«Πριν 11 χρόνια έχασα την μητέρα μου. Ήμουν 14 όταν έγινε αυτό κι ακόμη με πονάει η απώλειά της. Ο λόγος που γράφω το παρακάτω κείμενο, όμως, δεν είναι αυτός.
Η απώλεια της μητέρας μου, καθώς και κάποιοι λάθος χειρισμοί της στο παρελθόν, ήταν η αιτία που έπρεπε να μείνω σε ίδρυμα. Αυτό δεν με πλήγωσε – αντίθετα με έκανε πιο δυνατή! Εκεί μέσα είδα κι έζησα πολλά και, γενικά, βγήκα άλλος άνθρωπος. Πολλά από αυτά όμως, όπως τα ουρλιαχτά των παιδιών που δεν ήθελαν να αποχωριστούν τις μαμάδες τους κάθε Κυριακή βράδυ, θα με στοιχειώνουν για μια ολόκληρη ζωή.
Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, ήταν οι ερωτήσεις που άκουγα από άλλα παιδιά και, μέσα μου, τις έκανα και στον εαυτό μου.
Γιατί η τάδε έχει μαμά και εγώ όχι;
Εγώ έχω άραγε κάποιον που με αγαπάει;
Φράσεις που, αν και πλέον είμαι «μεγάλη», μερικές φορές τις λέω ακόμα.
Θα ήθελα πολύ να δημοσιευθεί η ιστορία μου μήπως και φτάσει στα μάτια και τα αυτιά εκείνων που πρέπει. Κάθε παιδί χρειάζεται μια ζεστή αγκαλιά... Υπάρχουν τόσες πολλές μανούλες που θέλουν να τις δώσουν απλόχερα αλλά η γραφειοκρατία για υιοθεσία αργεί και μάλιστα πολύ!
Είναι πολλά τα παιδιά που μεγάλωσαν εκτός οικογενειακής θαλπωρής και, πιστέψτε με, όταν βγαίνεις από ένα ίδρυμα είναι σαν να σε πετάνε σε έναν ωκεανό και εσύ καλείσαι να μάθεις άμεσα κολύμπι για να μην πνιγείς.
Θεωρώ πως είναι κρίμα για όλα αυτά τα παιδιά που ψάχνουν γι’ αγάπη. Όλα τα παιδιά χρειάζονται μια αγκαλιά - κι ακόμα περισσότερο τα ορφανά! Ελπίζω η μαρτυρία μου κάποια στιγμή να φτάσει εκεί που πρέπει ώστε όλα τα παιδιά από δω και στο εξής να βρίσκουν μια ανοιχτή αγκαλιά!»