«"Δε πειράζει, θα κάνεις άλλο", της λένε...
Λες και η προοπτική του να κάνει ένα νέο παιδί, αναιρεί τον πόνο που βίωσε όταν έχασε εκείνο που κουβαλούσε με τόση φροντίδα.
Λες και φοβούνται τον πόνο, δεν αντέχουν να την κοιτάξουν στα μάτια και να αντικρύσουν το κενό, την απώλεια, την απόγνωση.
Κανείς δε μπορεί να καταλάβει από πόσα στάδια πέρασε, κανείς δε μπορεί να νιώσει πως είναι να μεγαλώνει μια ψυχή μέσα στα σπλάχνα της. Εκτός από εκείνες που ξύπνησαν από την κλωτσιά του, εκείνες που το ένιωσαν να στριφογυρνάει, εκείνες που πέρασαν μήνες με εμετό και αναγούλες αλλά σιωπούσαν γιατί αυτά ήταν αποδείξεις της ψυχής μέσα τους. Εκείνες που παρακολουθούσαν τα υπερηχογραφήματα λες και ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο.
Λένε πως αν δεν μετρήσουμε κάτι, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το χάσαμε. Άρα ωθούμε την γυναίκα να πιστέψει πως αν το παιδί της δεν υπήρξε στη ζωή, δεν αξίζει και να το πενθήσει.
Ενώ, η αλήθεια είναι πως το πρώτο που χάνεται μαζί με αυτό το πλάσμα είναι ο ψυχικός δεσμός της μαζί του. Πλέον σκεφτόταν για δυο, φρόντιζε για δυο, είχε επενδύσει χρόνο, σκέψη, αγάπη για δυο.
Πως είναι δυνατόν να θεωρούμε τόσο εύκολο να πατήσει το κουμπί και να αρχίσει να ονειρεύεται ήδη ένα νέο για αυτήν δεσμό;
"Δε πειράζει, θα κάνεις άλλο", της λένε και περιμένουν να βάλει τη μάσκα της ελπίδας, να καλουπώσει τον πόνο και να τον κάνει ευκολοχώνευτο για εκείνους, για εκείνη.
Ένα παιδί υπάρχει από την πρώτη στιγμή που υπήρξε στο μυαλό της μητέρας του. Από εκείνη την στιγμή που άρχισε να το φαντάζεται, να το νιώθει, να το προστατεύει δίχως να γνωρίζει καν ποιο είναι.
Το περιγεννητικό πένθος μπορεί να μην αφορά αναμνήσεις, μνήμες που έχουμε δημιουργήσει αλλά ένα μέλλον που πλέξαμε με τις πιο όμορφες σκέψεις μας.
Ένα κόκκινο χαλί που στρώσαμε για να έρθει εκείνο το μικρό πλασματάκι μέσα μας.
Συνεπώς, ας αποφύγουμε τα περιττά λόγια, και ας σκύψουμε το κεφάλι αν δεν μπορούμε να είμαστε δίπλα της σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Ας τη δώσουμε το χώρο να πενθήσει, να βιώσει, να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί.
Αν δε μπορείς να δώσεις το χέρι σου, κάνε χώρο να γεννηθούν τα φτερά της.
Τα χρειάζεται.
Χαρά Βλαχοδήμου»