Στον πρώτο υπέρηχο, ο γυναικολόγος μας ανακοίνωσε ότι περιμένουμε δίδυμα και η χαρά μας ήταν τεράστια! Ενώ όλα κυλούσαν κανονικά, κι ενώ είχα κλείσει 21 εβδομάδες και 5 μέρες έγκυος, βρήκα λίγο αίμα στο εσώρουχό μου και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο. Δεν πέρασε λίγη ώρα και ξεκίνησαν οι συσπάσεις. Λίγο αργότερα, έσπασαν τα νερά.
Ωστόσο, ο γιατρός με ενημέρωσε με πολύ ψυχρή κι αδιάφορη φωνή πως τα κοριτσάκια μου θα πέθαιναν αμέσως μετά τη γέννα. «Θα γεννηθούν και θα πεθάνουν» επαναλάμβανε κάθε φορά που ρωτούσαμε αν υπάρχει ελπίδα. Αρνήθηκα να συνεχίσω τον τοκετό, αφού ένιωθα πως τουλάχιστον μέσα στη μήτρα μου είναι ασφαλή.
Ο γιατρός από την άλλη, μου επισήμανε τους κινδύνους που ενέχει η απόφασή μου αλλά, μετά τις αντιστάσεις μου, υποσχέθηκε ότι θα προσπαθήσει να βρει κάποιον άλλο γιατρό να με αναλάβει.
Έμεινα στο νοσοκομείο 4 ολόκληρες μέρες με πολλά φάρμακα και συνεχείς πόνους. Τελικά, η κατάλληλη γιατρός βρέθηκε και μεταφέρθηκα σε νοσοκομείο του Λονδίνου όπου όλα πήγαν κατ’ ευχήν.
Η νέα μου γιατρός υποσχέθηκε ότι θα με αναλάβει και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της να σώσει τις κόρες μου. Και το έκανε. Γέννησα στις 22,5 εβδομάδες, την 27η Σεπτεμβρίου. Η πρώτη μου κόρη ήρθε στον κόσμο στις 09:12 και η δεύτερη στις 09:29.
Οι γιατροί ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό και τα διδυμάκια μου όχι μόνο έζησαν, αλλά τον Σεπτέμβρη έκλεισαν τα 3 τους χρόνια και είναι υγιέστατες. Πραγματικά, χρωστάω τα πάντα στο προσωπικό του νοσοκομείου ενώ τη γυναικολόγο μου τη θεωρώ μέλος της οικογένειας.
Μετάφραση: cafemom.com