Με αφορμή αυτή την ιδιαίτερη παράσταση, η χορεύτρια Ελευθερία Αγαπάκη μας μίλησε για τη σχέση της με τον χορό, για την εμπειρία της με το συγκεκριμένο project και για την ενεργή συμμετοχή των παιδιών κατά τη διάρκεια της παράστασης:
Κυρία Αγαπάκη, πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τον χορό και πότε καταλάβατε ότι θέλετε να ακολουθήσετε επαγγελματική πορεία σε αυτόν;
Η σχέση μου με το χορό ξεκίνησε όταν ήμουν τεσσάρων ετών. Οι γονείς μου με ρώτησαν αν θα ήθελα να πάω σε ένα μάθημα μπαλέτου, εγώ είπα «ναι» κι έτσι βρέθηκα για πρώτη φορά σε μία αίθουσα χορού, σε ένα μάθημα μουσικοκινητικής αγωγής που απευθύνεται σε αυτές τις ηλικίες. Από ό,τι φαίνεται μου άρεσε πολύ, γιατί έκτοτε δε σταμάτησα ποτέ να χορεύω, μέσα και έξω από τις αίθουσες. Στο πέρας όλων αυτών των χρόνων δε θυμάμαι πότε ακριβώς κατάλαβα ότι ήθελα να γίνω χορεύτρια. Μάλλον ήταν κάτι που χτιζόταν αρκετά χρόνια μέσα μου, καθώς έπαιρνα χαρά και νόημα από την κίνηση, στόχο από την τεχνική και έμπνευση από τις υπέροχες δασκάλες μου και τις χορεύτριες που έβλεπα στο διαδίκτυο. Θυμάμαι ωστόσο ότι ένα βράδυ όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών ανακοίνωσα «μαμά, εγώ θα γίνω χορεύτρια». Κι αυτό έκανα.
Βρίσκεστε σε αυτό το project από την πρώτη του παρουσίαση το 2023. Τι ήταν αυτό που σας κράτησε δημιουργικά συνδεδεμένη με την ομάδα και την παράσταση όλα αυτά τα χρόνια;
Αυτό που με έχει κρατήσει συνδεδεμένη με την ομάδα από το 2023 είναι η κοινή μας αγάπη για το μπαλέτο και τις παραστάσεις για μικρά παιδιά. Οι μικροί θεατές μας και η χαρά που παίρνω όταν μοιράζομαι τον «Καρυοθραύστη» μας μαζί τους είναι αυτό που με κινητοποιεί και με επαναφέρει τρία χρόνια τώρα στο ίδιο project. Παράλληλα, εκτιμώ ιδιαίτερα την πρωτοβουλία της ομάδας να ανεβάζει μία παράσταση μπαλέτου χωρίς την υποστήριξη, πλέον, κάποιου μεγάλου θεσμού ή ιδρύματος, δημιουργώντας έτσι λίγο χώρο για το μπαλέτο στην ανεξάρτητη χορευτική σκηνή και μία ευκαιρία για τα παιδιά να το γνωρίσουν καλύτερα από τόσο μικρή ηλικία.
Πώς έχει εξελιχθεί η παράσταση «Καρυοθραύστης» μέσα στα τρία χρόνια παρουσίας της και τι έχετε αποκομίσει εσείς προσωπικά από αυτή τη διαδρομή;
«Ο Καρυοθραύστης» μας ξεκίνησε από τις εκπαιδευτικές και κοινωνικές δράσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και έκτοτε αναβιώνεται εκτός αυτής, στον πολυχώρο «Τετράγωνο» στο Νομισματοκοπείο. Στη μετάβαση από το ένα πλαίσιο στο άλλο, η παράσταση απέκτησε μία αισθητική ακόμα πιο παραμυθένια, με τα κοστούμια να αλλάζουν και το σκηνικό να βελτιώνεται, μέστωσε, αλλά ήρθε αντιμέτωπη και με αρκετές δυσκολίες. Αυτές οι δυσκολίες ενεργοποιούν κάθε φορά τις δημιουργικές δυνάμεις, το συνεργατικό μας πνεύμα και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, ώστε όταν βγαίνουμε στη σκηνή, αυτές να μένουν στο παρασκήνιο. Αν κάτι λοιπόν έχω αποκομίσει από αυτή τη διαδρομή είναι πως ακόμα κι όταν εμφανίζονται αντιξοότητες, με θέληση κι επιμονή, η μαγεία μπορεί και πάλι να βρεθεί ανάμεσά μας και να μοιραστεί απλόχερα, σαν να ήταν πάντα εκεί.
