Ως γονείς, η αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας είναι βαθιά, ενστικτώδης, σχεδόν απόλυτη. Θέλουμε να τα βλέπουμε χαρούμενα, ασφαλή, προστατευμένα. Είναι φυσικό. Όμως κάπου εκεί, ανάμεσα στα «Μην τρέχεις», «Πρόσεχε», «Μη μιλάς σε αγνώστους», «Άσε, θα το κάνω εγώ», αρχίζουμε να πλέκουμε γύρω τους ένα αόρατο κουκούλι. Ένα δίχτυ ασφαλείας που πολλές φορές δεν τα προστατεύει — τα φυλακίζει.
Η υπερπροστασία μοιάζει με φροντίδα. Στην αρχή, δεν τη διακρίνεις. Είναι αυτό το «ας μην τον αφήσω να στεναχωρηθεί», το «ας της λύσω εγώ το πρόβλημα για να μην απογοητευτεί». Και μετά αρχίζει να γίνεται συνήθεια. Το παιδί μαθαίνει ότι πάντα κάποιος θα το προλαβαίνει πριν πέσει. Ότι πάντα κάποιος θα έχει τη λύση. Δεν το αφήνουμε να προσπαθήσει, να κάνει λάθη, να βιώσει συνέπειες.
Κι όμως, η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Είναι γεμάτη προκλήσεις, απορρίψεις, αλλαγές. Και το παιδί που δεν έμαθε να διαχειρίζεται τη ματαίωση, να πέφτει και να σηκώνεται, να αντιμετωπίζει δυσκολίες, θα δυσκολευτεί πολύ όταν βρεθεί μόνο του εκεί έξω.
Είμαστε εδώ για να τους δώσουμε φτερά
Η πραγματική αγάπη είναι δύσκολη. Είναι εκείνη που λέει «όχι» όταν το εύκολο είναι να πεις «ναι». Είναι το να αφήσεις το παιδί να πάρει πρωτοβουλίες, να ρισκάρει, να βιώσει την αποτυχία. Είναι να το προετοιμάσεις για έναν κόσμο που δεν θα είναι πάντα δίκαιος. Να του μάθεις ότι έχει μέσα του τη δύναμη να αντέχει.
Δεν ξεχνώ μια φορά που ο γιος μου γύρισε από το σχολείο απογοητευμένος — κάποιος συμμαθητής του τον είχε κοροϊδέψει. Η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να πάρω τηλέφωνο τη δασκάλα, να ζητήσω εξηγήσεις. Όμως, κρατήθηκα. Τον άφησα να μου μιλήσει, να εκφράσει το θυμό του, τη στενοχώρια του. Και ύστερα τον ρώτησα: «Εσύ τι θα ήθελες να κάνεις γι’ αυτό;» Τον βοήθησα να σκεφτεί λύσεις, να νιώσει ότι έχει επιλογές. Και ήταν ένα μικρό, αλλά τόσο σημαντικό βήμα προς την αυτονομία του.
Ως γονείς, δεν είμαστε εδώ για να χτίσουμε γύρω από τα παιδιά μας ένα τοίχο. Είμαστε εδώ για να τους δώσουμε φτερά. Να τους μάθουμε να πιστεύουν στον εαυτό τους. Να αντέχουν τη ζωή, χωρίς να τη φοβούνται.
Η αγάπη μας δεν μετριέται στα «πρόσεχε» και στα «όχι». Μετριέται στην εμπιστοσύνη που τους δείχνουμε. Στην πίστη μας ότι μπορούν. Στο θάρρος μας να τα αφήσουμε να μεγαλώσουν, ακόμα κι όταν πονάει.
Γιατί στο τέλος, η μεγαλύτερη πράξη αγάπης είναι να ξέρεις πότε να σταθείς πίσω… και να αφήσεις το παιδί σου να προχωρήσει μπροστά.