«Tα αδέρφια ατόμων με αναπηρίες, οι ''κρυφοί ήρωες'' όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ, μπορεί να νιώθουν ότι οι ανάγκες τους έρχονται συνήθως σε δεύτερη μοίρα στις ανάγκες του αδερφού τους.
Κάποια tips μικρά αλλά σημαντικά που προσπαθώ να τηρώ μεταξύ των παιδιών μου και τα μοιράζομαι μαζί σας:
Πρέπει να προσπαθείς να έχεις μέρος της ημέρας μόνο για το τυπικό παιδί σου. Ίσως είναι την ώρα του ύπνου, ή όταν κάνετε κάποιο κέικ μαζί, ή όταν μπορείτε να ξεφύγετε μαζί για μια ταινία ή θέατρο.
Είμαι περήφανη για την κόρη μου και της το λέω κάποιες φορές. Όχι συνέχεια για να μη νιώθει ότι πρέπει πάντα να είναι τέλεια σε όλα . Διότι η λέξη αυτή τους δημιουργεί κι ένα επιπρόσθετο άγχος. Συχνά γιορτάζουμε τα επιτεύγματα των παιδιών μας με αναπηρίες, επειδή είναι λιγότερα. Αλλά τα τυπικά παιδιά μας πρέπει να ξέρουν ότι είμαστε περήφανοι για τα επιτεύγματά τους. Και ότι δεν είμαστε μόνο περήφανοι για τις πράξεις τους, αλλά και για τη στάση τους.
Δεν είναι ανάγκη να έχουμε απάντηση πάντα για όλα όσα συμβαίνουν στον αδερφό της σχετικά με την αναπηρία του. Πάντα της λέω την αλήθεια κι είναι καλό αν της πω σε κάτι ''Δεν γνωρίζω''. Ίσως να είναι κάτι που χρειάζεται να ακούσει σε αυτή την ηλικία, πως είναι απολύτως φυσικό να μην τα ξέρει όλα.
''Καταλαβαίνω πώς νιώθεις'' Σημαντική φράση. Θέλω να ξέρει ότι τα συναισθήματά της είναι εντάξει, όποια κι αν είναι αυτά. Ενσυναίσθηση κι κατανόηση, 2 λέξεις που χρειάζεται κι εκείνη όχι μόνο ο αδερφός της που έχει την αναπηρία.
''Δεν φταις εσύ σε κάτι'' Το σημαντικότερο που νιώθουν τα μικρά παιδιά είναι ενοχές. Μήπως φταίνε σε κάτι, μήπως δεν έκαναν καλά κάτι. Είναι σημαντικό να καταλάβει πως δεν φταίει πάντα κάποιος σε κάτι που φυσικά συμβαίνει στην ζωή μας.
Κάθε ένας βόλτα με το όχημά του.»