Το Αγόρι με τα Μπλε Μαλλιά
Κάθε Κυριακή στις 11:30
Για παιδιά από 3,5 έως 6,5 ετών
Η παράσταση συνεχίζεται στο θέατρο Φούρνος για 11η χρονιά.
Ο Άτρο, από το Ατρόμητος,είναι ένα καλοκάγαθο αγόρι. Είναι πολύ γλυκός και έξυπνος αλλά είναι λίγο δειλός και ντροπαλός και το γεγονός ότι έχει μπλε μαλλιά σε μία πόλη που όλοι έχουν κόκκινα μαλλιά τον κάνει διαφορετικό. Ο καλύτερος του φίλος είναι ο Μέρμπερ, που του είχε χαρίσει η γιαγιά του όταν ήταν μωρό. Όταν ο Άτρο χάνει τον Μέρμπερ στο δάσος των Σχημάτων και των Χρωμάτων, αναγκάζεται για να τον βρει να ξεπεράσει τους φόβους του. Μέσα στο δάσος θα περάσει πολλές περιπέτειες αλλά θα γνωρίσει και πολλούς νέους φίλους που θα τον βοηθήσουν να βρει τον Μέρμπερ. Μία παράσταση με πολύ τραγούδι για την αντιμετώπιση των φόβων μας, της διαφορετικότητας και τη δύναμης της φιλίας.
Η παράσταση μιλά για τις περιπέτειες ενός μικρού αγοριού το οποίο είναι διαφορετικό από όλους του υπόλοιπους κατοίκους της μικρής του πόλης. Εάν και η διαφορετικότητά του εντοπίζεται μόνο στο γεγονός ότι έχει μπλε μαλλιά σε μία πόλη που όλοι έχουν κόκκινα, αυτό είναι ικανό ώστε να αποκλείεται από τις παρέες στο σχολείο και να νιώθει μόνος του. Ο Άτρο ντρέπεται για τα μαλλιά του, και η μόνη συντροφιά που έχει είναι ένα μικρό κουκλάκι που με την φαντασία του ζωντανεύει. Όταν αυτό χαθεί, ο φοβιτσιάρης και ντροπαλός Άτρο πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να τον αναζητήσει. Σε ένα δάσος που κάθε πλάσμα είναι διαφορετικό τα μπλε μαλλιά του δεν φαντάζουν πρόβλημα, και καθώς ο Άτρο μπαίνει πιο βαθιά μέσα στο δάσος αναζητώντας τον φίλο του, δημιουργεί καινούριες αναπάντεχες φιλίες που δεν βασίζονται στην εξωτερική εμφάνιση αλλά στην αλληλεγγύη και αλληλο υποστήριξη σε έναν κοινό σκοπό.
Η ιστορία εάν και απλή στην δομή της για να είναι κατανοητή σε παιδιά μικρής ηλικίας, θέτει ζητήματα που απασχολούν την κοινωνική (σχολική) ζωή των παιδιών.
- Bullying
- Ξεπερνάω τους Φόβους μου
- Μαθαίνω να κάνω φίλους που είναι διαφορετικοί από εμένα
Συντελεστές
Κείμενο - σκηνοθεσία: Ελεάννα Σαντοριναίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίκα Τσουδερού
Σκηνικά: Ευγένιος Αρβανιτάκης - Σοφιαλένα Ξεζωνάκη
Πρωτότυπη μουσική: Βαγγέλης Χατζηγιάννης, Δημήτρης Σιφάκης
Βοηθός σκηνικών: Αλέξης Χατζηγιάννης
Κούκλες - Επιμέλεια Κοστουμιών: Άννα Σαντοριναίου
Φωτογραφίες: Αριάδνη Φυτοπούλου
Έντυπο υλικό: Αλεξάνδρα Σφύρα
Τεχνικός υπεύθυνος – φώτα: Αποστόλης Τσατσάκος
Παίζουν: Ματίνα Δημητροπούλου, Χρήστος Καραβέβας , Εύη Κολιούλη
Εισητήρια: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/to-agori-me-ta-mple-mallia-gia-11i-xronia
Ελεάννα Σαντοριναίου: «όλοι κάποτε βρίσκουν την ομάδα που ανήκουν, στην οποία παύουν να νιώθουν διαφορετικοί»
Η παράσταση «Το Αγόρι με τα Μπλε Μαλλιά» δίνει φωνή σε όλα εκείνα τα παιδιά που κάποτε αισθάνθηκαν πως δεν χωρούν εύκολα στον κόσμο γύρω τους. Με αφορμή αυτή την ιδιαίτερη και βαθιά ανθρώπινη ιστορία, συζητήσαμε με την Ελεάννα Σαντοριναίου, μια δημιουργό που γνωρίζει καλά πώς το θέατρο μπορεί να απαλύνει φόβους, να χτίσει γέφυρες και να κάνει τα παιδιά να νιώθουν ότι ανήκουν.
