«Δεν έχει Internet. Δεν έχει Facebook, viber, κάμερα Skype. Δεν μπορεί να γράψει ένα χαρτί ή να στείλει SMS για να πάει έξω. Ούτε να βάλει μια σειρά στο Netflix να περάσει η ώρα. Δεν βγάζει selfie, ούτε ανεβάζει στο instagram. Δεν παραγγέλνει ό,τι θέλει να φάει, ούτε βγάζει βόλτα το σκύλο να πάρει αέρα. Δεν πάει σούπερ μάρκετ.
Για κάποιους ανθρώπους όλη η ζωή τους ήταν μια πόρτα και ένα κουδούνι που χτυπούσε. Τώρα σώπασε και αυτό. Άραγε για ποιον εγκλεισμό μιλάμε; Τι δεν αντέχουμε ακριβώς;
Για να συνέλθουμε λίγο και να δούμε καθαρά. Τον καθρέφτη μας δεν αντέχουμε. Τον ίδιο μας τον εαυτό. Αλλιώς δεν εξηγείται τέτοια ανεξήγητη συναισθηματική ανημποριά. Δεν έχουμε μάθει να μένουμε με τον εαυτό μας, να τον ακούμε, να τον δουλεύουμε. Έχουμε μάθει να τον παίρνουμε από το λουρί του και να τον πηγαίνουμε βόλτα. Δεν τον έχουμε 24 ώρες το 24ωρο μαζί. Δεν αντέχουμε ε; Μα φυσικά. Δεν τον αγαπήσαμε ποτέ τόσο πολύ. Του προσφέραμε τα πάντα σχεδόν γιατί δεν αντέχαμε να τον δούμε γυμνό.
Και τώρα; Καθόμαστε με αυτόν τον άγνωστο απέναντι και του πιάνουμε την κουβέντα. Έλα όμως που εκείνος δεν μας αναγνωρίζει.
Δεν αντέχουμε, έστω και με όλα τα καλά του κόσμου γιατί είμαστε κακομαθημένοι, υλιστές, παρτάκηδες. Έχουμε μάθει να κοιτάμε στον καθρέφτη μόνο για να βγούμε έξω. Για να διαβάσουμε το μέσα μας ούτε κουβέντα.
Για κοίταξε όμως πόσο άδικοι γινόμαστε. Κατακλύσαμε το διαδίκτυο με την υποτιθέμενη μοναξιά μας και ξεχνάμε ποιοι είναι οι πραγματικά μόνοι.
Αυτοί οι άνθρωποι όμως δεν υποφέρουν σαν εσένα και εμένα.
Ξέρεις γιατί;
Πέρασαν την πραγματική μοναξιά, την εγκατάλειψη, τους ξέχασαν πολύ πριν τον covid 19 και άντεξαν. Τους άφησαν χωρίς να τους χτυπήσουν την πόρτα μέρες, μήνες, πολύ πριν το διάγγελμα του Πρωθυπουργού και πάλι συγχώρεσαν.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κάτσουμε με την πίτσα στον καναπέ μας να δούμε ταινία μην πούμε κουβέντα γιατί η πραγματική μοναξιά έχει ρυτίδες και λέγεται Τρίτη ηλικία.»