Τι κάνει αυτή την εκδοχή του Καρυοθραύστη διαφορετική από τις κλασικές παραγωγές που γνωρίζουμε;
Αυτό που ξεχωρίζει τη συγκεκριμένη εκδοχή του Καρυοθραύστη είναι η εγγύτητα ανάμεσα στο κοινό και τη σκηνική δράση, αλλά και η χρήση μίας ποικιλίας δημιουργικών εργαλείων που προωθούν την αφήγηση της ιστορίας. Μίας ιστορίας που εμπνέεται και έχει όλες της τις αναφορές στην κλασική εκδοχή του έργου, αλλά δεν την αναπαράγει αυτούσια.
Όλη η παράσταση διαδραματίζεται σε μία αίθουσα χορού, με τα παιδιά να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τους χορευτές, την ηθοποιό, το πιάνο και τον παραμυθένιο κόσμο του έργου. Μάλιστα, καλούνται και τα ίδια να πάρουν μέρος σε αυτό τον κόσμο, να τον ανακαλύψουν με τις αισθήσεις τους, να χορέψουν και να παίξουν με τους χορευτές που από εξιδανικευμένοι ήρωες μίας ιστορίας αποκτούν μία πιο ανθρώπινη υπόσταση. Αυτό για μένα είναι και το ιδιαίτερα συγκινητικό, η σκέψη πως ένα παιδί μπορεί όχι απλώς να περάσει όμορφα βλέποντας την παράσταση, αλλά να φύγει ίσως νιώθοντας ότι άγγιξε ό,τι το μάγεψε.
Πώς είναι να βρίσκεστε τόσο κοντά στο κοινό και ιδιαίτερα σε παιδιά ηλικίας 1–4 ετών, που αντιδρούν περισσότερο αυθόρμητα;
Απολαυστικό. Η ειλικρίνεια στην έκφραση των συναισθημάτων τους είναι καθηλωτική. Ενίοτε και αστεία, ιδιαίτερα όταν εκφράζονται λεκτικά στις πιο απρόσμενες στιγμές, όταν πετάγονται αυθόρμητα να σε πλησιάσουν ή τρέχουν προς το χριστουγεννιάτικο δέντρο γεμάτα περιέργεια και ενθουσιασμό. Δεν μπορείς, παρά να χαμογελάσεις. Ο αυθορμητισμός τους, αν και σε καλεί σε διαρκή εγρήγορση, μπορεί εν τέλει να αποτελέσει ευκαιρία για δημιουργική αλληλεπίδραση, πράγμα που είναι άκρως αναζωογονητικό. Άλλωστε τα παιδιά συνοδεύονται πάντα τουλάχιστον από ένα γονέα, οπότε υπάρχει μια αίσθηση ασφάλειας πως ό,τι και αν συμβεί δε θα βγει εκτός ελέγχου.
Τι ελπίζετε να κρατούν μαζί τους τα παιδιά και οι γονείς όταν φεύγουν από την παράσταση;
Ελπίζω φεύγοντας από την παράσταση μικροί και μεγάλοι να κρατάνε μαζί τους λίγη χαρά και λίγη μαγεία, καθώς και την πίστη ότι μπορούν να τις φέρουν κοντά τους μέσα από την κίνηση, τη μουσική και το παιχνίδι.