Έφτιαχνα λίστες με στόχους, ονειρευόμουν το πώς θα είναι η ζωή μου όταν θα έχω το τέλειο σπίτι, την ιδανική δουλειά, την τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε οικογένεια και προσωπικό χρόνο. Πίστευα ότι η ευτυχία ήταν κάτι που βρισκόταν λίγο πιο πέρα: σε μια μελλοντική στιγμή, σε ένα καλύτερο αύριο.
Κι όμως, όσο περισσότερο την κυνηγούσα, τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν.
Κουράστηκα να κυνηγάω την ευτυχία
Μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, αυτή η αίσθηση κορυφώθηκε. Ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι η τέλεια μαμά, η τέλεια σύζυγος, η τέλεια επαγγελματίας. Κάθε μέρα έμοιαζε με μαραθώνιο — και στο τέλος της, ένιωθα εξαντλημένη, με ένα μόνιμο παράπονο μέσα μου: "Δεν είμαι ακόμα εκεί που θέλω."
Άρχισα να παρατηρώ ότι ακόμα και στις πιο χαρούμενες στιγμές —όταν το παιδί μου γελούσε δυνατά ή όταν απολάμβανα έναν καφέ με φίλες— το μυαλό μου έτρεχε μπροστά. "Πώς θα τα καταφέρω στη δουλειά αύριο; Τι άλλο χρειάζεται για να νιώσω πλήρης;". Η ευτυχία είχε γίνει μια υπόσχεση που δεν ερχόταν ποτέ.
Η στιγμή που με έκανε να "ξυπνήσω"
Η μεγάλη αλλαγή ήρθε σε μια απλή στιγμή. Καθόμουν στο πάτωμα του σαλονιού και έπαιζα με το παιδί μου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν εκεί. Το σώμα μου ήταν παρόν, αλλά το μυαλό μου ήταν στο email που έπρεπε να στείλω, στη στοίβα των ρούχων για σιδέρωμα, σε όλα όσα "λείπουν".
Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα ένα σφίξιμο. Κατάλαβα ότι αν συνέχιζα έτσι, θα έχανα τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου, κυνηγώντας μια ιδέα που δεν θα έφτανα ποτέ.
Από την αναζήτηση στην αποδοχή
Ξεκίνησα να αλλάζω μικρά πράγματα. Δεν έθεσα μεγάλους στόχους — αντίθετα, έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου: να είμαι παρούσα.
-
Όταν πίνω τον πρωινό καφέ, να τον απολαμβάνω, χωρίς να σκέφτομαι το επόμενο email.
-
Όταν βάζω το παιδί μου για ύπνο, να χαμογελώ και να χαϊδεύω τα μαλλιά του, χωρίς να σκέφτομαι τη λίστα του σούπερ μάρκετ.
-
Όταν κάτι δεν πάει όπως το περίμενα, να μην το ερμηνεύω ως «αποτυχία», αλλά ως κομμάτι της ζωής.
Έμαθα να χαίρομαι τη διαδρομή, όχι μόνο τον προορισμό.
Τι σημαίνει "απολαμβάνω τη ζωή"
Η αλήθεια είναι ότι η ευτυχία δεν είναι ένας τελικός σταθμός. Είναι μικρές στιγμές που περνούν και αν δεν σταματήσεις, δεν τις βλέπεις ποτέ.
Άρχισα να λέω συχνά στον εαυτό μου: "Αυτό που έχεις τώρα είναι αρκετό". Και ξαφνικά, ένιωθα πιο ελεύθερη. Δεν χρειαζόταν να φτάσω κάπου για να αξίζω την ηρεμία ή τη χαρά. Τις άξιζα ήδη.
Και ξέρετε κάτι; Όταν σταμάτησα να κυνηγάω την ευτυχία, άρχισα να τη συναντώ πιο συχνά. Στο βλέμμα του παιδιού μου, σε μια βόλτα στη γειτονιά, σε μια συζήτηση με τον άνθρωπό μου.
Το μήνυμα που θέλω να μοιραστώ
Αν κάτι πήρα από όλη αυτή την εμπειρία, είναι ότι η ζωή δεν περιμένει. Η ευτυχία δεν βρίσκεται κάπου αλλού, στο αύριο ή σε μια λίστα που πρέπει να ολοκληρωθεί. Είναι εδώ, στο παρόν.
Σταμάτησα να κυνηγάω την ευτυχία όταν κατάλαβα ότι δεν είναι ένα τρόπαιο που πρέπει να κερδίσεις, αλλά ένας τρόπος να ζεις. Και από τότε, η ζωή μου απέκτησε χρώμα, απλότητα και γαλήνη.
Κι αν πρέπει να κλείσω με μια σκέψη, είναι αυτή: η ευτυχία δεν είναι κάτι που θα βρεις. Είναι, απλά, κάτι που πρέπει να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώσει...»