Μια μητέρα που διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή στα 20 της χρόνια μιλάει για το στίγμα της ψυχικής ασθένειας και πώς την αντιμετωπίζουν οι γύρω της, αλλά και για τη μητρότητα.
«Όταν διαγνώστηκα με διπολική διαταραχή σε ηλικία 20 ετών, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και άρχισα να φοβάμαι πολύ για το μέλλον μου. Ένας απ΄τους μεγαλύτερους φόβους μου ήταν ότι δεν θα γινόμουν ποτέ μαμά.
Θυμάμαι τον ψυχίατρο να μου εξηγεί ότι η διπολική διαταραχή ούτε θα με εμπόδιζε να ζήσω μια κανονική ζωή, ούτε να κάνω παιδιά εφόσον έκανα τη θεραπεία μου. Παρόλα αυτά με φόβιζε η κληρονομικότητα... Δεν ήθελα να γίνω μαμά και να περάσω αυτή τη διατραχή στο μωρό μου. Έτσι, λοιπόν, δεν σκεφτόμουν να γίνω γονιός.
Στα 31 μου χρόνια είχα πετύχει επαγγελματικά, είχα δικό μου σπίτι και ήμουν παντρεμένη με τον άνθρωπο που αγαπούσα. Η φαρμακευτική αγωγή με είχε βοηθήσει πολύ και με τον σύζυγό μου σκεφτόμασταν ότι ήμασταν έτοιμοι να προσφέρουμε σε ένα παιδί ένα ασφαλές, γεμάτο αγάπη, στοργικό σπίτι.
Όταν έμεινα έγκυος αναζήτησα κάποιον έμπειρο ψυχίατρο που ειδικευόταν στη θεραπεία ασθενών με διπολική διαταραχή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Δεν ήταν εύκολο! Δύο που συνάντησα δεν έκρυψαν καθόλου την περιφρόνησή τους... Ο ένας μάλιστα με συμβούλευσε: "Ίσως θα έπρεπε να περιμένετε τέσσερα χρόνια ή και περισσότερα...''. Παρόλο που έκανα τα πάντα σωστά και ήμουν συνεπής, το μόνο που έβλεπε ήταν μια γυναίκα με ψυχική ασθένεια.
Τελικά βρήκα κάποιους ειδικούς να με υποστηρίξουν. Το παιδί μου τώρα είναι 8 ετών. Είναι ένα πανέξυπνο πλάσμα με καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ. Μιλάμε ανοιχτά για την ψυχική υγεία και αν ποτέ νιώσει την ανάγκη θα έχει κάποιον ειδικό για να μιλήσει.
Για δεκαετίες ο ψυχίατρός μου έλεγε ότι η κατάστασή μου βρισκόταν σε ύφεση, αλλά δυστυχώς η κοινωνία μας δεν αποδέχεται ότι η ανάρρωση είναι δυνατή για σοβαρές καταστάσεις ψυχικής υγείας. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους με σωματικές παθήσεις, όπως ο καρκίνος, εμείς στιγματιζόμαστε για πάντα και μας θεωρούν χαμένη υπόθεση.
Ό,τι κι αν γράψω, όπως κι αν παρουσιάσω τον εαυτό μου, θα υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι που πιστεύουν ότι είμαι φρικτή μάνα που σπέρνει το χάος πίσως από κλειστές πόρτες. Κι αυτό επειδή έχω διπολική διαταραχή... Το στίγμα δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου και θα πρέπει να το πολεμώ καθημερινά.
Στην πραγματικότητα όμως είμαι μια μάνα όπως όλες οι άλλες. Εργάζομαι, έχω καλούς και σωστούς ανθρώπους γύρω μου να με υποστηρίζουν και προσπαθώ να προσφέρω μια πιο υγιή και ευτυχισμένη παιδική ηλικία στο μικρό μου από αυτή που είχα εγώ.
Πολλοί έχουν επηρεαστεί αρνητικά από ανθρώπους που έχουν γνωρίσει και που πάσχουν από κάποια ψυχική ασθένεια. Μάλιστα, κάποιοι το λένε ανοιχτά και με προσβλητικό τρόπο. Για παράδειγμα, μια ανυποψίαστη γνωστή μοιράζεται την ιστορία της για το βίαιο πρώην με διπολική διαταραχή. Τότε, αισθάνομαι την ανάγκη να της εκμυστερευτώ την ασθένειά μου και να της εξηγήσω ότι υπάρχει θεραπεία.
Το να ζει κανείς με διπολική διαταραχή δεν χρειάζεται να σημαίνει ότι αφήνει πίσω του ένα μονοπάτι πόνου, ταλαιπωρίας και καταστροφής. Τόσοι άνθρωποι ζούνε όμορφα γύρω μου χωρίς να τους επηρεάζει η κατάστασή μου, αλλά αναγκάζονται να κρύβονται εξαιτίας του στίγματος και των διακρίσεων.
Κι εγώ, επίσης, έκρυβα την ψυχική μου διαταραχή για δύο δεκαετίες περίπου, προτού γίνω υπέρμαχος της ψυχικής υγείας. Δεν μπορώ όμως να υπερασπιστώ τον εαυτό μου ή οποιονδήποτε άλλον αν δεν παραδεχτώ πρώτα τους δικούς μου ''δαίμονες''. Έτσι άρχισα να λέω την ιστορία μου. Για να αγωνιστώ για ένα καλύτερο μέλλον!
Παρά τα όσα πιστεύουν οι άλλοι, προσωπικά κάθε μέρα παλεύω να είμαι καλή μητέρα, σύντροφος και άνθρωπος».
Πηγή: insider.com