Ολόκληρη η ανάρτηση
«Ο μπαμπάς που δεν αγκαλιάζει.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί υπάρχουν μπαμπάδες που αδυνατούν να δείξουν στοργή.
Που δυσκολεύονται να πουν "σ' αγαπώ", που είναι σκληροί, σιωπηλοί, απόμακροι.
Και μερικές φορές, η απάντηση δεν είναι η έλλειψη αγάπης, αλλά οι πληγές του παρελθόντος τους.
Μεγάλωσαν χωρίς αγκαλιές, χωρίς χάδια, χωρίς γλυκά λόγια.
Κανείς ποτέ δεν τους χάιδεψε τα μαλλιά, να τους καθησυχάσει όταν ήταν φοβισμένοι.
Έμαθαν να είναι δυνατοί, σφίγγοντας τα δόντια τους.
"Μην κλαις, γιατί το κλάμα ήταν αδυναμία" τους έλεγαν.
Δεν μιλούσαν, γιατί κανείς δεν τους άκουγε.
Και μετά μεγάλωσαν.
Και έγιναν πατέρες, κουβαλώντας μαζί τους αυτές τις βαριές αποσκευές, φτιαγμένες από σιωπές, από ακαμψία, από έλλειψη τρυφερότητας.
Δεν είναι ότι δεν αγαπούν, απλώς κανείς δεν τους έμαθε να το δείχνουν.
Δεν λένε "σ' αγαπώ", αλλά το γράφουν κάθε μέρα με χειρονομίες, με θυσίες.
Σηκώνονται νωρίς, δουλεύουν σκληρά για να μην λείψει τίποτα στην οικογένεια τους.
Έχουν όμως και αυτοί το δικαίωμα να θεραπευτούν, όλοι αξίζουν τρυφερότητα.
Αλλά μερικές φορές, για να καταλάβεις πραγματικά ένα πατέρα πρέπει να κοιτάξεις πέρα από τη σιωπή του.
Γιατί ίσως, αυτός ο μπαμπάς που δεν μπορεί να αγκαλιάσει, είναι απλά ένα μωρό, που κανείς δεν έχει αγκαλιάσει ποτέ».