«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που σε πρωτοείδα. Ήσουν τόσο όμορφος και δεν έπαψα ποτέ να στο λέω. Ήσουν επίσης φιλόδοξος και μου έδινες υποσχέσεις που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι δεν θα κρατούσες.
Η ζωή ήταν συναρπαστική. Απολαμβάναμε νυχτερινές εξόδους, εξωτικές διακοπές και πραγματικά, με έκανες να νιώθω η πιο ποθητή γυναίκα στον κόσμο. Παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε δύο υπέροχα παιδιά, αλλά τότε άλλαξαν όλα.
Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν η προτεραιότητά σου και ποτέ δεν θα ήμουν.
Δεν έχεις πια καμία όρεξη για ζωή, κανένα ενδιαφέρον για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα gadgets σου. Η συζήτηση είναι μονόδρομος, δεν με ρωτάς τίποτα και οι απαντήσεις σου είναι μονοσύλλαβες - σε συνδυασμό με ένα γρύλισμα και το γούρλωμα των ματιών.
Μόνο εγώ τρέχω για το σπίτι και την οικογένειά μας. Σου έχω ζητήσει βοήθεια, αλλά με αγνοείς. Τα βράδια ξαπλώνουμε δίπλα-δίπλα, αλλά ούτε μιλάμε ούτε αγγιζόμαστε. Δεν έχουμε κάνει σεξ από τότε που έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μας!
Το μόνο που θέλω είναι να με κρατάς αγκαλιά, να μου φέρνεις ένα φλιτζάνι τσάι το πρωί και να μου λες ότι με εκτιμάς. Εσύ όμως ενοχλείσαι με το παραμικρό και δεν θέλεις να περνάμε χρόνο μαζί. Προτιμάς να κοιμάσαι.
Δουλεύουμε και οι δύο και παίρνουμε τον ίδιο μισθό, αλλά εσύ με αντιμετωπίζεις ως κατώτερή σου. Η πίεση είναι συχνά περισσότερη από όση μπορώ να αντέξω. Θέλω να φωνάξω: "Πού είναι ο άντρας που ερωτεύτηκα;"
Ο πόνος είναι πιο αισθητός όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι σαφώς πολύ ερωτευμένοι. Όταν αναφέρω στους γονείς μου πως είναι τα πράγματα μεταξύ μας μου λένε "Αγάπη μου, δουλεύει πολύ σκληρά, σε παρακαλώ μην τον πιέζεις". Εγώ δεν απαντώ. Θέλω να κλάψω και η καρδιά μου ραγίζει λίγο περισσότερο.
Φοβάμαι ότι τα παιδιά μου μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου είναι αποδεκτό να αφήνεις τη μητέρα να κάνει τα πάντα και η αγάπη δεν είναι προτεραιότητα.
Είμαι τόσο λυπημένη. Για σένα. Για μένα. Για τα παιδιά μας. Για τη ζωή που ήταν γραφτό να έχουμε μαζί. Αλλά δεν μπορώ να μείνω για χάρη των παιδιών- ξέρω ότι αυτό θα παρατείνει μια ολοένα και πιο αφόρητη αγωνία. Πάντα πίστευα ότι ήμουν δυνατή, αλλά αν συνεχίσω, θα λυγίσω σίγουρα. Σε παρακαλώ, μην το αφήσεις να συμβεί. Ας σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, ας παραδεχτούμε την ήττα μας και ας τραβήξουμε χωριστούς δρόμους ως φίλοι.»
Πηγή: guardian.com