Μεγαλώνοντας, σχεδόν μηχανικά, μιμήθηκα την μητέρα μου και τον τρόπο που συμπεριφέρεται στις καλύτερές της φίλες. Το πρότυπο που μου έδωσε με βοήθησε να βρίσκω πάντα φίλους εύκολα αλλά και να απορρίπτω εκείνους που ήταν κατάλληλοι για μένα.
Πλέον, έχω καταλήξει σε λίγους φίλους και καλούς με τους οποίους συνδέομαι εδώ και χρόνια. Κάποιους τους γνώρισα στο σχολείο και κάποιους άλλους κατά τη διάρκεια της ζωής μου - στο πανεπιστήμιο, στην πρώτη μου δουλειά, κτλ. Όλοι τους, όμως, είναι χαραγμένοι βαθιά μέσα μου και τους νιώθω σαν οικογένειά μου.
Ωστόσο, δεν σκεφτόμουν πάντα έτσι. Όταν ήμουν πολύ νέα, νόμιζα πως δεν χρειάζομαι κανέναν. Πως πρέπει να είμαι πάντα αυτόνομη, χωρίς να εξαρτώμαι συναισθηματικά από άλλους ανθρώπους.
Στην πορεία, όμως, έχοντας ως παράδειγμα και την μητέρα μου, έμαθα καλά ότι χωρίς τις φίλες μου η ζωή μου θα ήταν μισή. Οι κολλητές μου είναι το στήριγμά μου, εκείνες που με κάνουν να γελάω και μου επιτρέπουν να είμαι ο εαυτός μου ακόμα και στα χειρότερά μου.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ευχαριστώ την μητέρα μου μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου που με έμαθε να κάνω πραγματικές φίλες. Και φυσικά, μία από τις καλύτερές μου φίλες, είναι και η ίδια…
Μετάφραση από herviewfromhome.com