Πότε όμως επιτρέπεται να παρέμβουμε μαλώνοντας ένα ξένο παιδί; Προφανώς, όταν ο γονιός είναι απών ή αδιαφορεί και η συμπεριφορά του παιδιού ξεφεύγει από κάποια επιτρεπτά όρια, δημιουργώντας την ανάγκη για την παρέμβαση κάποιου ενήλικα. Με λίγα λόγια, όταν είμαστε ο μοναδικός γονιός που μπορεί να σταματήσει ένα παιδί που:
Λέει άσχημες λέξεις στα άλλα παιδιά
Πολλές φορές, όταν αντιληφθεί την απουσία ή την απάθεια του γονιού, ένα παιδί μπορεί να κάνει πράγματα που συνήθως δεν του επιτρέπεται. Στην περίπτωση της απουσίας, το κάνει επειδή μπορεί, αλλά στην περίπτωση της αδιαφορίας ίσως το κάνει για να τραβήξει την προσοχή του γονιού του. Όπως και να’ χει, η βωμολοχία είναι κάτι που δεν πρέπει να «κανονικοποιείται» και να διαδίδεται ως συνήθεια.
Δεν αφήνει τα υπόλοιπα παιδιά να παίξουν όπως θέλουν
Υπάρχοιυν παιδιά που ενώ είναι κοινωνικά δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τις δεξιότητες εκείνες που τους επιτρέπουν να ενταχθούν ομαλά σε μια ευρύτερη ομάδα παιδιών, γνώστών και άγνωστων. Όταν ένα παιδί προσπαθεί να γίνει αποδεκτό από την ομήγυρη επιβάλλοντας το δικό του και χαλώντας το παιχνίδι, καλό είναι να σταματήσει γιατί αυτή η συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει σε ένταση και τσακωμούς.
Είναι βίαιο με τα άλλα παιδιά
Είναι προφανές ότι η βία είναι κάτι που οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να μην καταφεύγουν σε αυτό και να τα αποτρέπουμε όποτε το κάνουν. Εάν όμως ένα παιδί είναι βίαιο με τα άλλα παιδιά και οι ενήλικες που είναι παρόντες του επιτρέψουν να συμπεριφέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε τι μήνυμα δίνουν στα υπόλοιπα παιδιά; Γι’ αυτό και κάθε βίαιη συμπεριφορά θα πρέπει να αποτρέπεται άμεσα και να στηλιτεύεται ως λανθασμένη.
Αν, λοιπόν, συντρέχουν καλοί λόγοι, δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να μαλώσουμε ένα παιδί που δεν είναι δικό μας, αρκεί να το κάνουμε με τακτ και ποτέ εντελώς ερήμην του γονιού που πρέπει να είναι ενημερωμένος εάν το παιδί του έχει κάνει κάτι που δεν πρέπει να επαναλάβει. Εν τέλει, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι:
Να μην υψώσουμε τη φωνή μας στο παιδί
Ό,τι και αν έχει κάνει το ξένο παιδί, σεν παύει να είναι παιδί. Ειδικά αν του είμαστε άγνωστοι, δεν πρέπει επ ουδενί να το τρομάξουμε και γι’ αυτό δεν υψώνουμε τη φωνή ούτε κινούμαστε απειλητικά προς το μέρος του. Στεκόμαστε απλώς μπροστά του, γονατίζοντας εάν γίνεται για να είμαστε πιο κοντά στο ύψος του, και του μιλάμε με ήρεμη, αλλά σταθερή φωνή. Το σημαντικό εδώ είναι να κερδίσουμε την προσοχή του.
Να του εξηγήσουμε απλά τι έχει κάνει λάθος
Κατόπιν, του εξηγούμε τι έκανε λάθος και πως η συμπεριφορά του βλάπτει εν τέλει το ίδιο, αφού το απομονώνει απ’ τα άλλα παιδιά και το παιχνίδι μαζί τους. Ο σκοπός δεν είναι να αναγκάσουμε το παιδί να δηλώσει μετανιωμένο ή να ζητήσει συγνώμη, αλλά να του δώσουμε να καταλάβει ότι αν συμπεριφέρεται σωστά στα άλλα παιδιά, έχει μόνο να κερδίσει στο τέλος, ενώ αν συνεχίσει όπως άρχισε θα βγει χαμένο.
Να αναζητήσουμε τον γονιό για να τον ενημερώσουμε
Ό,τι και αν σκεφτόμαστε για τον γονιό τη στιγμή που το παιδί του συμπεριφέρεται αντικοινωνικά ή σαν κακομαθημένο, οφείλουμε να το ξεχάσουμε και να τον αναζητήσουμε για να μάθει τι έχει συμβεί από εμάς. Είτε σφυρίζει αδιάφορα κάπου στον χώρο είτε δεν έχει αντιληφθεί τι έκανε το παιδί του, εμείς του το επισημαίνουμε και τον ενημερώνουμε ότι αναγκαστήκαμε να νουθετήσουμε το παιδί, αλλά τα υπόλοιπα είναι δική του δουλειά.