Κύριε Τζαβάρα, τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στην ιστορία του «Σεβάχ του Θαλασσινού» και σας έκανε να θέλετε να τη φέρετε στη σκηνή;
Σίγουρα η ώθηση μου ξεκινά από την παιδική μου ανάμνηση μιας φιγούρας, της φιγούρας του Σεβάχ, που παλεύει με τα κύματα για να φτάσει σε τόπους άγνωστους. Χωρίς να μπορώ ακριβώς να προσδιορίσω το γιατί, αυτή η εικόνα υπήρχε πάντα στο μυαλό και τη φαντασία μου.
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σας, το διαχρονικό μήνυμα του Σεβάχ σήμερα — ειδικά για ένα παιδικό κοινό που μεγαλώνει μέσα σε έναν «ψηφιακό» κόσμο;
Απόλυτη απάντηση δεν έχω γι’ αυτό δυστυχώς, αλλά το γεγονός ότι ο Σεβάχ υπάρχει ακόμα ως μορφή στη συλλογική μας σκέψη και μνήμη με κάνει κι εμένα να αναρωτιέμαι. Η παράσταση η ίδια θα έλεγα πως είναι μια απόπειρα απάντησης. Το ταξίδι με τα πόδια ή με καράβια ή και με το νου σε μακρινά μέρη, η γνωριμία με το άγνωστο όχι με λόγια αλλά με έργα και φυσική παρουσία αλλά και το εν γένει πνεύμα του εξερευνητή, φυσικών αλλά και φανταστικών τόπων, είναι τρόπον τινά κάτι που τείνει να εκλείψει. Ο ψηφιακός κόσμος δεν είναι κατ’ ανάγκη βλαβερός, αλλά η εμμονή και προσκόλληση σε αυτόν αποτρέπει εμάς αλλά και τα παιδιά από την εξερεύνηση της απτής πραγματικότητας. Μήνυμα; Υπάρχει κι άλλος κόσμος, πολύς, πλούσιος και συναρπαστικός παντού γύρω μας, όχι μόνο στην οθόνη μας.
Στο σημείωμά σας αναφέρετε ότι «Τέτοια ταξίδια δεν υπάρχουν πια. Μέσα μας ίσως μοναχά». Τι σημαίνει αυτό για εσάς προσωπικά;
Η αλματώδης πρόοδος της διασύνδεσης τόπων αλλά και ανθρώπων έχει ελαττώσει το πρωτόγνωρο του ταξιδιού που υπήρχε παλαιότερα. Πηγαίνουμε πριν σ' έναν καινούργιο τόπο και πριν πάμε τον έχουμε δει σε φωτογραφίες, έχουμε υπ’ όψιν πού πρέπει να πάμε, πού είναι καλά να φάμε, τι θα δούμε εκεί. Νομίζω λοιπόν, ότι τα πραγματικά σπουδαία ταξίδια και η αληθινή σύνδεση συμβαίνει στο έσω περιβάλλον. Το να γνωρίσω πραγματικά τον εαυτό μου ή και κάποιον δίπλα μου είναι από τα λιγοστά μεγάλα ταξίδια που μας έχουν απομείνει.
Ο Σεβάχ ταξιδεύει ανάμεσα σε πολιτισμούς και παραδόσεις. Πώς βοηθά αυτό τα παιδιά να κατανοήσουν την έννοια της διαφορετικότητας και της αποδοχής;
Νομίζω παρασταίνοντας όλα αυτά που λέτε χωρίς διάθεση διδακτισμού και υπόδειξης. Η κατανόηση της διαφορετικότητας και κατά συνέπεια η αποδοχή της είναι μια διαδικασία διαφορετική για τον κάθε άνθρωπο και φυσικά δεν τελειώνει ή σχηματοποιείται βλέποντας μια παράσταση. Μακάρι η παράστασή μας να δώσει το έναυσμα για συζήτηση στο σχολείο ή στο σπίτι αλλά και για προσωπικό προβληματισμό μεγάλων και μικρών.
Ποιο είναι το πιο σημαντικό «μάθημα» που σας έχει διδάξει το παιδικό θέατρο;
Δεν ξέρω αλήθεια αν είναι το πιο σημαντικό, αλλά με έμαθε να προσπαθώ να επικοινωνήσω με τον τρόπο μου σε μια γλώσσα που ο άλλος καταλαβαίνει. Είναι κάτι που πλέον το θεωρώ χρέος και πρώτη προτεραιότητα. Πόσο μάλλον όταν προσπαθώ και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με παιδιά. Α, και επίσης τα παιδιά τα καταλαβαίνουν όλα. Όλα όμως.