Και κάπως έτσι, σιγά σιγά, μάθαμε να φοράμε μάσκες, να προσαρμοζόμαστε, να μικραίνουμε τον εαυτό μας για να χωράμε στις προσδοκίες των άλλων. Μόνο που η ζωή, αν κάτι διδάσκει, είναι πως όσο περισσότερο προσπαθείς να ευχαριστείς τους πάντες, τόσο περισσότερο χάνεις τον εαυτό σου. Και τότε ξεκινά η πραγματική φθορά - όπως ακριβώς τα λέει και ο ψυχολόγος Ελευθέριος Ελευθεριάδης στη σελίδα του στο Facebook:
«Αν περιμένεις να τους ευχαριστήσεις όλους στη ζωή, στο τέλος θα αρρωστήσεις. Γιατί ό,τι και αν κάνεις δε θα είναι ποτέ για κάποιον αρκετό. Πάντοτε κάποιος θα έχει παράπονα. Πάντοτε κάποιον, κάτι θα τον ενοχλεί. Πάντοτε κάτι θα έχεις κάνει "λάθος".
Αν περιμένεις ότι θα σε καταλάβει ο κόσμος, μια ζωή θα απογοητεύεσαι. Καθένας καταλαβαίνει μόνο όσα θέλει ο ίδιος του. Σπάνιο να βρεις ανθρώπους να βγαίνουν από το "εγώ" τους και να αφουγκράζονται τις ανησυχίες σου και τους προβληματισμούς σου.
Αν περιμένεις "δικαιοσύνη" στη ζωή, ποτέ δε θα τη βρίσκεις. Τούτος ο κόσμος δεν προχωρά μπροστά, με το "τι είναι δίκιο…". Τούτος ο κόσμος προχωρά μπροστά, είτε με αδικίες είτε με αγάπη… Πρέπει να επιλέξεις το λοιπόν, αν θα αγαπάς ή αν θα αδικείς…
Πρέπει να το πάρεις απόφαση πως οι άνθρωποι, μια ζωή, ή θα σε αγαπούν, ή θα σε αδικούνε…».