«Ένιωθα το σώμα μου να σφίγγεται. Άρχισα να μιλάω αργά, αρθρώνοντας κάθε λέξη με σφιγμένα δόντια: "Μπορείς σε παρακαλώ να τελειώσεις το δείπνο σου για να μπορέσω να καθαρίσω;".
Αν με είχατε δει εκείνη τη στιγμή, θα αναρωτιόσασταν γιατί ήμουν τόσο οργισμένη. Γιατί συμπεριφερόμουν έτσι.
Αλλά αν ήξερες πραγματικά τι συνέβαινε, δεν θα είχες απορίες. Δεν έχασα την ψυχραιμία μου ξαφνικά - ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έχω ένα ιδιότροπο παιδί που είναι άρρωστο όλη την εβδομάδα. Με τον σύζυγό μου τσακωθήκαμε και δεν τα βρήκαμε. Τα παιδιά μου τσακώνονται ολημερίς και ολονυχτίς για ανούσια πράγματα. Έχω αναλάβει ένα πολύ σημαντικό πρότζεκτ στη δουλειά μου και δεν έχω χρόνο για να ασχοληθώ. Και φυσικά, στο σπίτι επικρατεί χάος. Υπάρχουν παντού στοίβες από άπλυτα ρούχα και πιάτα.
Κάποιες μέρες τα καταφέρνω και κάνω ό,τι περνάει απ' το χέρι μου για να τα βγάλω πέρα. Υπάρχουν φορές όμως που χάνω την ψυχραιμία μου. Δεν με νοιάζει πια να είμαι καλή ή να δίνω το σωστό παράδειγμα. Καταρρέω. Υψώνω τη φωνή μου και πριν το καταλάβω, φωνάζω. Ναι, σήμερα δεν τα κατάφερα. Αύριο, όμως, είναι μια καινούρια μέρα.
Πιστέψτε με ποτέ δεν ξεκινάω τη μέρα μου με την πρόθεση να γίνω κακιά. Κανένας γονιός δεν το θέλει. Γίνομαι όμως.
Δεν ξέρω καν πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Πώς η υπομονή και η ανοχή μου για τα ίδια μου τα παιδιά λιγοστεύουν καθώς βραδιάζει. Ίσως φταίει ότι θάβω όλα τα συναισθήματα μέσα μου και δεν μιλάω. Ίσως πάλι να έχω κουραστεί από τις ατελείωτες δουλειές στο σπίτι.
Κάθε φορά που φωνάζω, φοβάμαι ότι απομακρύνομαι απ' τα παιδιά μου. Νιώθω απίστευτες ενοχές. Και αναρωτιέμαι, είμαι η μόνη; Δεν μπορεί να φταίω μόνο εγώ, έτσι δεν είναι; Συχνά θέτω στον εαυτό μου αυτή την ερώτηση σε μια μάταιη προσπάθεια να νιώσω καλύτερα για όσα έχουν ήδη συμβεί τις τελευταίες ώρες.
Φυσικά, δεν είμαι μόνο εγώ. Το ξέρω αυτό. Αλλά χρειάζομαι και κάποιον άλλον να με καθησυχάσει.
Σπάνια όμως οι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν για το πώς αφήνουν τα δυσάρεστα κομμάτια του εαυτού τους να κυριαρχούν στην αλληλεπίδρασή τους με τα παιδιά τους. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει για το πώς τα θαλάσσωσε ξανά και ξανά ως γονιός - ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει υπερπληθώρα άρθρων που συζητούν το αντίθετο: πώς να είσαι ένας καταπληκτικός γονιός.
Η σιωπή όμως οδηγεί στην ενοχή. Δεν τα κατάφερα άρα είμαι κακή μαμά. Δεν χειρίστηκα σωστά την κατάσταση. Έχασα την υπομονή μου. Φώναξα. Πολύ.
Αλλά βαθιά μέσα μου, ξέρω ότι δεν είμαι κακή μαμά. Γιατί μια κακή μαμά δεν θα νοιαζόταν για το αν είναι κακή. Μόνο μια καλή το κάνει αυτό. Αυτή είναι η διαφορά.
Ίσως, λοιπόν, πρέπει να σπάσουμε τη σιωπή και να κανονικοποιήσουμε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και γονιός. Κάποιες μέρες τα καταφέρνεις εκπληκτικά καλά και άλλες κάνεις το ένα λάθος μετά το άλλο.
Κάθε μέρα όμως έχεις την ευκαιρία να ξεκινήσεις από την αρχή.»
Πηγή: herviewfromhome.com