«Κουνιαδάκι μου αγαπημένο,
μεγαλώνοντας ήθελα πάντα μια αδερφή, όχι επειδή δεν ήταν ωραία να μεγαλώνεις με δύο αγόρια. Το αντίθετο, μάλιστα. Είχε τρομερή πλάκα και δεν βαριόμουν ποτέ. Άσε που δε με άφηναν από τα μάτια τους αν δεν ήταν σίγουροι ότι είμαι καλά και πως δεν πρόκειται να με πειράξει κανένας.
Παρ’ όλ’ αυτά, μου έλειπε κάποιος που περνάει τα ίδια που περνούσα κι εγώ. Ένα κορίτσι δηλαδή, που βλέπει κι εκείνο το σώμα του ν’ αλλάζει με τον ίδιο τρόπο και κάνει παρόμοιες σκέψεις για το σχολείο, τους φίλους, τη ζωή και τ’ αγόρια. Μια αδερφή με την οποία θα μιλάμε ανοιχτά για όσα μας συμβαίνουν και όσα μας προβληματίζουν και θα ωριμάζουμε μαζί, κάνοντας η μία το μέικ-απ της άλλης πριν τις πρώτες βραδινές εξόδους και τα πρώτα ραντεβού.
Και μπορεί, μεγαλώνοντας, αυτό το τρένο να το έχασα, αλλά τη λαχτάρα να βιώσω μια τέτοια υπέροχη σχέση δεν την είχα χάσει. Φαντάζεσαι, λοιπόν, τη χαρά μου όταν ο αδερφός σου μας σύστησε και “κάναμε κλικ” απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο. Που γελούσες με τα χαζά αστεία μου και καταλάβαινες ακριβώς τι θέλω να πω, ακόμη κι όταν εκείνος δεν μας άφηνε να ολοκληρώσουμε μια σοβαρή κουβέντα με τις χαριτωμένες, αλλά και ενοχλητικές κάπου-κάπου, ανωριμότητές του. Ήταν ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής μου και όταν γύρισα σπίτι σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν η σχέση μου με τον αδερφό σου να κρατήσει, αλλά και πως, αν χωρίζαμε για κάποιο λόγο, εγώ θα ήθελα να μείνουμε φίλες πάση θυσία.
Τελικά κράτησε και θυμάμαι ακόμη την περίοδο που έμεινα σπίτι σας, όσο ψάχναμε διαμέρισμα για να μείνουμε μαζί με τον αδερφό σου. Ήταν αληθινά σαν να έχω μια μεγαλύτερη αδερφή κι έχω κρατήσει σαν φυλακτό στη μνήμη μου τα βράδια που φτιάχναμε σπιτική πίτσα, βλέπαμε κοριτσίστικες ταινίες και μιλούσαμε με τις ώρες, ώσπου με έπαιρνε ο ύπνος στο δωμάτιό σου. Ήταν δεν ήταν ένας μήνας, αλλά για μένα ήταν σαν να βρήκα κάτι που είχα χάσει για χρόνια.
Ακούγεται απίστευτο, αλλά από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα ένιωσα σαν μέλος της οικογένειάς σας κι ας ήμασταν λίγο μόνο καιρό μαζί με τον αδερφό σου. Κι έχω τρελαθεί κυριολεκτικά που, σε λίγους μήνες, θα γίνουμε γονείς – πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! – και η μπέμπα μας θα έχει την καλύτερη θεία του κόσμου.
Πέρα, όμως, από την υπέροχη χημεία που είχαμε μεταξύ μας απ’ την αρχή, οφείλω να σου πω ότι με έχεις βοηθήσει πάρα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, έμπρακτα και με αστείρευτη υπομονή και αγάπη. Και όσο ήμουν φοιτήτρια και φρίκαρα με μαθήματα και σχέσεις, αλλά και μετά, την περίοδο που ήμουν άνεργη κι είχα κλειστεί στο σπίτι απογοητευμένη απ’ όλους και όλα, ζορίζοντας κα τον καημένο τον αδερφό σου. Συνέβαλλες σημαντικά στο να βγω απ’ το “λούκι” που με είχε απορροφήσει και να σταθώ στα πόδια μου, ως γυναίκα και ως σύντροφος.
Κουνιαδάκι μου, τα λόγια δεν είναι αρκετά για να εκφράσουν το πόσο σ’ αγαπώ και πόσο τυχερή νιώθω που μπήκες στη ζωή μου. Είσαι η καλύτερη αδερφή και φίλη που θα μπορούσα να έχω ποτέ και θέλω να ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σου για πάντα, ότι και αν γίνει.
Φιλάκια και καρδούλες,
η μικρή σου αδερφή.»