Και εκεί κάπου, πάνω στον πανικό του Booking και του Skyscanner, εμφανίζεται μπροστά σου μια ύπουλη διαφήμιση: «4 διανυκτερεύσεις στη Μάλτα, με πρωινό και αεροπορικά, από 299€». Κοιτάς την οθόνη. Ξανακοιτάς τις τιμές της Ζακύνθου (630€ για τρεις νύχτες και δεν έχεις βάλει καν το φέρι, το αυτοκίνητο ή το σουβλάκι). Και τότε σου έρχεται το existential slap: Μήπως να πάω εξωτερικό για να κάνω πιο φτηνές διακοπές;
Το πακέτο Ζάκυνθος
Ας δούμε τι περιλαμβάνει ένα παραδοσιακό πακέτο διακοπών στη Ζάκυνθο:
- Διαμονή: 90-100€ τη βραδιά σε ξενοδοχείο 3 αστέρων (χωρίς πισίνα).
- Φαγητό: μίνιμουμ 60€ τη μέρα για 2 άτομα (και να παρακαλάς να μη θες κι επιδόρπιο ή ψαράκι για βραδινό).
- Καφές: 4,20€ το φρέντο σε πλαστικό ποτήρι που γράφει «Enjoy» ειρωνικά.
- Ομπρέλα και ξαπλώστρα: 25€ το σετ (προαιρετικά και ψυχολογική υποστήριξη).
- Ακτοπλοϊκά: 126€ για 2 άτομα και 1 αυτοκίνητο.
- Τσιμπήματα από κουνούπια: Δωρεάν, γιατί είμαστε large.
Σύνολο: πάνω 700€ για 4 μέρες, χωρίς να υπολογίσουμε τα απρόοπτα, το κοκτέιλ ή την μπύρα που θα πιες το βράδυ, τα παραδοσιακά γλυκά που θα δοκιμάσεις ήτα αναμνηστικά δώρα.
Και τώρα… η Μάλτα!
- Αεροπορικό με low cost: 80€ με επιστροφή το άτομο.
- Ξενοδοχείο 3 αστέρων με πισίνα και πρωινό: €100 τη βραδιά.
- Μετακινήσεις με λεωφορεία: 1,50€ η διαδρομή, και πας και Βαλέτα και Μαρσασλόκ και πίσω.
- Παραλίες; Όμορφες, καθαρές, χωρίς το Σπύρο να παίζει ρακέτες δίπλα σου.
- Τσιμπήματα από κουνούπια: Δεν είμαστε σίγουροι...
- Επίσης σημαντικό: Ό,τι πληρώνεις, τουλάχιστον το βλέπεις σε απόδειξη
Όσο για τα εστιατόρια στη Μάλτα, ακολουθεί αναλυτικός οδηγός:
- 12-15€ σε φθηνό εστιατόριο
- 25-30€ σε μεσαίας κατηγορίας
- Καφές: 3-4€
- Ποτά (σε μπαρ): 4-5€ για μπύρα
- 10-20€ το μπουκάλι το κρασί
- Νερό: 1€ για 0,50ml στα μαγαζιά
Σύνολο: περίπου 700€ για 4 μέρες, με φθηνότερο τον καφέ, το φαγητό, το κοκτέιλ ή την μπύρα που θα πιες το βράδυ, τα παραδοσιακά γλυκά που θα δοκιμάσεις ήτα αναμνηστικά δώρα.
Κι όμως, αγαπώ την Ελλάδα
Όχι, δεν είμαι ανθέλληνας. Αγαπάω την Ελλάδα και το καλαμάκι μου (και ναι, λέω καλαμάκι, όχι σουβλάκι). Έχω περάσει τα καλύτερα καλοκαίρια μου στα νησιά, να λιώνω κάτω από τον ήλιο και να προσπαθώ να καταλάβω αν η ταβέρνα λέγεται «Ο Μπάμπης» ή «Ο Παππούς του Μπάμπη».
Αλλά ρε παιδιά… κάπου ώπα. Δεν μπορείς να πουλάς διακοπές σαν να είναι Παρίσι με θέα Πύργο του Άιφελ και τελικά να βλέπεις οικοδομή και να κοιμάσαι με ανεμιστήρα του ’92 που κάνει περισσότερο θόρυβο κι από καφετέρια στη Στουρνάρη.
Να στηρίζουμε τον εσωτερικό τουρισμό, αλλά μέχρι που;
Υπάρχει ένα ρεύμα που λέει: «Να στηρίζουμε τον εσωτερικό τουρισμό!»
Ναι, συμφωνώ. Αλλά να μας στηρίζει κι αυτός. Δεν μπορείς να μου ζητάς 160€ τη βραδιά σε ενοικιαζόμενο χωρίς ζεστό νερό, που μυρίζει λίγο αρνί από το Πάσχα. Στην τελική, γιατί να μην πάω εκεί που με σέβονται ως πελάτη χωρίς να θεωρούμαι λοταρία με πόδια;
Η φάση «τουρίστας στην πατρίδα σου»
Το χειρότερο δεν είναι οι τιμές. Το χειρότερο είναι το ύφος. Το στυλάκι του ξενοδόχου που σε κοιτάει λες και είσαι ενοχλητικός συγγενής. Η σερβιτόρα που θα σου φέρει τη χωριάτικη με 3 ελιές (μία για κάθε μέρα), και ο λογαριασμός που σε κάνει να googlάρεις «πώς να ανοίξεις γραμμή στην Ιαπωνία για να εξαφανιστείς».
Ενώ στη Μάλτα, και σε άλλες παρόμοιες χώρες, υπάρχει αυτό το κάτι. Η φιλοξενία που δε φωνάζει «δώσε κι άλλο» αλλά «ευχαριστούμε που ήρθες». Και το σημαντικότερο; Δεν χρειάζεται να κάνεις διακανονισμό με τη ΔΕΗ όταν γυρίσεις.
Και λοιπόν, τι κάνουμε;
Όχι, δεν λέω να μην πάμε στη Ζάκυνθο, ή στην Πάρο, ή στην Αστυπάλαια. Αλλά να το κάνουμε με αξιοπρέπεια. Να βγαίνει το value for money. Να μη νιώθεις πως είσαι ο μόνος που δουλεύει καλοκαίρι, ενώ όλοι οι υπόλοιποι… εισπράττουν.
Μέχρι τότε όμως, να με συμπαθάει η Ζάκυνθος. Φέτος θα με βρει στη Μάλτα. Και άμα είναι, θα της στείλω και καρτ ποστάλ.