Έχω μια μικρή, γλυκύτατη ανιψιά και σύντομα θα γίνω θεία και σε μια δεύτερη αξιολάτρευτη υπάρξη. Και ειλικρινά, είμαι κατενθουσιασμένη! Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να σε αποκαλούν «θεία».
Πάντα πίστευα ότι, από τους συγγενείς, μόνο οι γιαγιάδες νιώθουν αυτό το απίστευτο δέσιμο με τα παιδιά. Οι θείες υποτίθεται είναι πολύ χαλαρές, κάνουν πλάκες και δίνουν κρυφά στα ανίψια τους γλυκά, όταν η μαμά δεν κοιτάει. Έτσι το είχα στο μυαλό μου, μέχρι που γεννήθηκε η ανιψιά μου και άλλαξε όλο μου τον κόσμο.
Όταν την πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, δάκρυσα από συγκίνηση. Την αγάπησα με έναν τρόπο που δεν περίμενα.
Το να είμαι θεία είναι ένα μοναδικό δώρο που δεν ήξερα ότι μου έλειπε! Μιας και δεν έχω δικά μου παιδιά, είναι η πιο κοντινή μου εμπειρία στη μητρότητα και έχω εκπλαγεί από το πόση τρυφερότητα μπορεί να χωρέσει η καρδιά μου.
Λένε για τις γιαγιάδες και τους παππούδες, όμως, και εμείς οι θείες δεν πάμε πίσω ως προς την αγάπη μας. Ίσα- ίσα που τολμώ να πω, πως της αδερφής μου τα παιδιά είναι δυο φορές παιδιά μου.
Μέσα από την ανιψιά μου γίνομαι ξανά παιδί! Κυλιόμαστε στο πάτωμα, παίζουμε μαξιλαροπόλεμο, βλέπουμε ταινίες και χαζογελάμε όλη την ώρα. Αυτό το παιδί πραγματικά με γεμίζει ενέργεια και αισιοδοξία. Δεν λείπουν, όμως, και οι φορές που θα κάνει κάποια αταξία και θα χρειαστεί να τη βάλω... στη θέση της. Όταν βλέπω τη λυπημένη της φατσούλα, η καρδιά μου ραγίζει.
Είναι δύσκολο, γιατί θέλω να με βλέπει και σαν φίλη της αλλά και σαν δεύτερη μαμά της. Μέχρι όμως να γεννηθεί η αδερφούλα της, πιστεύω πώς θα έχω βρει την ''χρυσή τομή'' και θα ξέρω να κρατάω αυτές τις ισορροπίες καλύτερα.
Γιατί είμαι σίγουρη ότι και το δεύτερο ανιψάκι μου θα το λατρέψω με το ίδιο πάθος. Άλλωστε και αυτό παιδί της αδερφή μους είναι!