Φωτογραφία: tayneetinsley
«Κανείς ποτέ δεν την προειδοποίησε για όλα αυτά που θα χάσει
ενώ φροντίζει αυτό που αγαπάει πιο πολύ.
Κανείς ποτέ δεν της είπε πόσο δύσκολο να βάζει κανείς στην άκρη τα όνειρά του
για να κρατήσει στην αγκαλιά της ολόκληρο τον κόσμο.
Κανείς ποτέ δεν ανέφερε πως το να αγαπάς κάθε δευτερόλεπτο το μωρό σου
δεν σημαίνει ότι αγαπάς κάθε στιγμή και την μητρότητα.
Και κανείς ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι και οι μαμάδες κλαίνε
όταν νιώθουν τον κόσμο αλλόκοτα καινούργιο όπως ακριβώς τον νιώθουν και τα μωρά τους.
Και επειδή κανείς δεν της το είπε,
πίστεψε ότι δεν μπορεί να το πει ούτε και εκείνη
και το ψιθύριζε μυστικά στον εαυτό της:
Πριν γίνει μητέρα ήταν μια άλλη γυναίκα και καμία φορά, αυτή η γυναίκα, της λείπει πολύ. Δεν θέλει να βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο, αλλά της είναι δύσκολο να μην μένει μόνη της ποτέ.
Μέχρι που κάποια στιγμή που ένιωσε τον χρόνο να σταματά
και τότε αποφάσισε να μοιραστεί τις σκέψεις της με το μωρό της.
Του είπε πως μια μέρα θα επιστρέψει σε εκείνα που αγαπάει,
κι ότι ανυπομονεί να του δείξει και το άλλο της πρόσωπο, τους άλλους της ρόλους.
Και καθώς εξιστορούσε στο μωρό της την ιστορία της,
συνηδειτοποίησε την αλήθεια για την μητρότητα,
εκείνη που κανείς δεν της είχε πει.
Πως είναι ένα περίπλοκο αλλά συνάμα τρυφερό ταξίδι γεμάτο από στιγμές νοσταλγίας αλλά και ωκεανούς αγάπης.
Πως εκεί που υπάρχει ευτυχία , υπάρχει και θλίψη
και αυτό είναι πάντα μα πάντα εντάξει.
Είναι πάντα εντάξει να τα νιώθεις και τα δύο την ίδια στιγμή.
Και τότε κατάλαβε πως δεν υπάρχει τίποτα λάθος με την ιστορία της.
Γιατί ήταν αλήθεια.
Και εκείνη ένιωσε ευτυχισμένη γιατί ήταν ελεύθερη πια να την πει.»