Κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη σε μια προσπάθεια του άλλου να έρθει κοντά, κάθε φορά που αντί για ένα χαμόγελο προσφέρεις ένα βλέμμα αδιαφορίας, κάθε φορά που είσαι εκεί χωρίς να είσαι, κάθε φορά που μια «αθώα» κουβέντα σου συντρίβει σιωπηλά τον σύντροφό σου, συντρίβεται σταδιακά και η σχέση σας.
Τι είναι οι μικρο-απορρίψεις και γιατί είναι τόσο επικίνδυνες;
Οι μικρο-απορρίψεις είναι όλες εκείνες οι φαινομενικά ασήμαντες ενέργειες ή παραλείψεις που στέλνουν ένα υποσυνείδητο μήνυμα: «Δεν σε βλέπω. Δεν σε ακούω. Δεν είσαι προτεραιότητα για μένα».
Και όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε εύκολα, όλοι λαχταράμε να νιώσουμε ότι μετράμε στα μάτια του ανθρώπου που αγαπάμε. Όταν αυτό το αίσθημα κλονίζεται ξανά και ξανά, κάτι μέσα μας σπάει. Στην αρχή είναι ένα μικρό τσίμπημα. Μετά γίνεται κενό. Και κάποια στιγμή, μοιάζει αδύνατο να γεφυρωθεί.
Οι σχέσεις δεν διαλύονται από μεγάλα, θεαματικά γεγονότα όσο από τις μικρές, καθημερινές παραλείψεις: το «σε λίγο» που δεν έρχεται ποτέ, το «θα τα πούμε» που μένει μετέωρο, το «δεν έχεις ανάγκη εσύ» που συνθλίβει την ανάγκη σου για επαφή, το «δεν είναι και τόσο σημαντικό» που καταπίνει όσα έπρεπε να ειπωθούν.
Πώς μοιάζουν οι μικρο-απορρίψεις στην καθημερινότητα;
-
Όταν μιλάς και ο άλλος σε διακόπτει ή σε αγνοεί.
-
Όταν ζητάς μια αγκαλιά και λαμβάνεις αδιαφορία ή βιασύνη.
-
Όταν περιμένεις ενθουσιασμό για ένα νέο σου και παίρνεις χλιαρή αδιαφορία.
-
Όταν τα μάτια δεν συναντούν πια τα δικά σου σε μια στιγμή χαράς ή λύπης.
-
Όταν νιώθεις ότι τα λόγια σου χάνονται στο κενό.
Μπορεί να μην είναι εσκεμμένο. Μπορεί να μην είναι καν συνειδητό. Όμως για την καρδιά, κάθε μικρή απόρριψη μετράει. Και το τραύμα που αφήνει δεν εξαφανίζεται απλώς με μια συγγνώμη ή μια καλή πρόθεση.
Γιατί πονάνε τόσο πολύ;
Οι μικρο-απορρίψεις χτυπούν την πιο βαθιά μας ανάγκη: να νιώθουμε ότι ανήκουμε. Ότι κάποιος μας βλέπει. Ότι κάποιος μας νοιάζεται. Όταν αυτές οι ανάγκες μένουν ανεκπλήρωτες για καιρό, σταδιακά παγώνουμε μέσα μας. Κι όσο κι αν επιμένουμε ότι είμαστε δυνατοί, κανείς δεν μπορεί να αντέξει επ' αόριστον να νιώθει αόρατος.
Στην πραγματικότητα, οι μεγάλες κρίσεις σε μια σχέση ξεκινούν πάντα από μια συσσώρευση μικρών, καθημερινών απογοητεύσεων. Και όταν τελικά το ποτήρι ξεχειλίσει, αναρωτιόμαστε «πού πήγε η αγάπη». Κι όμως, ήταν εκεί συνέχεια, απλά μαράθηκε, ανήμπορη να επιβιώσει χωρίς φροντίδα.
Πώς να τις σταματήσουμε πριν είναι αργά
Το αντίδοτο στις μικρο-απορρίψεις είναι απλό στην ουσία του, αλλά απαιτεί συνειδητή προσπάθεια:
-
Να ακούμε πραγματικά. Όχι με το βλέμμα χαμένο στο κενό, αλλά με τα μάτια, το σώμα, την καρδιά στραμμένα στον άλλον.
-
Να ανταποκρινόμαστε. Ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο, ένα «σε ακούω» έχουν τεράστια δύναμη.
-
Να δίνουμε σημασία στα μικρά. Τα μικρά είναι που χτίζουν το μεγάλο. Μια αυθόρμητη καλημέρα, ένα βλέμμα ζεστασιάς, ένα «ευχαριστώ» ή ένα «σε θέλω» την κατάλληλη στιγμή.
-
Να παραμένουμε συναισθηματικά διαθέσιμοι. Να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας επειδή ο κόσμος μας τρέχει.
Η αγάπη δεν χρειάζεται θεαματικές δηλώσεις για να επιβιώσει. Χρειάζεται καθημερινή παρουσία. Μικρές, αλλά αληθινές πράξεις. Μια διαρκή υπενθύμιση: «Είσαι εδώ. Σε βλέπω. Σε αγαπώ». Η αγάπη δεν χάνεται σε μια στιγμή. Χάνεται σε χιλιάδες μικρές στιγμές που δεν της δώσαμε σημασία.
Αν θες να κρατήσεις ζωντανή τη σχέση σου, μην περιμένεις τα μεγάλα πράγματα. Κοίτα τα μικρά. Εκεί κρύβεται όλη η αλήθεια, όλη η δύναμη, όλη η αγάπη που μπορεί να αντέξει τον χρόνο.
Σήμερα, πριν φύγεις βιαστικά, πιάσε το χέρι εκείνου που αγαπάς. Κοίτα τον στα μάτια. Άκου τον αληθινά. Γιατί καμιά φορά, το «σε βλέπω» είναι η πιο δυνατή δήλωση αγάπης απ’ όλες.