το αυτονόητο και όχι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να τους… χειροκροτάμε.