Η συγγραφέας Κίκκα Ουζουνίδου, γράφει στη σελίδα της «Ανορεκτικά Όνειρα» για εκείνες τις συναντήσεις που ξεκινούν με φως και τελειώνουν με σκιά και μας θυμίζει πως η εμπιστοσύνη δεν χαρίζεται, κερδίζεται με τον χρόνο:
«Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στην ζωή μας με δόλο. Φοράνε το καλό τους πρόσωπο στην αρχή και μοιάζουν κάτι παραπάνω από ιδανικό.
Μεγάλα λόγια, μεγάλες πράξεις, κατανόηση, συμπαράσταση και άλλες τόσες αρετές...
Και αφού μας δέσουν καλά συναισθηματικά, αρχίζουν και βγάζουν αυτές τις μάσκες...
Η αγάπη γίνεται φόβος.
Η ελευθερία, έλεγχος.
Η προσοχή, αμέλεια.
Η φροντίδα, αδιαφορία.
Τα μεγάλα λόγια, σιωπή...
Και με έναν τρόπο μαγικό μας πείθουν πως εμείς φταίμε! Και το δραματικό είναι ότι το πιστεύουμε γιατί όλη η αλλαγή έγινε λίγο λίγο και μεθοδικά...
Και μια μέρα ξυπνάμε και δεν αναγνωρίζουμε αυτόν που κοιμάται δίπλα μας αλλά ούτε και εμάς πια!
Έχει συμβεί σε πολλούς μας.
Και ίσως όχι μόνο μια φορά...
Κι όμως, η ευθύνη δεν είναι μόνο δική τους. Είναι και δική μας, όταν βιαζόμαστε να εμπιστευτούμε, πριν γνωρίσουμε!
Γι’ αυτό χρειάζεται χρόνος.
Να αφήνουμε τον άλλον να δείξει ποιος είναι όταν περάσει η λάμψη της αρχής.
Να παρατηρούμε τη σιωπή του, όχι μόνο τα λόγια του. Κυρίως τη σιωπή του...
Γιατί εκεί, κρύβεται πάντα η αλήθεια!
Να κοιτάζουμε τις πράξεις!
Πώς φέρεται όταν θυμώνει,
όταν δεν τον συμφέρει, όταν τον αδικούν, όταν δεν του δίνουν αυτό που θέλει, όταν του παίρνουν τη σειρά, όταν του σερβίρουν λάθος κάτι που παρήγγειλε...
Χρειάζεται χρόνος πριν τα μεγάλα βήματα. Πριν τις μεγάλες αλλαγές γιατί το κόστος είναι βαρύ...
Γιατί τελικά, το ποιον άνθρωπο επιλέγουμε να έχουμε δίπλα μας, είναι καθοριστικό, όχι μόνο για τη ζωή μας αλλά και για την ψυχική μας υγεία...
Να μην βιαζόμαστε να εμπιστευτούμε γιατί ο αληθινός χαρακτήρας δεν εμφανίζεται στην αρχή...».