Αχαριστία... Από τα χειρότερα ελαττώματα που μπορούμε να έχουμε!
Οι άνθρωποι που δίνουν αυτό που έχουν, δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.
Οι άνθρωποι που δίνουν αυτό που τους περισσεύει, πάλι δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν!
Ούτε εκείνοι που δίνουν τη βοήθειά τους είναι υποχρεωμένοι να τη δώσουν!
Ότι δίνουν, ότι κάνουν και ότι νιώθουν, είναι από την καλή τους την καρδιά! Ούτε από υποχρέωση, ούτε επειδή πρέπει, ούτε επειδή μπορούν! Μόνο από την καλή τους την καρδιά και χωρίς να περιμένουν και κάποιο όφελος από αυτό...
Πόσο αχάριστοι εκείνοι που λαμβάνουν και δεν το αναγνωρίζουν. Που θεωρούν δεδομένο ό,τι τους έχει δωθεί... Που γίνονται καλοί μέχρι να πάρουν κάτι και έπειτα επιστρέφουν ξανά στην αλαζονεία τους...
Όσοι έχουμε λάβει κάτι από κάποιον, αυτό λέγεται ευλογία! Δεν έχει σημασία αν αυτό που μας έδωσε ήταν το τελευταίο που είχε ή ένα από τα πολλά που έχει... Δεν ήταν υποχρεωμένος να μας το δώσει σε καμία από τις δύο περιπτώσεις. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε το καλό, να το σεβόμαστε, να λέμε μέσα μας ένα βαθύ ευχαριστώ και να νιώθουμε εκτίμηση για πάντα...
Δεν βρίσκουν όλοι οι άνθρωποι βοήθεια στη ζωή τους. Οι περισσότεροι παλεύουν μόνοι τους, δύσκολα, για όλα και για πάντα. Έτσι, όταν κάποιοι από εμάς έχουμε βοηθηθεί, είναι ασέβεια να γινόμαστε παρακάτω αχάριστοι...
Ο κύκλος της ζωής δεν τη σηκώνει την αχαριστία. Δεν τη συγχωρεί! Κι έτσι, πριν φύγουμε από εδώ, η ίδια η ζωή θα ζητήσει να ξεπληρωθεί η αδικία...
Να μην είμαστε λοιπόν αχάριστοι!
Και αν ποτέ γίναμε σε κάποιον, η ευκαιρία είναι εδώ να επανορθώσουμε».