«Η κολλητή μου είναι ένας άνθρωπος που υπεραγαπώ και γι’ αυτό τα παιδιά μας έχουν μεγαλώσει σχεδόν μαζί. Με λίγα λόγια, είναι κι αυτά φίλοι μεταξύ τους και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.
Μόνο που υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα. Όσο μεγαλώνουν τόσο περισσότερο φαίνεται ο αντίκτυπος της μεθόδου ανατροφής της κολλητής μου στη συμπεριφορά τους – είναι αρκετά ελεύθερο πνεύμα και θέλει να καλλιεργήσει αυτή τη στάση και στα παιδιά της. Για να μην τα πολυλογώ, προς το παρόν τα παιδιά της δεν είναι ελεύθερα πνεύματα αλλά κακομαθημένα και αρχίζω να έχω σοβαρή δυσκολία να ανεχτώ τη συμπεριφορά τους όταν έρχονται σπίτι μου να παίξουν με τα δικά μου.
Δεν έχουν κανένα όριο όσον αφορά τον προσωπικό χώρο του άλλου, τις δικές τους παράλογες επιθυμίες, αλλά και την ξένη περιουσία, αφού μου έχουν κάνει αρκετές ζημιές απλώς και μόνο επειδή δε νοιάζονται για τίποτα πέρα από την ευχαρίστησή τους.
Όποτε βρίσκονται σπίτι μου, αναγκάζομαι να έχω τα μάτια μου επάνω τους κάθε λεπτό για να προλάβω τη ζημιά και να μη χρειαστεί να πνίξω την παρόρμησή μου να ουρλιάξω από θυμό.
Τελικά, πρόσφατα αποφάσισα να ακυρώσω κάποιες επισκέψεις τους προφασιζόμενη διάφορα απρόοπτα. Ήθελα να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ τι θα κάνω. Στο μεταξύ, τα παιδιά μου ρωτάνε συνεχώς πότε θα έρθουν οι φίλοι τους και μου τελειώνουν οι δικαιολογίες.
Πρέπει να βρώ σύντομα έναν τρόπο να πειθαρχήσω τα παιδιά της κολλητής μου χωρίς να την προσβάλλω και διακινδυνεύσω τη φιλία μας. Αλλά πώς επιβάλλεις όρια σε δύο παιδιά που έχουν μάθει να κάνουν ότι θέλουν και η μητέρα τους δεν το βλέπει ως κάτι δυνητικά κακό για όλους – και κυρίως για εκείνα, μακροπρόθεσμα.
Στο τέλος, μου φαίνεται θα γίνω εγώ η “κακιά” κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Έχω κι εγώ τα όριά μου και έχουν καταπατηθεί προ πολλού!»
Πηγή: kidspot.com.au