«Α ρε μάνα...Έλα για λίγο!
Μάνα, μου φάνηκε ότι άκουσα τη φωνή σου χτες βράδυ. Με φώναξες με το όνομα μου και ξύπνησα, αλλά δε σε είδα. Μου λείπεις...
Θέλω να μάθω, πού βρίσκεσαι, αν είσαι καλά, αν με σκέφτεσαι, αν με αγαπάς ακόμα, αν με θυμάσαι. Σ' αγαπάω πολύ μανούλα μου και σου ζητώ συγνώμη για όλες τις φορές που σε πίκρανα και σε στεναχώρησα, άνθρωπος είμαι κι εγώ, δεν είμαι τέλεια.
ΣΥΓΝΩΜΗ μανούλα μου!
Πόσο πολύ μου λείπεις να ήξερες. Σε σκέφτομαι συνέχεια, παντού! Την ομορφιά σου, τη καλοσύνη σου, τη μεγαλοσύνη σου, τη μεγαλοψυχία σου, τη σοφία σου...
Όλα μας τα έδινες απλόχερα, με τη καρδιά σου και τη ψυχή σου, βουτηγμένα στην αγάπη. Έχασα εσένα, τον άνθρωπο μου, την αδελφή ψυχή μου, τη πολύτιμη μαμά μου, τον φύλακα άγγελο μου.
Μου λείπουν οι χαζοκαυγάδες μας, η παρέα μας, η αγκαλιά μας, η φωνή σου...
Σου μιλάω συνέχεια, ελπίζω να με ακούς και να νιώθεις την αγάπη μου μαμά μου. Είσαι τα πάντα για μένα, ήσουν τα πάντα για μένα. Υπόδειγμα, λαμπρό παράδειγμα μητέρας...
Το μόνο που είπες είναι να μη στεναχωριέμαι για να μη σε κρατάω σε "αυτό το επίπεδο".
Να σε αφήσω να φύγεις μου είχες πει... Σε άφησα... Ελπίζω να είσαι καλά εκεί που είσαι...
Σε είδα στον ύπνο μου, όμορφη, χαμογελαστή και λαμπερή όπως πάντα. Σε αγκάλιασα σφιχτά και σου είπα "πόσο πολύ μου έλειψες να ΄ξερες" και μου απάντησες "το ξέρω"! Θέλω να πιστεύω ότι το ξέρεις και το νιώθεις.
Η παρουσία σου είναι αισθητή μανούλα μου, το ίδιο και η απουσία σου...
Ήσουν η καλύτερη μητέρα που θα μπορούσε να μου χαρίσει ο Θεός. Τον ευχαριστώ. Με έμαθες να ζω, να υπάρχω, να εκτιμώ και να σέβομαι. Εσύ με έμαθες όλα όσα είμαι.
Έλεγες "εμείς δεν είμαστε μάνα και κόρη, είμαστε αδελφές ψυχές", "Ναι είμαστε!" σου απαντούσα.
Ευτυχώς πρόλαβα να σου πω ότι είμαι πολύ τυχερή και υπερήφανη που έχω εσένα για μητέρα.
Σ' αγαπάω μαμά... Μου λείπεις μαμά...»