Γιατί η μάνα δεν αγαπάει με μέτρο. Δεν θυμώνει επειδή δεν σ’ αγαπά. Θυμώνει επειδή σ’ αγαπά. Επειδή θέλει να γίνεις άνθρωπος. Καλός. Δίκαιος. Αξιοπρεπής. Θέλει να φτιάξει από σένα έναν κόσμο που να αξίζει να υπάρχει. Κι αυτό, ξέρει καλά, δεν γίνεται μόνο με χάδια.
Η μάνα είναι το χέρι που σε τραβά απ’ τον γκρεμό χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμα κι όταν εσύ δεν θέλεις να σωθείς. Είναι αυτή που θα κάνει πίσω για να προχωρήσεις μπροστά, αλλά θα στέκεται πάντα πίσω σου — σε επιφυλακή, σε αγωνία, σε αγάπη.
Μάνα είναι αυτή που μπορεί να είναι άυπνη, πονεμένη, φορτωμένη με τα δικά της, κι όμως θα καθίσει δίπλα σου, θα σου χαϊδέψει το κεφάλι και θα σου πει:
— Πες μου τι έγινε. Είμαι εδώ.
Αυτή που πρώτα θα σε μαλώσει γιατί γύρισες αργά, και μετά θα σε αγκαλιάσει σφιχτά γιατί γύρισες. Που μπορεί να σε περάσει γενιές δεκατέσσερις γιατί μίλησες άσχημα στον πατέρα σου, αλλά δεν θα αφήσει κανέναν άλλον να σου πει μισή κουβέντα.
Η μάνα δεν έχει εγωισμό. Όσο κι αν πονέσει, όσο κι αν θυμώσει, πάντα θα σε ψάχνει. Θα σε περιμένει. Θα σου κρατά μια θέση στο τραπέζι και μια κουβέρτα διπλωμένη δίπλα στον καναπέ.
Γιατί μάνα σημαίνει να σε μαθαίνει πειθαρχία και να σε ταΐζει ταυτόχρονα με φροντίδα. Σημαίνει να σε διορθώνει και να σε γιατρεύει στο ίδιο λεπτό. Να σε τιμωρεί γιατί πρέπει, και να σε προστατεύει γιατί δεν μπορεί αλλιώς.
Σημαίνει να σ’ αγαπάει και όταν είσαι «ανυπόφορος» και όταν είσαι «τέλειος». Πάντα.
Μάνα είναι αυτή που θα σε βάλει τιμωρία και την ίδια στιγμή θα σε ρωτήσει αν έφαγες.
Γιατί το ένα δεν αναιρεί το άλλο.