«Στα 20 μου χρόνια η ζωή μου είχε διαλυθεί. Δεν είχα καμία επικοινωνία με την οικογένειά μου, ήμουν άνεργη και δεν είχα δικό μου σπίτι. Θυμάμαι να είμαι στο αυτοκίνητό μου όταν είδα το αποτέλεσμα του τεστ εγκυμοσύνης. Ήταν θετικό.
Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον πατέρα του παιδιού, αλλά δεν απάντησε ποτέ. Πήγα στο σπίτι του αλλά δεν καταδέχτηκε να μιλήσουμε. Η καρδιά μου τότε έσπασε σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια.
Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει τόσο μόνη. Μετά από καιρό μιλήσαμε με τον πατέρα μου και προσπάθησε να με πείσει να δώσω το παιδί για υιοθεσία. Προσβλήθηκα πολύ. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν με θεωρούσε ικανή να γίνω μητέρα.
Αλλά μετά, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο, κοίταξα γύρω μου. Δεν μπορούσα να στηρίξω τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να μεγαλώσω αυτό το μωρό και να του δώσω τη ζωή που του αξίζει. Ο πατέρας μου είχε δίκιο.
Απευθύνθηκα αμέσως σε έναν δικηγόρο που ειδικευόταν στις υιοθεσίες. Όπως κι αν ένιωθα τότε, ήξερα μέσα μου ότι έκανα το σωστό. Μέσα σε λίγες ημέρες είδα τους φακέλους πολλών υποψήφιων γονέων. Ανάμεσα σε τόσους, όμως, ένας ξεχώρισε. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν γραφτό να μεγαλώσουν το παιδί μου.
Αυτό που με άγγιξε ήταν τα λόγια τους, η υπόσχεσή τους. Ο φάκελος έγραφε:
«Θέλουμε να σας υποσχεθούμε μερικά πράγματα σχετικά με το πώς σκοπεύουμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί. Υποσχόμαστε να αγαπάμε το παιδί σας άνευ όρων και να παρέχουμε ένα σπίτι όπου αυτή η αγάπη θα γίνεται αισθητή καθημερινά. Υποσχόμαστε να γελάμε συχνά, να σκουπίζουμε τα δάκρυα και να ενθαρρύνουμε το παιδί σας όταν νιώθει πεσμένο.
Θα είμαστε πάντα κοντά του να το υποστηρίζουμε στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές της ζωής του. Θα είμαστε δίπλα του σε κάθε αγώνα ποδοσφαίρου, σε κάθε ρεσιτάλ χορού και σε κάθε σχολική παράσταση. Υποσχόμαστε ότι το παιδί σας θα ξέρει πάντα πόσο πολύ το αγαπάτε και τη θυσία που κάνατε γι' αυτό.
Θα του μιλάμε για εσάς συχνά καθώς θα κάνει ερωτήσεις και θα θέλει να μάθει περισσότερα. Θέλουμε να διατηρήσουμε επαφή μαζί σας στο βαθμό που θέλετε κι εσείς. Θα είστε πάντα οικογένεια για εμάς και θα σας αντιμετωπίζουμε με καλοσύνη και αγάπη».
Επικοινώνησα τηλεφωνικά μαζί τους την επόμενη μέρα κιόλας και μας έπιασαν τα κλάματα από τη συγκίνηση. Ήταν σαν να ευθυγραμμίστηκαν τα αστέρια και ένιωσα σαν να τους γνώριζα όλη μου τη ζωή. Ήταν το φως που έψαχνα κατά τη διάρκεια αυτής της θλιβερής και μοναχικής περιόδου.
Μετά από αυτό το τηλεφώνημα, αποφασίσαμε να συναντηθούμε. Πέρασα ένα καταπληκτικό Σαββατοκύριακο μαζί τους και μου είπαν την ιστορία τους. Ήξερα ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι θα έκαναν ό,τι δεν μπορούσα να κάνω εγώ για το μωρό μου. Δεν φοβόμουν πια, γιατί ήξερα ότι όχι μόνο θα το λάτρευαν, αλλά θα αγαπούσαν κι εμένα.
Τον Οκτώβρη του 2019 ένα όμορφο αγοράκι γεννήθηκε. Ήταν ό,τι το πιο πολύτιμο είχα δει ποτέ στα μάτια μου. Λίγο μετά μπήκαν στο δωμάτιο οι γονείς του. Με πλησίασαν και τους έδωσα το αγοράκι τους.
Δεν ένιωσα ότι δίνω το παιδί μου. Αντίθετα το έβαλα στην αγκαλιά δυο τρυφερών ανθρώπων που θα ήταν για πάντα κομμάτι της ζωής μου.
Η μόνη φορά που έκλαψα ήταν όταν υπέγραψα τα δικαιώματά μου. Δεν ξέρω αν έφταιγε η στέρηση ύπνου ή το γεγονός ότι είχα όλη την οικογένεια μαζί μου. Ήμουν τόσο συγκλονισμένη από την αγάπη και την υποστήριξη που είχα κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Ήξερα ότι δεν λέω «αντίο».
Δεκαπέντε μήνες αργότερα τον έχω δει δυο φορές μετά τη γέννησή του και διατηρώ επαφή με την οικογένεια. Μου στέλνουν φωτογραφίες και κάνουμε πολλές βιντεοκλήσεις.
Κάποιες μέρες είναι δύσκολες, αλλά δεν μετανιώνω για την απόφασή μου. Μόνο έτσι θα έδινα στο αγοράκι μου την ευκαιρία να γίνει ευτυχισμένος».
Πηγή: kidspot.com.au