«Όταν πέθανε το νεογέννητο μωρό μου, πέθανε μαζί του και ένα κομμάτι μου»

Load more
Η Audrey Gunawan και ο άντρας της, Andre, προσπαθούσαν 3 χρόνια να κάνουν μωρό όταν τελικά κατέφυγαν στη λύση της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Μάλιστα, τον Φεβρουάριο του περασμένου έτους, έμαθαν τα ευχάριστα. «Ήμασταν ενθουσιασμένοι όταν μάθαμε ότι είμαι έγκυος», ανέφερε η Audrey και συνέχισε:

«Νιώσαμε πολύ τυχεροί που τα καταφέραμε στον πρώτο κιόλας κύκλο της εξωσωματικής - δεν συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια. Όλα κυλούσαν υπέροχα στο Α’ τρίμηνο και στον υπέρηχο των 12 εβδομάδων μάθαμε ότι περιμένουμε αγοράκι. 

Στoν υπέρηχο των 20 εβδομάδων μπορούσαμε να δούμε και τα 10 δάχτυλα των χεριών και των ποδιών του και όλες οι εξετάσεις ήταν καλές. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Στη συνέχεια, περίπου στις 23 εβδομάδες, ο μαιευτήρας του παρατήρησε πως γύρω από την κύστη του μωρού μας είχε μαζευτεί επιπλέον υγρό και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο. 

Το άγχος μου αυξήθηκε όταν μάθαμε πως οι πνεύμονές του δεν διαστέλλονταν όπως θα έπρεπε, ενώ η εγκυμοσύνη μου θεωρούνταν πια υψηλού κινδύνου και μας πρότειναν να την διακόψουμε. 

Περίπου στις 29 εβδομάδες, μπήκα ξανά στο νοσοκομείο με σκοπό να μείνω μια εβδομάδα ώστε να με παρακολουθούν. Τότε, συνέβη το αδιανόητο…

Ένας από τους γιατρούς, που δεν είχα ξαναδεί, μπήκε στο δωμάτιό μας και μας είπε ότι το μωρό μας δεν θα επιζούσε και ότι θα πέθαινε σύντομα μετά τη γέννηση. Έμεινα αποσβολωμένη αλλά προσπάθησα να μην χάσω τις ελπίδες μου.

Στις 34 εβδομάδες και 5 ημέρες, κι ενώ ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο, γέννησα τον μικρό μας Arnaud με επείγουσα καισαρική τομή. Το αγοράκι μας γεννήθηκε την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου στις 21.55 και μεταφέρθηκε αμέσως στη ΜΕΘ.

Το επόμενο πρωί, γύρω στις 5, τον είδα για πρώτη φορά στην θερμοκοιτίδα. Παρότι ήταν διασωληνωμένος ήταν τέλειος! Λίγο αργότερα, μας ανακοίνωσαν πως δεν πρέπει να τρέφουμε ελπίδες…

Εγώ αρνιόμουν να το δεχτώ αλλά καθώς περνούσαν οι ώρες και τον έβλεπα να δυσκολεύεται να αναπνεύσει, τόσο αποδεχόμουν την κατάσταση. Την τέταρτη μέρα μετά τον τοκετό, οι γιατροί μας έδωσαν λίγο χρόνο μαζί του και μπορέσαμε να τον κρατήσουμε στην αγκαλιά μας. Μετά από λίγο άφησε την τελευταία του πνοή. 

Ο πόνος του να χάνεις το μωρό σου είναι βαθύς κι αβάσταχτος. Όπως δύσκολο είναι και το ταξίδι της υπογονιμότητας. Τις πρώτες μέρες ένιωθα αδικία που χάθηκε το τέλειο μωράκι μας. Δεν μπορούσα να το δεχτώ με τίποτα. Όταν άρχισα να το συζητάω με φίλους και γνωστούς, βοηθήθηκα. Δεν νιώθω πια τόσες πολλές ενοχές, ξέρω πως δεν φταίω εγώ για ό,τι συνέβη. 

Ίσως σε λίγο καιρό συμφωνήσω με τον σύζυγό μου να κάνουμε ακόμα μια προσπάθεια. Ακόμα, όμως, είναι νωρίς να το σκέφτομαι….». 

Πηγή: honey.nine.com.au

Load more

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ

Σεβόμαστε την ιδιωτικότητά σας


Εμείς και οι συνεργάτες μας χρησιμοποιούμε τεχνολογίες, όπως cookies, και επεξεργαζόμαστε προσωπικά δεδομένα, όπως διευθύνσεις IP και αναγνωριστικά cookies, για να προσαρμόζουμε τις διαφημίσεις και το περιεχόμενο με βάση τα ενδιαφέροντά σας, για να μετρήσουμε την απόδοση των διαφημίσεων και του περιεχομένου και για να αποκτήσουμε εις βάθος γνώση του κοινού που είδε τις διαφημίσεις και το περιεχόμενο. Κάντε κλικ παρακάτω για να συμφωνήσετε με τη χρήση αυτής της τεχνολογίας και την επεξεργασία των προσωπικών σας δεδομένων για αυτούς τους σκοπούς. Μπορείτε να αλλάξετε γνώμη και να αλλάξετε τις επιλογές της συγκατάθεσής σας ανά πάσα στιγμή επιστρέφοντας σε αυτόν τον ιστότοπο.

Πολιτική Cookies & Προστασία Προσωπικών Δεδομένων