Και όταν βλέπεις να σκουραίνουν τα μάτια του κάθε φορά που πετυχαίνεις κάτι καλό, όταν νιώθεις πως πίσω από τις λέξεις του κρύβεται ένας μικρός φθόνος, τότε αρχίζει να σε πονάει βαθιά. Είναι σαν προδοσία χωρίς φανφάρες. Αθόρυβη, αλλά κοφτερή.
Οι φίλοι που ζηλεύουν δεν το φωνάζουν. Δεν έρχονται ποτέ μετωπικά. Χαμογελούν με ένα βλέμμα που δεν φτάνει ποτέ μέχρι την καρδιά. Σε αγκαλιάζουν, αλλά παγώνεις. Κι όσο εσύ προσπαθείς να τους χωρέσεις στη χαρά σου, εκείνοι στέκονται απέξω, να μετρούν τις επιτυχίες σου σαν απώλειες δικές τους. Είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί, γιατί τους έδωσες το κλειδί. Και κάποια στιγμή, δεν καταλαβαίνεις καν από πού έρχεται το ράγισμα.
Και το χειρότερο; Εσύ συνεχίζεις να τους αγαπάς. Γιατί θυμάσαι τις καλές μέρες, τις αληθινές. Ελπίζεις πως είναι απλώς μια φάση, μια δύσκολη στιγμή τους. Μα η ζήλια είναι αργή φωτιά. Δεν καίει μόνο τη σχέση, καίει κι εσένα. Και κάποτε, όσο κι αν σε πονά, πρέπει να πεις το πιο σκληρό «αντίο»… σε κάποιον που νόμιζες πως θα κρατούσες κοντά σου για πάντα.