«Ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι στη μητέρα σου… είναι ο τρόπος με τον οποίο θα σου φερθεί τελικά η ζωή.
Δεν είναι απλώς η γυναίκα που σε μεγάλωσε. Είναι η αγάπη στην πιο αγνή, ανιδιοτελή μορφή της. Σε κράτησε, σε έθρεψε, σε προστάτεψε ακόμα και όταν κανείς δεν ήταν εκεί για να την προστατεύσει. Μην βιαστείς να την κρίνεις.
Την ξέρεις ως "Μαμά"... αλλά έχεις προσπαθήσει ποτέ να την γνωρίσεις ως γυναίκα;
Έχεις καθίσει ποτέ δίπλα της - όχι για να ζητήσεις κάτι, αλλά απλώς για να ρωτήσεις για εκείνη; Όχι τις ίδιες παλιές ιστορίες που λέει πάντα... αλλά αυτές που κρατάει βαθιά θαμμένες, αυτές που ακόμα κάνουν τα μάτια της να δακρύζουν όταν είναι μόνη;
Μπορεί να μην ξέρεις για τον πόνο που υπέμεινε πριν καν φτάσεις.
Τις στιγμές που έκλαιγε μέχρι να κοιμηθεί.
Τα όνειρα που έπρεπε να θάψει.
Την αγάπη που έδωσε και δεν έλαβε ποτέ.
Τη μοναξιά που κατάπιε, απλώς για να συνεχίσει να χαμογελάει μπροστά σου.
Υπάρχουν σημάδια στην ψυχή της που δεν μπορείς να δεις.
Λόγια που την ράγισαν.
Χέρια που την απογοήτευσαν.
Εποχές ζωής που προσπάθησαν να την καταστρέψουν.
Αλλά επέλεξε να μείνει.
Να αγαπήσει.
Να χτίσει έναν καλύτερο κόσμο για σένα, ακόμα κι αν ο δικός της κατέρρεε.
Τα κράτησε όλα ενωμένα, όχι επειδή δεν είχε άλλη επιλογή... αλλά επειδή σε επέλεξε.
Γι' αυτό να είσαι ευγενικός μαζί της.
Μίλα της με καλοσύνη.
Κοίταξέ την με συμπόνια.
Κράτα την σαν να μην έχεις ποτέ ξανά την ευκαιρία, γιατί μια μέρα δεν θα την έχεις».