«Το ξέρω ότι έχω πολλά καλά στη ζωή μου. Πρώτ’ απ’ όλα δύο υγιέστατους γιους κι έναν σύζυγο που με λατρεύει. Και πως όλ’ αυτά τα χρόνια δεν μας έχει λείψει τίποτα, ενώ για άλλους πολλά από τα βασικά (νερό, ρεύμα, θέρμανση, ένα ζεστό πιάτο φαί στο τραπέζι) δεν είναι πάντα δεδομένα. Αλλά και τα παιδιά μας, μπορεί να μην έχουν όλα όσα θα ήθελαν, αλλά έχουν όλα όσα χρειάζονται και κάτι παραπάνω.
Δεν παραπονιέμαι όμως γι’ αυτά.
Το παράπονο με πιάνει επειδή έρχονται μέρες που κουράζομαι να υπολογίζω κάθε ευρώ – μη σας πω και κάθε σεντ. Επειδή νιώθω πως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μετακομίσουμε σε ένα μεγαλύτερο σπίτι όπου δεν θα είμαστε στριμωγμένοι. Κι επειδή ξέρω πως δύσκολα θα αντικαταστήσουμε το σαραβαλάκι μας πριν έρθει η ώρα να μαζέψουμε λεφτά για τις σπουδές των παιδιών.
Παραπονιέμαι επειδή, ύστερα από 7 χρόνια γονείς, έχουμε αλλάξει από 2 δουλειές ο καθένας και ακόμη ζούμε μέχρι εκεί που μας επιτρέπει το μηνιάτικό μας – ούτε εκατοστό παραπάνω.
Κι αν το εκατοστό ακούγεται λίγο, αναλογιστείτε ότι αυτό το άπιαστο εκατοστό μπορεί να αποτρέπει τα παιδιά απ’ το να κάνουν ένα επιπλέον φροντιστήριο για να καλύψουν κάποια αδυναμία τους ή να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους. Να μη μας αφήνει να βοηθήσουμε οικονομικά τους γονείς μας που θυσίασαν κάποτε τα πάντα για εμάς. Και, φυσικά, να μας στερεί τις διακοπές που επιθυμούμε και χρειαζόμαστε, αλλά αδυνατούμε να κάνουμε – κάθε χρόνο, ξανά και ξανά.
Παραπονιέμαι επίσης, επειδή βαρέθηκα να κρύβω την ψυχολογική κούραση και την απελπισία μου απ’ τα παιδιά μου. Και βαρέθηκα να τους λέω ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που δεν είμαστε χειρότερα. Δεν είναι ψέμα, αλλά δεν είναι δα και καμιά παρηγοριά που ζούμε μονίμως στα κόκκινα.
Με φοβίζει αυτή η κόπωση επειδή μπορεί να φέρει άλλα προβλήματα, στον καθένα από μας, αλλά και στη σχέση μας. Ξέρω, βέβαια, ότι υπάρχουν πολλοί γονείς εκεί έξω που έχουν κουραστεί, αλλά συνεχίζουν να παλεύουν γιατί “έτσι είναι η ζωή” κι αυτό μου δίνει λίγο περισότερο κουράγιο.
Όπως μου δίνει κουράγιο το ότι δεν κάνουμε τη “μεγάλη ζωή” αφήνοντας φέσια δεξιά κι αριστερά, δεν χρωστάμε σε κανέναν. Ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν γνωρίζοντας πως βγαίνει το ψωμί κι αύριο-μεθαύριο θα είναι έτοιμα να πιάσουν την πέτρα και να τη στύψουν.
Κι ότι το ένα πράγμα που έχουν ανάγκη πιο πολύ απ’ όλα, η αγάπη μας, είναι δωρεάν και δεν στερεύει ποτέ.»
Πηγή: scarymommy.com