Στην ανάρτηση που ακολουθεί, η Iliana Kokomploko μοιράζεται με τρυφερότητα και συγκίνηση την εμπειρία της. Χάρη σε έναν άγνωστο αλλά τόσο σπουδαίο δότη, είδε το παιδί της να επιστρέφει υγιές στη ζωή και να κάνει τα πιο απλά – μα και τα πιο σημαντικά – βήματα: να πάει στο σχολείο με την τσάντα του, να λάμψει ανάμεσα σε άλλα παιδιά, να χαρεί την παιδικότητά του.
Μέσα από τα λόγια της, τα οποία διαβάσαμε στη σελίδα «Εθελοντές Δότες Μυελού Των Οστών Σητείας», ξεδιπλώνεται η αγωνία, η ελπίδα, αλλά και η χαρά της δικαίωσης∙ η χαρά που γεννιέται όταν το ακατόρθωτο γίνεται πραγματικότητα. Γιατί το να βλέπεις το παιδί σου δυνατό, χαμογελαστό, έτοιμο να μπει σε μια νέα σχολική χρονιά, είναι δώρο ανεκτίμητο. Είναι η απόδειξη ότι οι καταιγίδες μπορεί να είναι δυνατές, αλλά πάντα αφήνουν πίσω τους ένα ουράνιο τόξο.
Η δύναμη αυτής της ιστορίας δεν είναι μόνο προσωπική∙ είναι μήνυμα προς όλους μας. Να θυμόμαστε πόσο σημαντικό είναι να γίνουμε δότες μυελού των οστών, να χαρίσουμε ζωή εκεί όπου κινδυνεύει να χαθεί. Γιατί μέσα από έναν άγνωστο, μπορεί να ξαναγεννηθεί ολόκληρος κόσμος.
Ολόκληρη η ανάρτηση
«300 μέρες από τη μέρα που κάποιος άγνωστος, αλλά τόσο σημαντικός για εμάς, δότης του χάρισε ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει… τη ζωή του πίσω ξανά.
Σε βλέπουμε επιτέλους με την τσάντα στο σχολείο την πρώτη σου μέρα… να λάμπεις από χαρά. Κάτι που για εμάς ήταν ένα όνειρο. Ανάμεσα σε τόσα πολλά παιδιά και είμαστε τόσο ευτυχισμένοι όσο κι εσύ, καρδιά μου.
Πρώτα επειδή σε βλέπουμε υγιή και μετά επειδή επιτέλους ζεις όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας σου.
Καλή σχολική χρονιά στα καμάρια μας. Και το ουράνιο τόξο πάντα βγαίνει μετά από τις καταιγίδες…».