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και τρυφερότητα, μας μιλά για τη δύναμη της αποδοχής και για τη μαγεία του να βρίσκεις επιτέλους τον χώρο που σε κάνει να νιώθεις σαν να είναι το σπίτι σου. Και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε, αφού όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας θα βρούμε την ομάδα που πραγματικά ανήκουμε, στην οποία δεν θα νιώθουμε πια «διαφορετικοί»:
Κυρία Σαντοριναίου, τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να δημιουργήσετε την ιστορία του «Άτρο», ενός αγοριού που είναι διαφορετικό από τους υπόλοιπους κατοίκους στην πόλη του;
Όταν ήμουν μικρή ένιωθα πολύ διαφορετική. Μου άρεσε να κάνω παρέα με τους «μεγάλους», ή να φροντίζω τα μωρά της παρέας. Παρατηρούσα τα πάντα χωρίς απαραίτητα να συμμετέχω στις κουβέντες. Δεν μου άρεσε να κάνω αυτά που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Θυμάμαι όταν ήμουν 10 χρονών είχα πάθει μία εμμονή με τα σκυλιά – έπαιρνα βιβλία από τον μεγάλο Ελευθερουδάκη, διάβαζα πώς να φροντίζεις ένα σκύλο, πριν ακόμα αποκτήσω και ήξερα κάθε ράτσα. Συν τοις άλλοις τα μαλλιά μου μεγάλωναν προς τα πάνω, μία αφάνα, έμοιαζα λίγο σαν την Μαφάλντα. Νομίζω όλες αυτές οι εμπειρίες, ανεπαίσθητα με ώθησαν να γράψω την ιστορία ενός παιδιού που είναι διαφορετικό και ψάχνει να καταλάβει εάν φταίει ο ίδιος που είναι έτσι και τι μπορεί να κάνει για να αποκτήσει φίλους.
Η παράσταση «Το Αγόρι με τα Μπλε Μαλλιά» απευθύνεται σε πολύ μικρές ηλικίες. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις στο να προσεγγίσετε θέματα όπως ο φόβος και το bullying με τρόπο κατανοητό και τρυφερό;
Το πιο δύσκολο όταν μιλάς σε μικρές ηλικίες είναι να βρεις την λεπτή ισορροπία μεταξύ του απλού αλλά όχι βαρετού. Τα παιδιά δεν είναι χαζά, απλά μικροί άνθρωποι χωρίς πολλές εμπειρίες, υπό εκπαίδευση. Για να μπορέσω να αντιμετωπίσω αυτή την πρόκληση έβαλα στόχο να πω την ιστορία μέσα από τα μάτια ενός εξάχρονου παιδιού χωρίς να υπάρχει διδακτισμός. Ο σκοπός είναι ένα μικρό παιδί να δει την ιστορία και να μπορέσει εάν όχι να ταυτιστεί να καταλάβει ότι μιλάει για τον κόσμο του και τα προβλήματά του. Και σίγουρα να διασκεδάσει. Η παράσταση είναι γεμάτη τραγούδια, αστεία και συμμετοχή των ίδιων των παιδιών.
Κάθε παιδί θα πάρει κάτι άλλο από την ιστορία ανάλογα με την ηλικία του, τις εμπειρίες του και έπειτα κάθε γονέας ή κηδεμόνας μπορεί να πάρει αυτή την ιστορία σαν μία αφορμή για να κάνει άλλες κουβέντες. Ίσως για άλλους φόβους που μπορεί να έχει το παιδί, ή για κάτι που νιώθει ότι οι άλλοι την/τον κοροϊδεύουν κτλ.
Ο Άτρο ντρέπεται για τα μπλε μαλλιά του μέχρι να μπει στο δάσος, όπου η διαφορετικότητά του δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως κάτι το αρνητικό. Ποιο μήνυμα θέλετε να πάρουν τα παιδιά (και οι γονείς) από αυτή τη μετάβαση;
Ότι η ζωή μπορεί να είναι σκληρή αλλά όλοι κάποια στιγμή θα βρουν τον χώρο, την ομάδα που ανήκουν και ότι όταν την βρουν δεν θα νιώθουν διαφορετικοί γιατί θα υπάρχει αποδοχή. Επίσης θέλω τα παιδιά να καταλάβουν ότι πολλές φορές μπορεί να τα κοροϊδέψουν για κάτι που δεν φταίνε και δεν σημαίνει ότι αυτοί που εκφοβίζουν έχουν δίκιο. Κάθε άλλο. Απλά πολλές φορές δεν υπάρχει η σωστή ενημέρωση. Παραδείγματος χάρη, στην ιστορία μας σε μία πόλη με κόκκινα μαλλιά κανείς δεν ήξερε ότι τα παιδιά μπορεί να έχουν άλλο χρώμα μαλλιά.
Η παράσταση παίζεται για 11η χρονιά. Σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται αυτή η τόσο μεγάλη ανταπόκριση του κοινού;
Το κοινό περνάει καλά, διασκεδάζει, η παράσταση είναι αστεία, είναι συγκινητική και ενθουσιάζει τα παιδιά. Οπότε παρόλο που μιλάει για ένα δύσκολο θέμα, δεν είναι μια παράσταση δυσνόητη ή κουραστική – και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που εκπλήσσει θετικά τους θεατές μας. Και πιστεύω ότι σήμερα το θέμα της διαφορετικότητας και του εκφοβισμού είναι ζητήματα που απασχολούν την εποχή μας και οι γονείς μιλούν ανοιχτά γι΄αυτά.
Έχετε παρατηρήσει κάποια βελτίωση στον τρόπο που αντιδρούν τα παιδιά τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά την έννοια της διαφορετικότητας και της φιλίας; Και τι θα ελπίζατε να αλλάξει προς το καλύτερο στο μέλλον;
Να πω την αλήθεια τα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια αντιδρούν το ίδιο. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία τα παιδιά δεν έχουν επηρεαστεί τόσο πολύ από την εποχή και την μόδα. Αυτό που αλλάζει μπορώ να πω είναι η αντίδραση των γονιών, συνοδών των παιδιών. Τα τελευταία χρόνια πολλοί γονείς έρχονται λόγω του θέματος περισσότερο από ποτέ. Επίσης πολλά σχολεία μας έχουν επισκεφτεί για τον ίδιο λόγο.
Τι θα ήλπιζα να αλλάξει στο μέλλον; Δύσκολη ερώτηση. Να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας, την επαφή μας – να μην γίνουν όλα μία οικονομική συνδιαλλαγή.