Μέσα από προσωπικές αναμνήσεις, μας θυμίζει πόσο εύκολα και ασυναίσθητα μπορούμε να στερήσουμε από τα παιδιά μας το δικαίωμα να σκεφτούν, να δοκιμάσουν, να κάνουν λάθος, να μάθουν. Μια τρυφερή αλλά και βαθιά ανθρώπινη υπενθύμιση πως ο ρόλος του γονιού δεν είναι να κρατάει τα φτερά, αλλά να μαθαίνει στο παιδί πώς να τα ανοίγει:
«Θυμάμαι την μητέρα μου να με "βοηθάει" πάντα σε όλα πριν καν προλάβω να σκεφτώ... Στα μαθήματα, σε μια κατασκευή, σε ένα γρίφο, σε μια ερώτηση, σε όλα...
Μου αφαιρούσε με τον τρόπο της την πρωτοβουλία ακόμα και της σκέψης.
Από υπερπροστασία;
Από την αυστηρότητα που είχε και μας ήθελε τέλειες;
Επειδή κι εκείνη έτσι τα διδάχτηκε;
Δεν έχει σημασία ο λόγος αλλά το αποτέλεσμα που ήταν κοινό για όλους τους λόγους...
Θυμάμαι τον πατέρα μου ακόμα και σε μια παρτίδα τάβλι να ελέγχει τα πιόνια μου λες και υπήρχε μόνο η δική του επιλογή...
Κι έτσι έμαθα να μην ψάχνω την απάντηση που εγώ θεωρούσα σωστή αλλά εκείνη την απάντηση που θα έδιναν οι γονείς μου!
Κι έτσι έμαθα να μην έχω το θάρρος της γνώμης μου αλλά να λέω στους άλλους αυτό που ήθελαν να ακούσουν!
Κι έτσι έμαθα να μην έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και να περιμένω υποσυνείδητα κάποιον να με βοηθήσει...
Και τελικά όλα αυτά οδήγησαν στην χαμηλή αυτοεκτίμηση, που πάλεψα τόσο πολύ να την ξεφορτωθώ από πάνω μου, στον βαθμό που έστω μπορούσα...
Αν ένα παιδί θέλει να προσπαθήσει δεν πρέπει να του κόβουμε την φόρα..
Αν κάνει λάθος δεν πρέπει να φέρνουμε την καταστροφή.
Αν θέλει να μας δείξει τον δικό του τρόπο δεν πρέπει να τον απορρίπτουμε. Το κάθε μυαλό έχει τη δική του οπτική.
Τα παιδιά πρέπει να τα βοηθάμε διακριτικά για να μπορούν αργότερα να έχουν εμπιστοσύνη στα δικά τους φτερά!
Για να χτίσουν αυτοπεποίθηση που είναι το θεμέλιο μιας ισορροπημένης ζωής!
Για να μπορούν, αν κάπου δεν είναι ευτυχισμένα, να πετάξουν να βρουν και να διεκδικήσουν την ευτυχία από την αρχή!
Να δίνουμε λοιπόν χρόνο στα παιδιά μας να σκεφτούν, να πουν και να ανακαλύψουν!».