Μια αναγνώστρια αναπολεί την εποχή που ο γιος της ήταν μωράκι και μοιράζεται τις σκέψεις της μαζί μας.
«Σήμερα το πρωί συνειδητοποίησα πόσο πολύ έχεις ψηλώσει. Πριν φύγεις για το σχολείο, φόρεσες τα ακουστικά σου και έσκυψες για να μου δώσεις ένα φιλί στο μάγουλο. Είσαι ολόκληρος άντρας πλέον, αλλά στα μάτια μου παραμένεις το μωρό μου.
Τώρα τελευταία αναπολώ εκείνη την εποχή. Μου λείπουν πολύ οι μέρες που σε είχα συνέχεια στην αγκαλιά μου.
Που με παρατηρούσες με αυτά τα υπέροχα μάτια σου και μου κρατούσες σφιχτά το μικρό μου δαχτυλάκι.
Οι ήχοι που έβγαζες κάθε φορά που προσπαθούσες να επικοινωνήσεις μαζί μου. Το γάργαρο γέλιο σου ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου. Έριχνες πίσω το κεφάλι και έβλεπα το φαφούτικο στόμα σου να συσπάται με τον πιο χαριτωμένο τρόπο.
Μου λείπουν οι μέρες που αποκοιμιόσουν πάνω στο στήθος μου μετά τον θηλασμό.
Τα χάδια που σου έκανα στην πλατούλα σου για να κοιμηθείς και τα νανουρίσματα που σου τραγουδούσα χαμηλόφωνα.
Η ώρα του μπάνιου ήταν η αγαπημένη μου. Παίζαμε με τα παπάκια σου και εσύ πλατσούριζες ανέμελα χαμογελώντας μου.
Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως είμαστε μόνο εγώ και εσύ σε αυτόν τον κόσμο και ήταν πραγματικά ιερές.
Μεγάλωσες, το ξέρω. Τώρα πια δεν είσαι της αγκαλιάς και κάποιες μέρες με το ζόρι μου μιλάς. Είσαι έφηβος και η ζωή μας είναι τελείως διαφορετική.
Θέλω να ξέρεις πως είμαι πολύ περήφανη για σένα και ας τσακωνόμαστε πού και πού για τους βαθμούς σου. Δεν θα άλλαζα τίποτα από το σήμερα. Όμως, καμιά φορά, μου λείπει εκείνο το μωράκι.»