«Ξέρεις τι με απασχολεί τελευταία; Νιώθω πως όλες οι μαμάδες γύρω μου έχουν βρει ένα δικό τους κύκλο, μια παρέα, ένα σταθερό γκρουπ υποστήριξης. Και μετά είμαι εγώ. Που προσπαθώ, αλλά... δεν μου βγαίνει. Δεν ξέρω αν είναι επειδή πάντα ήμουν λίγο πιο εσωστρεφής ή επειδή νιώθω ότι δεν ταιριάζω τόσο στις συζητήσεις για παιδίατρους, εκπαιδευτικές μεθόδους και τις πιο θρεπτικές παιδικές συνταγές. Το θέμα είναι ότι δυσκολεύομαι. Και καμιά φορά, αυτό με βαραίνει.
Δεν λέω, είναι ωραίο να γνωρίζεις άλλες μαμάδες. Αλλά πολλές φορές νιώθω σαν τουρίστας σε μια ξένη χώρα. Κάθομαι στο παγκάκι της παιδικής χαράς, ακούω τις κουβέντες που γίνονται γύρω μου και νιώθω πως δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Ή μάλλον, πως δεν θέλω να προσθέσω κάτι. Γιατί δεν με νοιάζει αν το παιδί μου δεν τρώει όλα τα λαχανικά ή αν δεν έχει ξεκινήσει μαθήματα ξένων γλωσσών στα τρία του χρόνια. Και όταν αρχίζουν οι συγκρίσεις – "Ο δικός σου κοιμάται μόνος του;", "Τρώει τα πάντα;", "Πώς πάει με την ομιλία του;" – ε, τότε είναι που θέλω απλά να χαθώ.
Ξέρω πως οι περισσότερες δεν το κάνουν με κακή πρόθεση. Ίσως προσπαθούν να βρουν κοινά σημεία επαφής, να νιώσουν πως ανήκουν κάπου, όπως ακριβώς προσπαθώ κι εγώ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μερικές φορές αυτή η αίσθηση ότι "πρέπει" να συμμετέχω με κάνει να νιώθω ακόμη πιο μόνη.
Και κάπου εδώ, έρχεται η ενοχή. Γιατί υποτίθεται ότι η μητρότητα είναι μια συλλογική εμπειρία. Ότι πρέπει να έχουμε τη "φυλή" μας, τις δικές μας μαμάδες-φίλες. Βλέπω άλλες γυναίκες που το καταφέρνουν και αναρωτιέμαι: εγώ γιατί όχι;
Αλλά ξέρεις κάτι; Ίσως να μην είναι ανάγκη να ταιριάξουμε με όλους. Ίσως δεν χρειάζεται να πιέζουμε τον εαυτό μας να συμμετέχει σε συζητήσεις που δεν μας ενδιαφέρουν πραγματικά. Ίσως η μητρότητα να μην είναι ένας διαγωνισμός κοινωνικότητας. Και ξέρεις τι άλλο; Μπορείς να είσαι μια υπέροχη μαμά, ακόμα κι αν δεν πηγαίνεις σε όλες τις ομαδικές καφεδο-συναντήσεις.
Και να σου πω και κάτι ακόμα; Οι πιο ωραίες συζητήσεις είναι αυτές που γίνονται αυθόρμητα. Όταν γνωρίζεις μια άλλη μαμά που απλά... καταλαβαίνει. Που δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα, που δεν κρίνει, που γελάει με τα ίδια τρελά περιστατικά της καθημερινότητας. Αυτές οι σπάνιες, αυθεντικές επαφές αξίζουν περισσότερο από εκατό επιφανειακές παρέες.
Οπότε, αν κι εσύ νιώθεις όπως εγώ, θέλω να σου πω ένα πράγμα: δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι "περίεργη". Και, κυρίως, δεν χρειάζεται να προσπαθείς τόσο πολύ. Ίσως κάποτε βρεις τις μαμάδες που θα σου ταιριάζουν πραγματικά. Και αν δεν τις βρεις; Δεν πειράζει. Εσύ και το παιδί σου, μαζί, είστε ήδη μια υπέροχη ομάδα».