Ολόκληρη η ανάρτηση
«Όταν βλέπω παιδιά ευνουχισμένα από τους γονείς τους, θλίβομαι βαθιά! Γιατί ξέρω πως αυτά τα παιδιά, όσο κι αν μεγαλώσουν, ποτέ δεν θα μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους.
Ποτέ δεν θα κάνουν δικά τους όνειρα. Ποτέ δεν θα έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Θα ζουν μια ζωή αναζητώντας την έγκριση των γονιών τους για καθετί, για κάθε απόφαση, κάθε βήμα, κάθε αναπνοή.
Κι έτσι, σιγά σιγά, χάνεται η προσωπικότητα. Και μαζί της, η ευτυχία... Κι όταν αυτός ο γονιός πάψει πια να υπάρχει; Τότε τι μένει; Χάος, πανικός, φόβος...
Γιατί το παιδί εκείνο δεν έχει μάθει ποτέ να κρατά το τιμόνι της ζωής του...
Τεράστιο λάθος να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα στην εξάρτηση. Ο ρόλος μας δεν είναι να τους δείχνουμε τον δρόμο, είναι να τα βοηθάμε να βρουν τον δικό τους! Όχι, δε γίνεται ξαφνικά. Δε γίνεται να τους πούμε μια μέρα «τώρα μεγάλωσες, βγάλ’ τα πέρα μόνος σου», όταν μια ζωή τα είχαμε στη σκιά μας. Δε γίνεται να περιμένουμε να σταθούν στον ήλιο, αν ποτέ δεν τους αφήσαμε να δουν το φως!
Από μικρά πρέπει να έχουν ρόλους και αρμοδιότητες, να δοκιμάζουν, να αποτυγχάνουν, να προσπαθούν ξανά. Μέσα από αυτούς τους ρόλους ανακαλύπτουν τον εαυτό τους και μέσα από τις αρμοδιότητες μαθαίνουν πως είναι ικανά και χρήσιμα!
Κι έτσι, όταν μεγαλώσουν, δεν θα ζητούν την αναγνώριση κανενός. Δεν θα περιμένουν έγκριση για κάθε τους βήμα. Θα ξέρουν ποιοι είναι. Και θα πατούν γερά στη γη!
Θαυμάσιο έργο κάνουν οι γονείς που μεγαλώνουν ανεξάρτητα παιδιά. Εγώ ενηλικιώθηκα με φόβο και ανασφάλεια και αυτό το σαράκι μου ξόδεψε πολύτιμη ζωή... Να δίνουμε χώρο στα παιδιά μας. Να τα αφήνουμε να δοκιμάσουν, να ανακαλύψουν, να νιώσουν χρήσιμα και ικανά.
Έτσι, όταν μια μέρα δεν θα είμαστε πια κοντά τους, εκείνα θα συνεχίσουν να τολμούν,
με θάρρος και πίστη, στον δικό τους ήλιο!».